Suikertante

Onze kids komen niks tekort. Gelukkig maar. Maar iets extra’s of iets anders dan thuis vinden ze altijd fijn. Op visite gaan vinden kids niet altijd leuk. Behalve als de voordelen ontegenzeggelijk groter zijn dan de nadelen. Als je het onderstaande briefje leest dan weet je al genoeg…

Dit schreef onze middelste een kleine maand geleden aan mijn zus. Vandaag waren we daar op bezoek vanwege haar verjaardag. Op visite gaan naar mijn zus… Daar doen onze kids nooit moeilijk over. Kom maar op!

Mijn zus is namelijk een tante die de tafel altijd vol zet voor visite en kinderen daarbij zeker goed bedeeld. Onze kids vinden dat géén probleem. Gebak en frisdrank. Allerlei hapjes dwars door elkaar en veel. Een ijsje en een pizza. Ja, zelfs bij het ijsje past er volgens de jongste ook nog wel wat in de andere hand. Ijs op een toastje. Waar laten ze het. De monden stonden niet stil.

Tijdens het bezoek vandaag kregen de kids meer suikers binnen dan normaal gedurende een hele week. Vooruit, zo af en toe mag dat. Onze kids hadden ondanks al dat eten geen buikpijn. Ben je gek. Na even soezen in de auto gingen ze thuis meteen lekker springen op de trampoline. Daarna lekker rustig in het zonnetje relaxen. De teveel gegeten suikers hadden ze (zoals je hieronder kunt zien) al weer op de trampoline achtergelaten!

Ach ja, lekkere hapjes tijdens een visite. Ik had vroeger ook zo’n tante. Daar kwam je wel eens met buikpijn vandaan. Wat een schat. Maar beter dat, dan dat je ergens met buikpijn naar toe gaat. Tantes zijn er toch om je door te laten verwennen? Geniet er maar van! Dat hebben ze ook gedaan. Zo vaak komen ze niet bij deze tante… Een echte suikertante!

Advertenties

121 singles in Zwolle zoeken partner die van wanten weet!

Soms zijn de simpelste dingen het mooist. Je loopt nietsvermoedend door een parkje in Zwolle. Opeens wordt je geconfronteerd met meer dan 100 singles. Allemaal op zoek naar een partner! Een partner die van wanten weet. Om samen de winter uit te zwaaien en de lente te verwelkomen. Daar komen ze open en bloot voor uit.

Één of meerdere mensen in Zwolle hebben héél veel alleenstaande handschoenen en wanten bij elkaar gezocht. Ze hangen netjes in een rij. Twee waslijnen vol. Als je dat plotseling ziet dan kun je toch bijna niets anders doen dan lachen. En dat doen de meeste wandelaars en fietsers in het park dan ook.

Even stoppen. Kijken. Verwonderen. Even Lezen. Nog eens goed kijken. Met een glimlach op het gezicht vervolgens langzaam verder gaan. De meesten kijken ook nog wel een keer achterom. Mooi! Is het street art? Is het pop-up kunst? Is het vermaak? Zijn het echt handschoenen uit het park of zijn ze op een andere manier verzameld?

Maakt niet uit wat het is. Het is mooi en het brengt vrolijkheid onder de mensen. Het park in Zwolle wordt er in de lentezon nog mooier door. Mooi idee hoor. Simpel door die 121 singles. Die bruine, rode, gele of roze. Handschoenen en wanten. Van babymaat tot XL formaat.

121 singles die in Zwolle op zoek zijn naar een partner om samen de lente te vieren. Dat lijkt me een prachtig idee. Samen de lente vieren! Doe je mee?

Wijn en blog geeft…

Vandaag een keer een korte blog. We zaten ergens wat te drinken. Het werd later en later. De kids schoven aan en het werd later en later… De hapjes verdwenen snel, de wijn ging er even snel achteraan.

Kortom… Een gezellige zondagmiddag voor ouders en kids. Maar inspiratie voor een blog was nihil, nul komma niks! En hetzelfde gold voor koken!

Het avondeten had er onder te lijden. Het humeur niet. Geen culinaire verrassingen. Wel wat zelfgemaakte pizza’s en wat snel warm gemaakte soep. En wat zelf opgewarmde afbakbroodjes. De kids vonden het he-le-maal niet erg. Ze riepen niet “minder minder minder”. Eerder “meer meer meer” 🙂

Gelukkig maar… Als vader kom je daar af en toe best nog mee weg. Morgen weer verse groente en een gezonde maaltijd. Voor nu… tot volgende week!

Gooi dat stembiljet weg!

Stemmen. Dat is toch ouderwets vermaak en achterhaald mensen. Het maakt ook niet uit wat je stemt. Zo’n gemeente gaat lekker haar eigen gang. Gooi dat stembiljet toch weg! Nog niet overtuigd? Helemaal onderaan dit blog vijf redenen daarvoor!

Offline en op papier stemmen is toch te gek voor woorden

Je moet kostbare tijd vrijmaken om in het echt ergens naar toe te gaan. Met legitimatie. In een rij staan en wachten om met een potlood een rondje in te kleuren. De laatste keer dat je dat deed zat je in groep 1 van de basisschool.

We geven onze mening tegenwoordig op social media. We steunen iets door te Retweeten op Twitter of te Delen op Google Plus en Facebook. Zijn we het ergens niet mee eens? Dan beginnen we uit protest een Facebook pagina. Dat zal ze leren!

We gaan pas weer stemmen als het digitaal kan, thuis vanuit onze luie stoel.

Één keer in de vier jaar mooie beloftes. En dan?

Één keer in de vier jaar mooie beloftes van elke partij. Ze roepen van alles, vaak helemaal niet concreet. Lekker makkelijk. Ze beloven van alles, niemand die zich daar later nog om bekommerd. Wanneer maken ze nu eens duidelijk welke standpunten en beloftes ze hebben waargemaakt?

Door de overkill aan gemeentelijke informatie is het moeilijk om eenvoudig terug te vinden hoe de partijen hebben gestemd. Wat hebben ze voor elkaar hebben gekregen en met wie? Wat is bewust of onbewust blijven liggen?

We gaan pas weer stemmen als die black box open gaat en partijen verantwoording afleggen aan kiezers!

Ik ken die lui op dat stemformulier niet

Stemmen. Één keer in de vier jaar. Voor de gemeenteraad. Een A3 formulier vol met mensen die je niet kent? Aan welke onbekende moet je je stem geven?

Stemmen op mensen waar je nog nooit van had gehoord, maar die vanaf januari opeens te pas en te onpas op social media je tijdlijn binnen komen vallen met filmpjes, flyers, foto’s.

Mensen die je belagen met eigen standpunten, maar helaas ook vaak met negatieve opmerkingen over andere partijen. Ze staan opeens lachend in de krant. Ze klampen je op straat aan in een jas met partijlogo en bijbehorende sjaal of (nog erger) bij je eigen voordeur. Due zes tot acht weken per vier jaar willen ze je opeens leren kennen en spreken.

We gaan pas weer stemmen als ze ons elke dag, elke week, elk jaar van de vierjarige raadsperiode intensief opzoeken en met ons in gesprek gaan!

Gaat het nou om landelijk of lokaal?

Waar gaat het bij de verkiezing van de gemeenteraad nu eigenlijk over? De landelijke ontwikkelingen bepalen alles al. De landelijke economie heeft groot effect op gemeenten. De decentralisaties vanuit Den Haag hangen straks als een molensteen om de gemeentelijke nek. Door de landelijke bezuinigingen is er geen ruimte meer voor nieuw gemeentelijk beleid door gemeenten. Opgelegde herindelingen en samenwerkingsverbanden zetten de gemeente steeds verder op afstand.

En op de landelijke TV zijn de landelijke politici actief. Die zijn tenminste iets bekender. Gelukkig maar. Tot je doorkrijgt dat je op hen helemaal niet mag stemmen in je eigen gemeente! Jammer dan! Maar waarom krijgen die dan zoveel aandacht? Denken de landelijke partijen lokaal hetzelfde als landelijk? En hoe zit het met die wildgroei aan lokale partijen… Waar staan die eigenlijk voor? Het wordt steeds onoverzichtelijker.

We gaan pas weer stemmen als gemeenten en partijen glashelder maken wáár het nu exact om gaat in de lokale politiek en hoe dit ons als kiezer raakt!

Lokale kieswijzers en standpunten helpen voor geen meter

Waar moet je je op baseren als je zou willen stemmen? Je hebt tegenwoordig online voor bijna alles vergelijkingssites, inclusief ratings van gebruikers. Behalve voor politieke partijen. Wanneer gaan ze dat nou eens regelen?! Dan kies je gewoon “beste koop”. Je hebt wel de lokale kieswijzers. Maar die staan vol rare stellingen. Soms populistisch, soms onhaalbaar, soms van marginaal belang. En de consequenties van stellingen zijn onduidelijk. Als partijen geen fatsoenlijke kieswijzer kunnen opstellen, zijn ze dan wel geschikt voor de gemeenteraad?

Verdiepen in lokale partijprogramma’s? Die zijn te dik en te wollig. Ook de flyers, pamfletten en filmpjes zijn niet echt concreet. En wat blijkt? De grote partijen liggen lokaal met hun standpunten vaak niet eens zo heel erg ver uit elkaar. Ook in de debatten komen de verschillen niet echt uit de verf. Ja, op randzaken. Maar niet op hoofdzaken.

We gaan pas weer stemmen als we snappen wáár de grote verschillen zitten op de écht belangrijke thema’s!

Kortom… Weggooien dat stembiljet?!.

Er zijn redenen genoeg om je stembiljet weg te gooien. Maar hoe zit dat met onszelf? Hebben wij ons de afgelopen vier jaar als burger wel genoeg laten zien en laten horen? Zijn wij wel scherp genoeg in onze keuzes? Stappen wij tussentijds naar raadsleden en wethouders om vragen te stellen, om ze vanuit de stad goede informatie te geven? Starten wij als inwoners zelf wel genoeg initiatieven waar gemeenten support aan kunnen geven? Werken wij als inwoners, ieder binnen onze eigen mogelijkheden, wel genoeg mee aan onze eigen gemeente?

Stemrecht begint of eindigt niet met één keer per vier jaar een stembiljet krijgen en dat te gebruiken of weg te gooien. Wij zijn meer dan alleen maar een consument of klant. Wij zijn zelf de gemeente. Onderstaand mijn vijf redenen om mijn stembiljet weg te gooien:

…Ik verrek het om aan de zijlijn te staan en alleen maar commentaar te geven.

…Ik verrek het om de schuld neer te leggen bij raadsleden, de gemeente, het kabinet of de Tweede Kamer en te wachten tot zij alles beter gaan doen.

…Ik verrek het om niet mee te bepalen wat er lokaal gebeurt in mijn eigen gemeente. Nu niet en de komende vier jaar niet.

…Ik verrek het om mensen die wel gaan stemmen er voor zorgen dat partijen waar ik geen vertrouwen in heb (of waarvan ik de standpunten niet deel) groot worden in mijn gemeente.

…Ik verrek het om mijn stemrecht niet te gebruiken. Mijn vader en moeder gingen altijd stemmen, mijn partner en ik gaan altijd stemmen en ik probeer mijn kids zo op te voeden dat ze begrijpen wat de waarde is van stemmen.

Dus ga ik op 19 maart 2014 mijn stembiljet weggooien? Jazeker! Maar niet voordat ik eerst één vakje rood heb gemaakt bij de naam van de persoon waaraan ik mijn stad toevertrouw.

Wat jij doet op 19 maart doet met jouw stem moet je zelf weten..Ik gooi mijn stembiljet weg! In de stembus!

Kids? Dat is nooit niets!

Kids. Als je niets merkt. Als je bijna vergeet dat ze aanwezig zijn. Als ze heel rustig of stil zijn… dan gebeurt er vaak iets dat je liever niet hebt. Zijn ze ultra heftig in geuren en kleuren aanwezig dan zou je niets liever willen dan dat ze iets rustigs zouden gaan doen.

Ik had tot eind van deze middag nog geen idee waarover ik vandaag een blog zou schrijven in de serie “papa blogt op zondag”. Ik had nog niets bedacht. Ik blog elke zondag als papa, dus er moest sowieso een blog komen. Een blog over “niets” werd gesuggereerd op Facebook. Tsja, over niets?! Onze kids zijn veel, maar nooit niets…

Vandaag was voor de jongste twee een klassieke binnenhang-en-irriteer-de-ander-dag. Kennen jullie dat? Dat is niet niets. Dat is irritant. De beide jongste boys zaten elkaar behoorlijk op te naaien. Niets zo irritant als dat. Ook naar buiten sturen hielp niet. Daar ging het feest gewoon door. Je kon je niet omdraaien of ze begonnen weer. Vaak om niets. Maar ja, meer hebben die kids ook niet nodig.

Tussendoor ben ik even anderhalf uur gaan wandelen. Even niets aan mijn hoofd. Heerlijk rondje langs de erven van boeren in het buitengebied van Zwolle. Daar bloeien al veel bloemen. Op de foto’s in dit blog zie je er enkele. Bij ons in de tuin bloeien wel narcissen en krokussen, maar verder nog bijna niets. Binnenkort maar eens vroegbloeiende struiken kopen voor volgend voorjaar.

Halverwege de middag was ik weer thuis. Er was inmiddels gelukkig een vriendje te spelen bij de jongste. Na verloop van tijd ging het samen spelen van de drie boys tot onze grote opluchting steeds beter. Lekker actief in de tuin. Niets meer aan de hand. Totdat het héél stil werd. Ze bezig bleken ze zijn om een fikkie te stoken. Ach ja, boys will be boys!

Eind van de middag wat lekkere hapjes gegeten en gedronken met z’n allen. Gezellig op de grond rond een laag tafeltje, lekker eten, drinken & kletsen. Maar als je even niet oplet of even te lang samen praat, dan zijn alle borden leeg, zijn alle hapjes op. Er was dus al snel niets meer over voor ons als ouders.

Na de hapjes gingen alledrie de kids zich nog fijn een uurtje samen uitleven in de tuin. Grotere vrienden waren er opeens niet te vinden. Het ging wild tekeer op de trampoline. Dan is het maar beter om niets te zien van wat ze doen. Dan schrik je ook niet en krijg je ook geen visioenen van ritjes naar de spoedeisende hulp in het ziekenhuis. Maar gelukkig ging alles goed, niets aan de hand.

Aan tafel was er met de kids geen land meer te bezeilen. Ze lachten om alles en vooral om niets. Ze hadden continue de slappe lach. Dus na het eten meteen de jongste twee naar bed. Het was inmiddels al laat, dus hoogste tijd. Morgen weer naar school. Nee, naar boven. Geen TV meer, helemaal niets. Alleen nog verhaaltje voorlezen. Daarna lekker slapen!

Jongste twee naar bed, oudste nog even met huiswerk, muziek, whatsapp en dertig andere dingen tegelijk bezig. Oordoppen in. Lekker in haar eigen wereld waar wij niets vanaf weten. Prima zo. Hebben wij lekker tijd om op de bank te zitten en helemaal niets meer te hoeven. Heerlijk.

Oja, alleen nog een blogje over niets schrijven. Bij deze. Toch nog een lang verhaal geworden. Logisch ook. Want Kids? Dat is nooit niets!

Nee bedankt! …We zijn te druk

Bijzonder om te zien dat veel mensen WEL tijd hebben om halve dagen te klagen, maar GEEN tijd hebben om rustig na te denken of om tips van anderen gewoon zelf toe te passen. Ik moest daar deze week aan denken toen ik even zat te wachten op een zakelijke afspraak.

Ik luisterde ongewild naar een gesprek dat op iets te luide toon (te) dicht bij mijn tafeltje werd gevoerd. In het gesprek werd alleen maar geklaagd. Over collega’s, over klanten, over de baas, over de regering …over alles! En tussendoor waren ze bezig om anderen uit te lachen die volgens hen allerlei domme acties op poten zetten. Die zouden toch geen succes hebben.

Ik kreeg een aantal neigingen. De eerste was om er heel hard om te gaan lachen. Ik besloot het bij een binnenpretje te houden. De tweede was om ze vanaf de zijlijn een aantal best aardige tips te geven. Veel van de problemen en klachten waar ze het over hadden zijn namelijk vrij makkelijk op te lossen of te voorkomen.

Uiteindelijk koos ik toch maar voor mijn derde en waarschijnlijk beste ingeving… gewoon een ander tafeltje uitzoeken zodat ik het gesprek niet meer hoefde te volgen. Ze waren zo druk aan het klagen dat ze het niet eens in de gaten hadden. Een vrouw aan een tafeltje verderop wel. We keken elkaar aan en hebben even hoofdschuddend een glimlach uitgewisseld.

Een grote groep mensen in Nederland maakt het zichzelf extra moeilijk door in een spiraal van zelfbeklag te gaan zitten en vervolgens heftig klagend rustig rondjes naar beneden te draaien. Terwijl voor de meeste problemen een goede oplossing of oplossingsrichting beschikbaar is. Als je er voor openstaat zijn er heel veel mensen die je gewoon willen helpen. Door te luisteren, door mee te denken, door hun netwerk voor jou aan het werk te stellen, door echt even iets voor je te doen. Zodat je een beetje lucht krijgt en energie en je de lijn omhoog kunt vinden of versnellen.

Probleem? Oplossing! [@Henk038]

Dat merk ik in Zwolle iedere keer weer als we een sessie hebben met Hanzelab – denktank voor Zwolle –. Zet tien mensen bij elkaar en het ene goede idee ontlokt het volgende goede idee. Werkt goed en inspirerend. Maar ook als ik gewoon in mijn eigen zakelijke en maatschappelijke netwerk even aan het sparren ben werkt het perfect. Als ik zelf een vraag heb of omdat iemand anders graag wil dat ik ergens over meedenk. Dat doe ik vaak (over en weer) en het werkt altijd.

Even klagen is niet erg. Dat doe ik ook wel eens. Het lucht vaak lekker op. Maar je moet er niet in blijven hangen. Rustig nadenken, innovatief zijn, je netwerk gebruiken, kijken wat anderen wel/niet doen, luisteren naar wat anderen er van vinden, weten dat er altijd opties zijn om uit problemen te komen en daar naar op zoek gaan.

Deze twee klagers waren daar nog niet klaar voor. Te druk. Te drukmet klagen. Wellicht zien ze het ooit nog wel een keer het licht. En tot die tijd? Tot die tijd moeten we ze maar rust geven. You can’t teach a blind man to see…

Problemen oplossen? Nee bedankt! …We zijn te druk

Twee bolletjes!

Je hebt van die dagen die iets toevoegen aan het jaar. Die betekenis geven aan het seizoen. Dat kan van alles zijn. Groots en meeslepend of eigenlijk nietszeggend klein. Of wat ik nu ga zeggen in de eerste (groots en meeslepend) of in de tweede categorie thuis hoort (nietszeggend klein), daarover valt te twisten.

Gisteren was het prachtig weer. De warmste acht maart ooit gemeten. Vandaag zal waarschijnlijk wel de warmste negen maart ooit gemeten worden. Op acht maart ging ook een winkel vol lekkernijen na een lange winterstop weer open: ijssalon Salute in Zwolle. Bijzonder… Eerder ijs in de ijssalon dan op het water deze winter.

Foto van Salute.nl

Ik was gisteren overdag echter nauwelijks in Zwolle. Op pad met het voetbalteam van onze dochter. Die speelde uit, in Almere. Om half elf vertrekken, om kwart over vijf weer thuis. Mijn dochter en ik hebben dus gisteren helaas géén ijsje bij Salute gehad. De rest van het gezin wel. Die kwamen met ijsrestjes in de mondhoeken en een grote glimlach thuis. Ze hadden de lange rij voor de ijssalon er graag voor over.

In de rij voor het eerste ijsje van 2014

De eerste dag open, met meteen prachtig warm en zonnig weer. Wat een mooie combi. Maar wij hebben er niet van kunnen profiteren. Mijn dochter en ik namen ons voor om dat grote gemis niet te lang te laten duren. Dus vandaag op pad. Naar Salute! De andere twee kids mochten ook mee. Vooruit maar.

Yes. We zijn binnen!

Net als gisteren ook vandaag lange rijen. Halverwege de middag hoorden we dat er mega rijen stonden. We hebben dus maar gewacht tot eind van de middag. Om half zes stonden er nog maar veertig mensen in de rij. Toen waren we zo aan de beurt. De beloning van een dag wachten was er ook naar. Een heerlijk ijsje. Dat zoiets kleins zo'n heerlijk gevoel kan geven. Je proeft de zomer!

Het eerste ijsje van 2014 - op naar een mooie zomer!

Het lekkere ijs roept ook mooie herinneringen op. Toen mijn vrouw van onze eerste (diezelfde dochter) in verwachting was hebben we de hele zomer lang heel wat wandelingetjes en fietstochtjes gemaakt naar Salute.

Ook denk ik bij zo’n eerste ijsjes altijd terug aan mijn eigen jeugd. Toen kreeg ik als klein jochie niet zo vaak een ijsje. Af en toe een vanille/aardbei ijsje. Wit en rozerood in een vierkant pakje… met wafels erbij. Dat kocht je van geld dat je stevig omklemde in je broekzak om het niet kwijt te raken. Toen was ijs nog iets heel speciaals.

Na het ijsje terug naar huis door de Diezerstraat in de ondergaande zon

Voor mij is ook nu nog steeds het eerste echte lekkere Italiaanse schepijsje van het jaar iets speciaals. Mooi moment. Ik hoop dat er nog veel mooie dagen met af en toe een heerlijk ijsje mogen volgen dit jaar. Tevreden fietsten we terug naar huis in de avondzon.

Salute, Gegroet! Twee bolletjes!

Hou jezelf in beweging

Deze week zat mijn zoon van 12 naar een spelshow op TV te kijken. Daar werd gevraagd hoeveel tijd de Nederlander gemiddeld aan sport besteed. Hij dacht dat dit best veel zou zijn. Hij rekende bij zichzelf af.

Hij sport twee keer per week op de (basis)school. Hij heeft twee keer per week voetbaltraining en voetbalt elke zaterdag een wedstrijd. Daarnaast fietst hij in behoorlijk tempo naar school en terug. Gemiddeld wel zo’n 50 à 60 kilometer per week. Dus tsja.. Alleen hiermee komt hij al aan een flinke dosis beweging per week.

Ik heb hem maar uit de droom geholpen. Dat vele sporten geldt niet voor alle kinderen en volwassenen (jong en oud). Per saldo wordt er gemiddeld niet zoveel gesport zo bleek ook uit de quiz. Nou doe ik zelf ook al jaren niet meer echt aan sport. Maar ik vind buiten wandelen en fietsen wel lekker. Liefst in stevig tempo. Is dat ook sport? Wandelen in tempo boven de 6 km/uur. Fietsen zo tussen de 18 à 20 km/u.

Ik breng meestal de kids op fiets naar school en ook afspraken in de stad (avond/weekend) doe ik zoveel mogelijk per fiets. Dat klinkt gezond, maar soms pak ik ook de fiets om een biertje te drinken of om naar een popconcert (met een biertje erbij) in Hedon te gaan. Deze week heb ik voor het eerst mijn dochter meegenomen. De Jeugd van Tegenwoordig was in Hedon. ’s Nachts lekker op de fiets dwars door Zwolle.

Ik heb tegenwoordig een appje om het wandelen en fietsen bij te houden. Gewoon uit nieuwsgierigheid. Ik vergeet nog wel eens om het appje aan te zetten. Maar als ik naar de afgelopen drie weken kijk dan kom ik uit op de volgende kilometers: twee weken geleden 23 kilometer gewandeld en 113 kilometer gefietst. Zo’n 11 uur op pas geweest. Vorige week 5 kilometer gewandeld en 62,5 kilometer gefietst. In totaal samen vijf uur.

Deze week hadden de kids geen school. Dus meteen minder gefietst maar wel een paar keer ’s ochtends vroeg voor ik aan het werk ging al gewandeld. In totaal 27 kilometer gewandeld en 36 kilometer gefietst. Zo’n zeven uur op pad geweest.

Een week heeft in totaal 168 uur. Daarvan was ik dus de afgelopen drie weken gemiddeld iets meer dan 7 uur per week aan het bewegen. Dat klinkt niet veel. Maar voor je gevoel ben je toch wel echt flink je best aan het doen om naast werk, gezin, maatschappelijke projecten en vrijetijdsbezigheden deze tijd aan bewegen te besteden.

We blijven het gewoon proberen. Ik merk dat als ik wandel of fiets dat dan niet alleen mijn lijf, maar ook mijn hoofd lekker actief is. Het hoofd doet dat lekker rustig voor zichzelf. Merk ik niets van. Achteraf heeft ‘ie dan van alles bedacht en op een rijtje gezet. Ik hou mezelf en mijn hersens zo lekker in beweging. Ik lekker zweten, hoofd lekker fris.

Bijkomend voordeel van buiten zijn ’s ochtends vroeg is de opkomende zon of ’s avonds de ondergaande zon. In dit blogje heb ik enkele foto’s van deze week gezet. Laten we hopen dat de zon ook komende week er vroeg en veel bij is. Dan hou ik mezelf wel in beweging. Op naar de lente!

Hou jezelf in beweging (…behalve als je foto’s maakt)!