Het is de boys gelukt…

Onze twee jongste kids zijn jongens. De één is dertien, de ander tien. De ene keer zijn het grote vrienden, de andere keer moet je ze uit elkaar trekken. Zo gaat dat. Gezonde boys. Deze twee hebben nu samen een plan bedacht en uitgevoerd waar ik heel benieuwd naar ben.

Wij zijn bij ons in huis nooit fan geweest van speelgoed met een stekker eraan of een batterij/accu erin. Van ons krijgen ze het niet en we hebben anderen altijd ontmoedigd om zoiets aan onze kids te geven. Dat was al zo toen onze drie kids klein waren. Dat is nog steeds zo. 

De oudste kon daar prima mee uit de voeten. De middelste wilde eigenlijk wel graag iets hebben om mee te gamen. Dat mocht ook wel, maar dan wel zelf voor sparen en betalen. Daar lag dus ook het probleem. Sparen was nooit zijn sterkste punt. 

     Maar nu heeft hij een oplossing bedacht. Hij wilde graag samen met zijn – zeer spaarzame – broertje een tweedehands PlayStation 3 kopen. Onze jongste was daar ook meteen voor. Daar ging hij zijn spaarcenten insteken. Ongeacht de risico’s op een regelmatige clash met z’n broer. 

Dat het van ons mocht zorgde voor een explosie van vreugde bij de jongste. Hij.kon.niet.wachten! Vanmiddag was het eindelijk zover. De PSP3 werd gebracht en uit de doos gehaald. Elk onsje geduld was al op. Helaas moest er nog veel ingesteld & geladen worden. Maar gelukkig: net voor de jongste naar bed ging konden ze er nog even mee spelen!

 Het installeren leidde al tot de eerste mooie gezamenlijke momenten vol broederliefde, maar ook tot de eerste onenigheid. Er zullen er meer volgen. Samen delen. Samen werken. Samen beslissingen nemen. Best lastig voor volwassenen, heel ingewikkeld voor kids.

Ik ben heel erg benieuwd hoe dit experiment van de twee boys afloopt. Maar stap 1 is gezet. Ze hebben gekozen, besloten en samen betaald. Zo’n ding met een stekker bij ons in huis. Het is de boys gelukt… 

[ Enne… Als je nog een leuk PSP3 spel hebt, dan houden ze zich aanbevolen! ]

Laatste keer… Afscheid

Voor alles is er een laatste keer. Dus ook voor iets waar ik elk jaar naar uitkeek. Waar ik als ouder elk jaar ook zelf weer rode wangen van kreeg. Zoiets deed ik deze week voor het aller- allerlaatst. Helaas! 

Jaar in jaar uit gaan de kids van de Geert Grote School in Zwolle met schoolreisje niet naar een pretpark of naar ander kant-en-klaar vermaak. De ouders maken elk jaar samen een pretpark in het bos voor de kids. Aan de hand van één centraal thema bedenken en maken ouders voor drie leeftijdsgroepen allerlei activiteiten.  ’s Ochtends vroeg zetten ouders alles klaar in het bos. Andere ouders begeleiden de kids langs de activiteiten. Weer andere ouders zorgen voor ontvangst, afscheid en (gezond) eten & drinken voor de honderden kids & ouders. ’s Middags storten de groepen 3/4 zich nog op het douane spel. De groepen 5/6 razen door het bos met levend stratego. 

Op één jaar na was ik er vanaf 2003 elk jaar bij. Elk jaar dolle pret. Soms tot diep in de laatste nacht nog bezig met een activiteit of verkleedkleren. Ik had het voor geen goud willen missen. De mooiste dag van het jaar voor kids & ouders. Gewoon in een groot bos met veel creativiteit en inzet.  

Wat waren er veel leuke dingen. Tokkelbaan door bomen, bootje varen, zeephellingen, kofferraces, schilderen, schieten met pijl en boog, theater, liedjes schrijven & zingen, poppenkast, wetenschappelijke proeven, dans & muziek acts, hindernisbanen. Schminken. Sponzen gooien op ouders. Complete make-overs. Kids die samen circus acts bedenken en uitvoeren. Teveel om op te noemen.

Ik zal de schoolreisjes nooit vergeten. Mooie herinneringen. Zoals die keer dat een brandweerauto opdook – die iedereen natspoot. De keer dat we de avond voor het schoolreisje in het bos wigwam skeletten bouwden – en helemaal lekgeprikt werden door muggen. De keer dat het verschrikkelijk warm was – en er een spontane afterparty ontstond bij het zwembad. 

Ook de verkleedpartijen met veel juffen/meesters/ouders zal ik niet snel vergeten. Ik was er zelf de laatste jaren onder andere als roze Elvis, monnik, sjeik en gospel indiaan. Heerlijk. Daarvoor? Ook verkleed. Maar helaas heb ik er nauwelijks meer foto’s van. Moeten ergens zijn. Maar waar?

Heb veel ouders & leerkrachten beter leren kennen door de schoolreisjes. Super mooie creativiteit en samenwerking gezien tussen school en ouders die hun vrije tijd erin staken. Maar vooral: enorm genoten door de jaren heen van de duizenden rode wangen en glinsterende ogen van al die kids.Al die keren dat je eigen kids ’s avonds thuis niet uitgepraat raakten over wat het leukst was tijdens schoolreisje. Onbetaalbaar wat er op zo’n dag werd neergezet. Gewoon lekker buiten in het bos in plaats van in een druk pretpark of dierentuin. Ook onbetaalbaar om er zo vaak bij te kunnen zijn. 

Ik zat afgelopen donderdag avond lekker moe op de bank, na een dag buiten in het bos met drie bussen vol kids. Lekker zitten en terugdenken aan het schoolreisje van die dag. Terugdenken aan die van voorgaande jaren. Het waren dagen met een driedubbel gouden randje. Laatste keer… Afscheid. 

Kleur bekennen

De afgelopen week was het vaak mooi weer. Dan komen de mensen uit hun huis om lekker buiten te zijn. Dan laten ze zich zien. Bij kids zie je dat het hele jaar door. Die trekken zich veel minder van het weer aan. Trekken meer hun eigen plan. Kids zijn slim. 

Terwijl ik mijn rondjes door Zwolle wandelde en fietste moest ik lachen om twee mooie plaatjes die ik zag van volwassenen in hun vrije tijd. Eerst een man en vrouw op de fiets. Ze hadden er heel duidelijk voor gekozen om goed zichtbaar te zijn. Knal blauw en knal rood. Het deed zeer aan de ogen. Zouden die harde kleuren bedoeld zijn om goed op te vallen in het verkeer?   Het kan ook zijn dat die kleuren nodig waren om elkaar niet kwijt te raken. Naast elkaar fietsen was er niet bij. Flinke afstand ertussen, soms even wat roepen naar elkaar. Samen fietsen, maar dan wel afzonderlijk: Biking Apart Together.

Een paar dagen later kwam ik het andere uiterste tegen. Nou ja.. Tegen. Ik zag hem niet, liep hem straal voorbij. Tot ik opeens een fiets zag staan in het bos. Toen ik goed rond ging kijken zag ik hem pas.

Deze man had er duidelijk voor gekozen om in zijn vrije tijd NIET zichtbaar te zijn. Hij maakte ook geen geluid. Maar ik zag hem toch, door zijn niet gecamoufleerde fiets. Hij probeerde ijsvogeltjes op de foto te krijgen. Prachtige kleine, schuwe diertjes. Camouflage en zo’n teletoeter zijn dan wel handig. 
 Mooi om die verschillen te zien. Ik zie het thuis bij mijn kids ook. Die kiezen ook hun eigen kleuren uit. Om op te vallen of om zich camoufleren. Ze hebben alle drie hun favoriete kleren die eigenlijk altijd schoon moeten zijn (of eigenlijk: ze moeten niet in de was zitten).

Gelukkig hebben kids ook nog heel veel andere manieren om duidelijk te maken wie ze zijn en wat ze graag willen. Lekker primair, veel dingen zijn direct te herkennen. Als we ouder worden maken we dat veel minder snel duidelijk. Dan gaan we het verstoppen onder laagjes. Geen laagjes kleding. Laagjes gedrag en laagjes woorden. Of laagjes stilte. 

Dat helpt niet altijd. Soms is het zelfs heel verwarrend. Vaak zit ik mij erover te verwonderen. Zou toch heerlijk zijn als volwassenen vaker gewoon duidelijk zouden zijn. Laat het zien, maak het bekend! Op een vriendelijke manier. Dat wel graag. Kleur bekennen. 

LOVE it when a PLAN comes together!

Ik moest deze week zo maar opeens terugdenken aan The A Team. Iedereen van mijn leeftijd of ouder kent deze televisieserie met Murdoch, B.A., Face en Hannibal. Ben je een stuk jonger? Google even! Aan het eind van elke aflevering, als de klus geklaard was, sprak leider Hannibal de legendarische woorden: “I love it when a plan comes together”. Dat plan was er echter maar beperkt. Meer dan de helft van wat er gebeurde leek min of meer toeval. Het kwam echter altijd goed.

Steeds meer professionals werken inmiddels op deze manier. Je werkt niet meer volgens een vaste opdracht met een duidelijk eindproduct en een vaste prijs. Je werkt steeds meer op basis van enkele uitgangspunten en een gezamenlijke verwachting van waar je uit zou willen komen. De rest vul je gaandeweg samen in. Dat vergt een andere manier van samenwerken. Véél leuker en intensiever dan die oude opdrachten waarbij alles al vast lag in stroomschema’s en tijdsplanningen per week. Met compleet uitgewerkte mijlpalen en te behalen tussentijdse resultaten.

Ik hou van deze nieuwe manier van (samen)werken. Samen het zakelijke avontuur aangaan. Iets nieuws bedenken en realiseren. Of een nieuwe oplossing vinden voor een oud vraagstuk. Het lijkt dan voor een deel toeval hoe zaken zich ontwikkelen en opeens resultaat opleveren. Net als bij The A Team. Alleen is dat niet zo. Het is niet echt toeval. Je beïnvloedt optimaal de (ontwikkeling van) omstandigheden. Door te werken met goede opdrachtgevers en goede partners. Met een goede strategie op hoofdlijnen. Niet teveel uitwerken. Alles behalve de hoofdlijnen loslaten. Vertrouwen op je professionaliteit, ervaring en creativiteit.

Met deze ingrediënten haal je het maximale uit de omstandigheden en pas je flexibel aan op onverwachte gebeurtenissen. Heerlijke manier van werken meestal. Het vergt alleen één ding: voldoende tijd en rust in je hoofd en lichaam om goed strategisch na te denken en goed getimed actie te ondernemen. Vooraf en  tussentijds. Voor de buitenwereld lijkt het dan soms op toeval, op een aflevering van The A Team. Achter de schermen is het gewoon op een slimme, andere manier werken. Hard werken. Heerlijk. 

Vooral als het uiteindelijk allemaal weer op een fijne manier wordt afgesloten. Terugkijkend is het dan mooi om glimlachend te kunnen zeggen “I love it when a plan comes together!

Deze Blog is geschreven als Linkedin Blog Linkedin Blog Henk Boshove – Love it when a Plan comes together

De link naar het Linkedin profiel van  ->> Henk Boshove <<– staat daar 🙂

Stelletje luie donders

Afgelopen zaterdag was een hartstikke drukke dag. Iedereen had last van stress. Is dat bijzonder? Nee. Het was de dag van de finale. Een dag waar we lang naar uitgekeken hadden. 

Het was de dag van de bekerfinale voor onze oudste. Zij haalde met haar voetbalteam Bequick’28 B1 voor het tweede jaar op rij de KNVB bekerfinale. Vorig jaar wonnen ze beker na een zeer spannende finale. Zou het weer lukken?

De bekerfinales in Oost waren dit jaar in Barneveld. Daarna zouden de meiden ’s nachts nog bij ons komen slapen. Vroeg boodschappen doen. Tuin opruimen. Gras maaien. Eigen tent zoeken. Huis opruimen. Dochter moest op tijd naar voetbalclub. Wij op tijd naar Barneveld. Genoeg stress om iedereen prikkelbaar te maken. Af en toe flinke aanvaringen in huis.Het werd een dag om te onthouden. Ze kwamen met 0-2 achter tegen Sparta Enscheder. Ouders en andere fans dus flink nerveus. Maar uiteindelijk werd het 5-3. De meiden wonnen wéér de KNVB beker. Super! De meiden hadden daarna een vol programma. Met de bus terug naar BeQuick’28 in Zwolle (feest). Dan BBQ’en bij één van de meiden (feest). Daarna bij ons slapen in tentjes. Nou ja slapen… wakker blijven (feest).

Ze kwamen uiteindelijk pas na half één ’s nachts bij ons. Toen moesten in het donker de tentjes nog opgezet worden. Das geen feest. Om 2 uur ’s nachts stond de laatste. Tijd voor chips, cola, hapjes. Slapen kan later. Uiteindelijk is er bijna niet geslapen. Ze waren al weer vroeg wakker. Met duffe koppen gingen de kampioenen zondagochtend naar huis. Onze tuin bleef (bijna) leeg achter. De rest van de zondag bestond voor ’t hele gezin hier voornamelijk uit bijkomen en uitrusten. Er was van alles te doen in Zwolle. Het stadsfestival Zwolle Unlimited (kindervoorstellingen, optredens, muziek, verhalenvertellers, theater), koopzondag, boekenmarkt, wijnmarkt, etc. Heel Zwolle vol activiteiten. Teveel om op te noemen. We zouden nog gaan.

We zouden. Maar we gingen niet. Wij lieten het toch maar aan ons voorbijgaan. Wij bleven relaxed in onze eigen achtertuin. Ontbijt, koffie, lunch, hapje, drankje, fruit, borrel, luie stoel. Heerlijk relaxen op deze zondag na een drukke zaterdag en -nacht.Een stad als Zwolle die bruist, waar elk weekend van alles is te doen is… Dat is  héérlijk. Maar soms is rust fijner. Onze achtertuin is héérlijk voor allerlei (wilde) activiteiten voor onze kids. Maar deze zondag was ‘ie ook héérlijk voor een dag totaal niets doen. Dat hebben we gedaan en we waren er best goed in. We waren vandaag een stelletje luie donders.