Nieuw oud – oud Nieuw

Ik mag af en toe graag even de deur uitgaan naar een donker zaaltje. Een zaaltje met geroezemoes en verwachtingsvol gelach. Zo’n zaaltje met hier een daar een lamp en een passend muziekje om de stemming erin te brengen. 
.

Holy Holy op Lets Get Lost 2015 Zwolle

Van die zaaltjes – klein groot oud nieuw – waar bands met een gitaar nog gewoon lekker live muziek maken. Zalen waar al honderden bands, zangeressen, zangers, gitaristen, drummers, toetsenisten en andere muzikanten hebben gespeeld. Zaaltjes waar al duizenden mensen van live muziek hebben genoten. 

St.Tropez op Lets Get Lost 2015 Zwolle

Zaterdag 24 oktober was festival Let’s Get Lost (in Music and places) in Zwolle. Op allerlei gewone en ongewone plekken in de stad speelden bands. Hele fijne bands. Sommige kende ik al, maar vele waren nieuw. Heerlijk om dan rond te lopen/fietsen in de stad. Van optreden naar optreden. Van band naar band. Steeds weer een nieuwe band, nieuwe muziek, nieuwe ervaringen. Puur genieten!

Husky op Lets Get Lost 2015 Zwolle

Mijn kids snappen daar niks van. Die vinden een half uur of een uur naar dezelfde band kijken en luisteren saaaaaaai. Ze vinden die muziek (allemaal met stevige gitaar) ook niet mooi. Ze snappen ook niet wat er nieuw is aan die (gitaar)muziek. In hun oren klinkt het als oude muziek. Ouderwetse muziek. 

Pauw op Lets Get Lost 2015 Zwolle

Nee… Dan hun nieuwe muziek. Snelle melodieën. Half gerapte platen. Meestal hoog tempo. Veel electronica en computerwerk. Tsja. Soms vind ik het ook wel leuk, vaak ook niet. Maar meestal is hun “nieuwe” muziek niet nieuw. Het zit boordevol met samples van oude hits. Het zijn remakes, covers, mashups. Er wordt zwaar geleund op of geleend van oude muziek. Maar dat horen en weten die kids van mij niet. Want ze kennen die oude nummers natuurlijk niet. Geeft ook niet.

Ryley Walker op Lets Get Lost 2015 Zwolle

De kids waren blij dat ze niet mee hoefden naar Let’s Get Lost in Zwolle. Ik koos voor St.Tropez, Husky, Ryley Walker, Holy Holy, Paceshifters, Pauw en Dazzled Sticks. Ook de afterparty bij café InDeBuurt hadden ze vast niet mee willen maken. Ik was er gelukkig wel bij. Sterker nog. Ik had het niet willen missen. Voor 2 tientjes 10 uur geluk door mooie bands die live spelen.

Paceshifters op Lets Get Lost 2015 Zwolle

Naast veel mooie nieuwe herinneringen neem ik drie dingen specifiek mee van Let’s Get Lost. (1) Prachtige nieuwe muziek. Ik ontdekte dat Holy Holy uit Australië live een geweldige aanrader is! (2) De schoonheid van combinatie plek en band: Husky in de monumentale Zwolse Statenzaal. Perfect samen! (3) Het mooie van pure liefhebbers: de Paceshifters speelden na hun optreden in Hedon ook nog een lange set in ’t café. Zelfs om 3 uur ’s nachts hadden ze er nog geen genoeg van!

Dazzled Sticks op Lets Get Lost 2015 Zwolle

Dat er op zo’n festival voor mij nieuwe muziek is en mijn kids het ouderwetse muziek vinden – dat maakt niet uit. Dat ik in hun nieuwe muziek veel oude nummers gerecycled terug hoor – dat maakt niet uit. Wat wel uitmaakt is dat zij en ik van muziek blij, rustig, opgewonden, tevreden, gelukkig worden. Dat muziek belangrijk is. 

Paceshifters in Café IndeBuurt - Afterparty Lets Get Lost 2015 Zwolle

Muziek raakt! Who cares wat voor muziek het is: Nieuw Oud – Oud Nieuw

[Wil je iets zien van Holy Holy? Kijk dan even naar deze live opname! >>>>> tot eind kijken – daar zit lekkere gitaarsolo plus mooie shots! >>>>> Holy Holy // You Cannot Call For Love Like a Dog // Live Session]

Advertenties

That really socks!

Je weet het. Het gebeurt bij iedereen. Ook wij hebben er vaak mee te maken. Maar zo langzamerhand krijgen we er nu echt (over)last van. Er verdwijnen hier zaken in huis… Daar zijn wij niet blij mee!

Die van de kids verdwijnen. Die van ons ook. Het gaat om onze sokken. Ons opvanghuis voor alleenstaande sokken is inmiddels aardig gevuld. En elke week komen er nieuwe bij. Of beter gezegd… Elke week verdwijnen er weer sokken. Je vraagt je verwonderd af: waar-blijven-ze?!

 Ik verdenk onze sokken ervan dat ze stilletjes het huis uit glippen als wij ’s nachts slapen. Stiekem alleen de achterdeur uit en de wijde wereld in, op zoek naar avontuur. Of zonder hun wederhelft de stad in, dansen & flirten in een singles bar!

Een tijdje met twee verschillende sokken aan rondlopen heeft z’n charmes. Maar zondag was een grens bereikt: Ik had geen enkel paar warme sokken meer compleet. Ook één van mijn favoriete coolwool wandelsokken was zoek. 

Een uitgebreide zoektocht vond plaats. In wasmanden, dekbedovertrekken, kasten en de wasmachine werd gezocht. Er werden op vreemde plekken sokken gevonden (en ook andere dingen die zoek waren – “je boek komt eraan Joop!”). De zoektocht was een succes. 

 Tot we een leuke oplossing hebben zitten we helaas vast aan eenzame sokken in onze kasten. Verdrietige hoopjes wol & katoen, losgerukt van hun beste vriend. Geen echte functie meer in hun leven, wegkwijnend achter de geraniums. 

Moeten we in ’t vervolg al onze sokken afzonderlijk wassen? Of ze bij elkaar in een (dichtgeknoopt) dekbedovertrek in de was stoppen? Als jullie goede tips hebben dan hoor ik ze graag. Want alleenstaande sokken? Daar wordt niemand blij van…

That really socks! 

online off zetten

Deze week heb ik me geërgerd aan van alles en nog wat in de media & online. Heb offline veel gelachen. Mooie bijeenkomsten gehad, lelijke krantenberichten gelezen, goede nieuwe ideeën gekregen, stomme discussies gehoord, met fijne mensen samen geweest, vreselijke reacties gevoeld, lieve mensen gesproken. Wat toch fijn dat je hoofd en lichaam die negatieve en positieve zaken allemaal tegelijk aankunnen en slim verwerken. 

Bij kids gaat dat nog vanzelf. Daar knalt van alles op volle snelheid doorheen. Als je ouder wordt gaat dat minder makkelijk. Dan moet je er flink aan werken. Maar gelukkig lukt het mij prima. Ik relativeer het beste als ik even in alle rust buiten ben. Het liefst tussen de bomen en zonder mensen om mij heen. De onrust en de schreeuwende meningen in de wereld kanaliseren en een plekje geven. Verwonderen over wat ik zag en hoorde. Daarna lekker rustig bepalen wat ik er mee kan en ga doen.

 Mijn bos, de bomen, de zon, de rust, de doorkijkjes – ik heb ze nodig. Een goed gesprek met fijne mensen – met biertje of cappuccino erbij – helpt daarnaast ook. Wat toch knap dat kids dat gewoon zelf vaak in een handomdraai (onbewust?) regelen & verwerken. Gelukkig geniet ik van mijn manier om hoofd, hart, lichaam op te schonen en weer klaar te stomen voor een nieuwe dag, een nieuwe week, de rest van mijn leven. 

Online zijn er veel mensen die dag in dag uit laten zien dat bij hen de investering in onderwijs & opvoeding verrekte weinig rendement heeft opgeleverd. Dan is het fijn om offine te zijn. Tussen mensen met wie wél een goed gesprek mogelijk is. Tussen bomen die je in alle stilte laten genieten, laten nadenken. Steeds vaker dus Online off zetten. 

[plaats hier uw opdringerige mening]

Nederland zou meer moeten exporteren volgens alle experts. Om de groei van onze economie te versterken. Misschien moeten we gaan exporteren waar we genoeg van hebben. Meningen. Opdringerige meningen. Veel mensen (ik ook wel eens helaas) denken dat je overal en altijd een mening moet hebben. Ook over zaken waar je je niet in hebt verdiept. Praten zonder goed te denken. Met je onderbuik in plaats van met je bovenkamer.

Ik ben blij dat ik met onze kids meestal nog gewoon lekker kan praten. Natuurlijk zit ook daar soms een ongenuanceerde mening, maar meestal valt het mee. In Zwolle lopen nu veel acties voor Syrische vluchtelingen. Één van de initiatieven is dat Zwollenaren af en toe vluchtelingen thuis ontvangen om samen te eten. Veel mensen hebben er meteen weer een keiharde mening over. Dat gaat dan vooral om de in simpele taal geschreven ‘handleiding’ die erbij zit. Of ze reageren niet op het idee, maar schrijven dat ze niet snappen waarom bejaarden en werklozen niet bij mensen thuis te eten krijgen. Of ze roepen dat vluchtelingen die zo stom zijn om geen varkensvlees te willen eten teruggestuurd moeten worden. De reacties liegen er niet om. Zo wordt een mooie idee lekker makkelijk afgeserveerd door velen. En waarom? Zitten mensen die wel willen ontmoeten daar op te wachten? 

 Maar ja. Aanstoot nemen en een forse mening hebben is véél makkelijker dan zelf in actie komen. Op je luie kont iets roepen/tikken is veel makkelijker dan zelf iets doen voor een ander (voor wie dan ook). Iedereen heeft recht op jouw mening. Toch? Ik vertelde thuis aan onze kids dat wij graag 3 Syrische vluchtelingen uit de noodopvang willen uitnodigen bij ons thuis. Om een avond samen te eten, te ontmoeten, om kennis te maken. Ik kreeg van onze kids een mooie vraag als reactie: “wat zullen we dan eens gaan eten papa”. Kijk… DÁÁR gaat het om. Ik ❤️ onze kids. De komende week praten we er wel verder over. 

Gelukkig zijn er honderden, duizenden, honderduizenden in Nederland die ook zo denken. Die gewoon lekker in actie komen als vrijwilliger, als mens. Niet alleen voor vluchtelingen. Als er in je omgeving iets nodig is en je kunt wat doen, dan doen ze dat. Vaak in iets meer stilte dan de schreeuwlelijkerds die de boventoon voeren met hun ‘meningen’ over & voor anderen. 

Omdat ik genoeg heb van al die meningen hier ter afronding verder geen mening. Geen verdere boodschappen. Je mag er zelf van maken wat je wilt. Reageren mag. Ook met meningen zonder argumenten. Gebaseerd op de onderbuik, met de bovenkamer op slot. Laat die meningen maar komen. De wereld zit er vast op te wachten – en dat is prima, want de export moet omhoog. Dus leef je uit!

[plaats hier uw opdringerige mening]