Kritiek als Cadeau

Meningen, kritiek, feedback. De meesten van ons duwen het vaak ongezouten en bruut bij anderen door de strot. Het gedwongen voeren van ganzen met trechter en maagslang om grote levers te krijgen is er niets bij. De meeste Nederlanders hebben een bijzonder scherp inzicht waar het zaken van anderen betreft. Bij voorkeur in combinatie met een sociale antenne uit het jaar nul.

Meningen, kritiek, feedback. Het moet er uit. Luisteren dus! Of de ander nu wil of niet. Vervolgens vinden wij het dan óók nog raar, onbegrijpelijk en irritant als andere mensen niet openstaan voor onze fantastische feedback. Gek hè!

Het kan ook anders. Hoe? Gewoon vooraf vragen of de ander alleen een luisterend oor wil. Of wellicht ook een mening en een advies. Is dat te direct? Probeer dan om kritiek, een mening of een advies mooi te verpakken. Verpakken in simpele vragen. Vragen waardoor de ander zelf gaat nadenken over een aandachtspunt. Zelf gaat (in)zien wat er wordt bedoeld. Zelf gaat vragen om nadere uitleg en informatie. Door dat te doen gaat bemoeien met de zaken van een ander vanzelf over in met toestemming meedenken.

Als sparringpartner & klankbord voor ondernemers, publieke organisaties en maatschappelijke initiatiefnemers ervaar ik dit keer op keer. Ik doe er ook echt mijn best voor, alhoewel het nog niet altijd lukt. Die insteek werkt. Opmerkingen komen minder hard aan. Mensen zitten niet meteen in de weerstand. Gesprekspartners staan open voor inhoudelijk meedenken en tegenspreken.

Meningen, kritiek, feedback, aanbevelingen en suggesties hebben pas nut als de ander er wat mee kan. Aan fraaie suggesties door de strot van de ander duwen heeft niemand iets. Die verdwijnen meteen in de prullenbak!

Investeren in de manier waarop wij onze fantastische meningen over de zaken van anderen op tafel leggen is hard nodig. Eerst checken of de ander er voor open staat. Daarna vriendelijk verpakken, een mooie opening creëren en een goed gesprek voeren. Input geven vanuit echte interesse en met de wens dat de ontvanger er profijt van heeft. Niet omdat wij zo nodig moeten. Dan wordt onze inbreng uitgepakt en gewaardeerd.

Meningen, kritiek of feedback verpakken als een geschenk. Kritiek als cadeau!

Vragen? Reacties?
Twitter: @henk038
Linkedin: Henk Boshove
Bellen/Appen/SMS’en: 06 51369916

[Deze blog heb ik oorspronkelijk hier op LinkedIN gepost]

Hink-stap-sprong er dwars door heen

Orde en netheid. Alles opgeruimd. Dat hebben sommige mensen. Wij hebben wel een opgeruimd humeur, maar lang niet altijd een opgeruimd huis. Zaterdag was ik met m’n dochter naar haar voetbalwedstrijd geweest. Uurtje of vijf van huis. Onze jongste van negen was een deel van die tijd ongestoord in de woonkamer bezig geweest. Dat was te zien.

Hij had zich flink uitgeleefd. Wat een zooi was het! Je moest hink-stap-sprong dwars er doorheen om ergens te komen. Overal lagen papiertjes, scharen, doosjes, pennen, bladen, pleisters, folders en knipsels. De werkkamer was er het ergst aan toe. Daar had hij echt flink werk van gemaakt.

Nu kun je makkelijk boos worden. Zeker als je uren op pad bent geweest en even rustig wilt zitten. De eerste neiging is om hem er meteen bij halen. Om flink te zeggen wat je er van vindt. Nog maar eens te vertellen wat de regels zijn en hem meteen alles te laten opruimen. Dat doe ik ook wel eens. Daar krijg je gegarandeerd ruzie en spanning van. Had ik geen zin in.

Onze jongste is prima in staat zichzelf te vermaken. Zit vol ideeën en frutselt graag met van alles en nog wat. Trekt alles overhoop en kijkt niet wat hij achterlaat. In plaats van te gaan foeteren, vroeg ik deze keer wat hij had bedacht en gedaan. Hij begon meteen te glimlachen en ging vol vuur vertellen.

Bij de bank had hij flink in reclamefolders lopen knippen. Alles wat hij mooi vond had hij uitgeknipt. Voor Sinterklaas. Trots liet hij een bakje zien met zijn naam erop (afblijven). Propvol knipsels. “Dit is mijn ‘verlangKoffer’ papa!” Verlanglijstjes zijn zóó ouderwets.

Met al die briefjes, vellen en kaften was meneer bezig geweest om zelf schriften van te maken. Handig voor op school. Maar ook heel veel kleine papiertjes had hij gescheurd en geknipt. “Daarop kunnen we mooi kleine berichtjes voor elkaar schrijven papa”.

Tussen werkkamer en keuken lagen verbandspullen. Nodig voor een wondje. Hij wees naar zijn arm met daarop een enorme pleister. Dat had te maken met zijn geheime project in de werkkamer. Hij experimenteerde daar met kleuren, briefjes en pleisters. Na een slokje ranja en een knuffel verklapte hij trots het geheim: “Ik heb nep wonden gemaakt. Met 100% echt nep bloed“.

Alle stapels knipsels, rafels, stukken pleister, potloden, stiften en papiertjes kregen zo een plek en een gezicht. Hoezo zooi? Hier was een georganiseerde, creatieve duizendpoot aan het werk! We spraken af dat hij alles een beetje ging ordenen. Dat hij zelf zou bepalen wat afval was en dat ook meteen zou weggooien. Geen probleem. Het was zo gepiept. Het huis weer overzichtelijk.

Mooi als je kijkt met de blik van de ander. Waar de één zooi ziet, daar ziet de ander iets waardevols waar hard aan is gewerkt. Kijken vanuit een ander perspectief. Verplaatsen in de ander. Veel leuker dan meteen te (ver)oordelen. Verwonder liever. Dan mag je mee door de wondere wereld van verbeelding en ideeën. Hink-stap-sprong er dwars door heen!

Kijken en (ver)oordelen

Veel mensen kijken te weinig en (ver)oordelen te veel. Of ze kijken te langzaam en (ver)oordelen te snel. Bijna altijd komt hoe je kijkt en hoe je (ver)oordeelt voort uit de positie waar je staat, je eigen ervaring en je achtergrond. Snappen we dat?

Wij hadden afgelopen week twee Chinese jongens (12 en 14) te logeren. Ze kwamen voor Engelse Summerschool naar Zwolle. In veel dingen zijn deze Chinese kids hetzelfde als onze kids. Ze willen ook graag zo snel mogelijke de WiFi code, spelen ook Minecraft en hebben ook vrijwel de hele dag wel zin in eten. Maar uiteraard zijn er ook grote verschillen.

Opening Anglia Summerschool door o.a. Wethouder Ed Anker

Wij wonen in Zwolle. Zij in Nanjing. Allebei middelgrote steden in eigen land. Maar Zwolle heeft circa 120.000 inwoners, terwijl Nanjing er meer dan 7.000.000 heeft. Wat middelgroot is hangt af van je perspectief. Onze Chinese gasten zagen in Zwolle blauwe lucht. Prachtig! En ook nog eens “Fresh air!” Wij merken dat niet meer op. Zij wel, want dat kennen ze daar niet. Grote kostbaarheden? Of de gewoonste zaak van de wereld die je niet meer opmerkt? Kwestie van kijken, kwestie van perspectief.

Onze twee oudste kids gingen ook naar de Engelse Summerschool. Vijf dagen lang elke dag van 9.30u tot 16u samen naar school. Opstaan om 7.30u, ontbijten, relaxed naar school fietsen. Naar school in de vakantie. Gek of geschenk? Het is maar hoe je er tegenaan kijkt en hoe je er over oordeelt. Veel kids in Nederland zien zoiets als gek. De kids uit China zagen het als een geschenk. Als een kans om nieuwe dingen te doen. Als een grote investering in zichzelf, in hun toekomst. Kwestie van kijken, kwestie van perspectief.

Hier fietsen wij met de Chinese boys. Je kunt dit als een zwaar bewolkte dag zien

Onze Chinese boys gingen nog een stap verder. Ze vonden de Summerschool in Nederland een soort vakantie. Want zeg nu zelf. Opstaan om 7.30u is toch een lachertje. “That is Heaven!” En school van 9.30 tot 16u stelt toch niets voor. Dat is echt heel kort. “Our school starts at 7.30!”. En wat wordt er bedoeld met geen huiswerk? Dat kan toch niet? “We always have homework!”. Kortom: dit voelt als vakantie! Vraag de gemiddelde puber in Nederland naar bovenstaande zaken en voor je het weet wordt je aangeklaagd bij de Mensenrechtencommissie van de VN. Daarna wordt bureau Jeugdzorg erbij gehaald. Kwestie van kijken, kwestie van perspectief.

En hoe kijken wij vanuit Nederlands perspectief tegen die Chinese ouders aan? Veel Nederlanders trekken hun wenkbrauwen op als ze horen dat kids van 11 à 12 jaar alleen vanuit China naar Nederland gaan en twee weken hier blijven. Zouden veel Nederlandse ouders nooit doen. Zeker niet als je maar één kind hebt. In China denken ze daar anders over. Ze hebben maar één kind, dus die moet alle mogelijkheden krijgen zich te ontwikkelen. Om beter te worden dan een half miljard andere kinderen. “It’s a battle”. Kwestie van kijken, kwestie van perspectief.

maar je kunt het ook zien als een mooie droge dag, met avondzon en mooie wolken

Vaak kijken we naar iets enkel en alleen vanuit ons eigen perspectief. (Ver)oordelen is de volgende, makkelijke stap. Zo’n week met twee Chinese jongens in huis helpt enorm goed om nog beter te beseffen hoe sterk je vanuit je eigen achtergrond kijkt. Ook al doe je nog zo je best: je blikveld is vaak beperkt. Je ziet meer niet dan wel. Jouw werkelijkheid is niet de werkelijkheid.

Ik ga door deze extra wake-Up call nog meer (dan ik al doe) mijn best doen om te zien wat ik niet zie. Dat doe ik bij foto’s maken al. Net even langer en anders kijken, voor een nog mooiere foto. Dan moet ik in andere situaties daarin toch ook nog beter kunnen worden. Anders en langer kijken… en het (ver)oordelen héél even langer uitstellen. Doen jullie mee? Fijn!

Service is DOOD. Jammer!

Service. Wie weet nog wat dat is? Wat was dat ook alweer, service? Service is grotendeels verdwenen zo lijkt het. Service is dood, uitgestorven. Jammer. Zeker in de horeca waar je het op vakantie zo vaak mist als gast. Maar soms… Soms vindt je het op onverwachte plaatsen. Net als Edelweiss. Vorige week vonden we het zomaar allebei.

Edelweiss

Wij waren dit jaar in de Italiaanse bergen. De kids op tijd aan het bergwandelen krijgen is dan altijd een uitdaging. Dus had ik voor dit jaar een nieuwe strategie bedacht. Niet eerst uitgebreid opstaan, brood halen en ontbijten. Dat duurt uren. De nieuwe strategie is simpel. Kids vroeg wakker maken, meteen in de auto en vertrekken. Rijden naar het startpunt van de wandeling en vlak daarvoor een plek zoeken voor een ontbijtje.

De eerste keer had ik ergens een ontbijt gereserveerd. Dat was een succes. Al voor half tien liepen wij de berg op. De keren daarna hebben we ter plekke iets gezocht. Grappig om te zien wat er  gebeurt als je ’s ochtends vroeg met z’n vijven onaangekondigd ergens op de stoep staat. Diverse kleine hotelletjes in de bergen gaven helaas niet thuis. Zomaar ontbijten? Daar was niet op gerekend. Een alternatief werd meestal ook niet geboden. Daar moest je zelf naar vragen of zoeken. We kwamen  een paar keer in een café terecht voor een cappuccino en een croissantje. Ook prima, alleen wat weinig om 3 uur lang op te wandelen.

hotel Beau Sejour Champorcher Italië

Één keer troffen we een hotelletje (zie foto hierboven) die het wèl snapte. Ergens diep in een Italiaans dal, ’s ochtends in de warme ochtendzon, kwamen we bij hotel Beau Sejour. Het zag er niet geweldig uit en de man achter de bar paste goed in dat plaatje. Maar we werden ontvangen met een glimlach. Het werd alleen maar beter. Iets te eten? Natuurlijk! We wilden liever niet alleen een croissant met cappuccino (die had hij ook). En in de ontbijtzaal was niet veel te halen. We zaten liever in de zon op het terras met uitzicht op de bergen.

Geen probleem. Ga lekker buiten zitten op het terras. Zal ik een plank vol kaas en worst voor jullie klaarmaken? Met brood erbij? Graag! Kijk… Daar wordt je BLIJ van. Uiteindelijk hebben we uitgebreid gegeten in de ochtendzon. Met cappuccino, sapjes, chocolademelk, stokbrood, diverse soorten worst en regionale kaasjes en ook nog croissants en soepstengels. Creatief bij elkaar geregeld. Wat een feest.

Wij een mooie start van de dag. Het hotelletje een leuke extra omzet én vrolijke mensen op het terras. Dat trekt extra snel anderen. We zaten er dus niet lang alleen. Iedereen gelukkig. Dan ga je met een extra grote lach met je rugzak omhoog de bergen in. De kids vol energie voorop. Volle buik = goed humeur.

Blij maken. Dat doet meedenken en extra service met ons. Goed om te onthouden (geef óók eens extra service). Het maakt mensen vrolijk en het geeft een extra goed humeur. We hebben die dag heerlijk gelopen. De gewenste route hebben we gemist en ook de afslag naar één van de twee berghutten die we wilden bezoeken hebben we niet gevonden. But who cares. We kwamen juist daardoor op andere (misschien nog wel mooiere) plekken. Sneeuw, rivieren, rotsen, edelweiss, paarden, bergtoppen. Prachtig. Dus niet mopperen maar omdenken en genieten van het onverwachte. Een paar foto’s heb ik hier opgenomen.

Het begon met een verrassend ontbijtje, aangeboden door iemand die dat “gewoon” even regelde. Service is nog niet uitgestorven. Nog net niet helemaal. Het is er nog. Óók in de horeca. Het zit verstopt in kleine porties bij mensen waarvan je het niet verwacht. Op bijzondere plaatsen. Af en toe komt het naar buiten. Dan moet je er extra van genieten. DAT hebben we gedaan. Een dag met een grote glimlach!

Verzuimdag met grootste glimlach!

Zondag 25 mei 2014. Die dag gaat de boeken in als een dag met een grootste glimlach. Zo’n grootste glimlach dat ik voor het eerst in meer dan een jaar NIET op zondag heb geblogd. En of ik daar een reden voor had!

Er zijn in Zwolle steeds meer en betere festivals. Dit weekend bijvoorbeeld het prachtige Zwolle Unlimited. Maar vorige week was ik op een festival in Zwolle dat eigenlijk zo fout was als t maar kan. Een festival hoort buiten, op het gras, met bier en met harde gitaren. Maar dit was een festival binnen, in het donker, zonder drinken en met Nederlandstalige muziek. Het kan verkeren. Maar potverdikke… WAT een festival!

Ik kwam er vrij ongepland terecht. Op de bagagedrager van Elsbeth die een kaartje over had. Het Frion Festival, daar kwam ik terecht. Een festival in Theater De Spiegel, waar Zwollenaren met een verstandelijke beperking muzikaal hun hart, ziel en zaligheid uitstorten op het podium. Begeleid door een goede live band, twee koren en tal van Zwolse artiesten. Prachtig.

De Frion artiesten traden op voor een volle zaal. De passie knalde er vanaf, de zaal stond op z’n kop. Puur en vol beleving. Wat zullen de ouders, familieleden en vrienden in de zaal ontzettend hebben genoten van de optredens. Sterker nog, we hebben er met ons allen heel erg van genoten. Mooi dat de Vrienden van Frion dit Festival organiseren en dat er veel geld mee wordt ingezameld. Maar dat deze kanjers zo kunnen optreden in de spotlights voor een volle zaal en zij (en wij) er zo van kunnen genieten… Dat is het allermooist.

Na het festival konden we ons nog vergapen aan andere Frion artiesten: kunstenaars met mooie schilderijen en zeer fraai keramiek. Die werden geveild voor het goede doel. Mooie kunst, maar het lukte mij helaas niet om er één te bemachtigen. Te veel liefhebbers in de zaal.

Om het “verdriet” te verwerken gingen we na afloop van het Frion Festival nog even naar Hedon. Daar zaten twee top muzikanten uit Zwolle op het podium: Sticks en Bertolf. In een leunstoel, met een schemerlamp, draaitafels en CD spelers bij de hand… En heel veel muziek! Over en weer draaiden zij hun favoriete tracks. Met daarbij lekker kletsen over die muziek.

Geen volle zaal zoals bij het Frion Festival. In de zaal slechts een paar relaxte, aandachtige luisteraars. Heerlijk intiem zitten, kijken, luisteren. Maar ook hier twee kerels puur en vol beleving op het podium. Soort aanraakbare live TV. Zeker voor herhaling vatbaar. Net als het Frion Festival.

Ondanks de grote verschillen die er zijn, merkte ik ook hele grote overeenkomsten tussen het optreden van de kanjers met een verstandelijke beperking op het Frion Festival en top muzikanten als Sticks en Bertolf. Echt & puur, vol beleving, enthousiasme & fun, er zelf van genieten en het 100% kunnen overbrengen op de zaal. Dan ben je goed en is het geweldig om mee te maken.

Er zijn duizenden in de geestelijke gezondheid zorg die veel “normale” dingen niet kunnen. Als we niet uitkijken dan vertalen we dat makkelijk naar een negatief beeld en oordeel. Omdat ze er anders uitzien, anders praten, zich anders gedragen. Dat is niet hun handicap maar onze handicap. Misschien is onze “verstandige” beperking in hoe we kijken en denken wel veel erger dan hun verstandelijke beperking. Niet aan hun kop zeiken over wat ze niet kunnen. Niet teveel in ons keurslijf proppen. Ruimte en vrijheid geven om te doen waar hun hart ligt.

Er kwam op de draaitafel bij Sticks en Bertolf één track van Rico & A.R.T voorbij: “positieve vibes”. Een stukje daaruit is 100% van toepassing op afgelopen zondag “Positieve vibes, in een negatieve tijd. Gezeik aan m’n kop, maar in m’n kop ben ik vrij”

Ik had de hele dag geen last van gezeik aan m’n kop, alleen maar positieve vibes. Heerlijk vrij van zorgen, plannen en To do’s. Dat is het mooie van theater en muziek. Bedankt voor de ontspanning en de goede reality check. Kijk naar wat je zelf en naar wat anderen WEL goed kunnen in plaats van zeiken over wat allemaal NIET kan.

Vorige week dus niet geblogd op zondag. Het was een heerlijke Verzuimdag met Grootste Glimlach!

Het was een vrij mooi feestje

Éen keer per jaar fakkelt de vrijheid met extra veel lawaai en extra veel fun in Zwolle. Dan staat het grootste podium van Europa in het park en komen meer dan 100.000 mensen bij elkaar. Bevrijdingsdag en bevrijdingsfestival Overijssel… elk jaar weer een kado van jewelste. Vrijwel elk jaar ook mooi weer. Kan geen toeval zijn!

Op bevrijdingsdag 2014 heb ik met m’n zoon van twaalf met name het hoofdpodium en het familie eiland bezocht. Helaas geen tijd voor de 100.000 andere mooie optredens, activiteiten, bijeenkomsten, waterpijp lounges, kennispleinen, Goede doelen, creatieve sessies of daten met een veteraan. Het is gewoon teveel voor één dag!

De vlam stond lekker te branden. Een zee van jongelui stond met de neus vooraan bij het hoofdpodium. De presentator riep op tot het massaal maken van selfies en vanaf dat moment lag het dataverkeer plat. Dat bleef de rest van de dag ook zo ongeveer zo. Maar Chef’special ging spelen en we stonden heerlijk in de zon. Dus relaxxxxxxxx…

Van de warme zon gingen we op het familie eiland naar een nog veel warmere tent. We werden door The Young Ones getrakteerd op een mooie broeierige voorstelling. “Whatever gets you through the night”. In de snikhete tent voelde het aan alsof de Moulin Rouge en de sauna hun krachten hadden gebundeld.

Na deze zweetsessie zocht mijn zoon het water op, hij ging even lekker Suppen. Behoorlijke wachttijd, maar wat wil je met zulk mooi weer. Papa relaxt in het gras met een biertje. Daarna mochten we in de press & guest ruimte. Iets minder zicht op het podium helaas, wel mooi zicht op de mensen op het veld. Zoals hier bij Muyayo Rif.

Het was vervolgens lastig kiezen tussen DeWolff en Great Minds. Twee mooie optredens exact tegelijk geprogramneerd. Ben liefhebber van allebei. Toch gekozen voor Great Minds. Topoptreden was dat, met oud en nieuw werk. Zelfs ‘hoedenplank’ van Opgezwolle kwam nog even langs. Oude tijden herleefden.

Na het optreden van Great Minds een backstage rondleiding. Mooi om te zien hoe de achthonderd vrijwilligers voor en achter de schermen hard werken om het bevrijdingsfestival tot een goed geolied feest voor iedereen te maken. Petje af!

Tijdens het optreden van Douwe Bob waren we echt backstage op het hoofdpodium. Dan zie je van bovenaf pas echt goed wat een mensenmassa zich alleen al op het hoofdveld had verzameld. Wat moet dat voor de artiesten een geweldige kick geven om zo op te kunnen treden!

Na het backstage kijken met zoon naar huis. De volgende ochtend had hij weer school, dan is de vakantie echt voorbij. Het was een mooie dag zo met ons tweeën.

Toen wij thuis kwamen ging de oudste er net weer opuit. Zij ging met vriendinnen naar het Bevrijdingsfestival om VanVelzen te bekijken. Mooie aflossing van de wacht. Volgend jaar kunnen de beide oudsten lekker zelf naar het Bevrijdingsfestival. Ga ik met de jongste op pad, die kon er deze keer helaas niet bij zijn.

Volgend jaar is het extra feest. Dat wordt dan de 25e editie van het festival in Zwolle. Gewoon blijven doen, mooie traditie. Van één klein podium midden in de stad met zo’n 100 toevallige bezoekers (ik zie mezelf er nog staan bij één van de eerste edities) tot een compleet park vol diverse grote en kleine podia, tenten, paviljoens, boulevards, lounges en 130.000 bezoekers. Het kan gewoon, in een vrij-land met veel vrij-willigers. Wat een feest om zo van de vrij-heid te mogen genieten in Zwolle.

Bevrijdingsfestival 2014: Het was een vrij mooi feestje!

Mee(r)doen

We zeuren in Nederland over de Olympische Spelen in Sotsji, over hoge btw en accijns, over de regering, over werkloosheid, over pensioenen en veel meer. We zeuren in Zwolle over de zondagsopenstelling van supermarkten, over fietsrotondes, over de knip in Stadshagen, over daklozenopvang, over leegstand van winkels/kantoren en veel meer.

We zeuren eigenlijk over vrijwel alles. Zeuren: een echte Nederlandse hobby.

Ik vind dat zeuren prima, zolang er ook maar concrete actie wordt ondernomen. Zodat we zaken verbeteren of oplossen. Het lijkt echter alsof we in Nederland zeuren belangrijker vinden dan (zelf) iets doen. We verspillen er verschrikkelijke veel tijd en energie mee. Ik verwonder mij er steeds meer over. 

Waar ik mij ook over verwonder dat is de politiek. Die zeuren soms, maar leuren vooral. Offline maar zeker ook online op social media is het tijdperk van de stemmen wervende (aspirant) politici helaas weer aangebroken. De gemeenteraadsverkiezingen (19 maart) komen er aan! Er wordt enorm veel (vrijwilligers)tijd besteed aan de politieke partijen zelf en nog veel meer aan campagne voeren voor verkiezingen. Is dat nog wel van deze tijd?

Bij elke verkiezing zijn duizenden mensen in Nederland maandenlang bezig met het aan de man en vrouw brengen van partijprogramna’s, standpunten, oneliners, idealen, lijsttrekkers, kieslijsten, proefballonnetjes, etcetera. De zwevende kiezer wordt overal gezocht. Op straat, op radio en TV, met websites, op social media, met folders, posters en persoonlijke gesprekken. Alles voor een goede verkiezingsuitslag. Na verloop van tijd is elke potentiële kiezer dat politieke gedoe he-le-maal zat. Die campagnes duren te lang.

Ik snap het belang van politieke partijen. Ik snap dat naast idealen ook een goede plek op de kieslijst aantrekkingskracht heeft. Ik snap heel goed dat je inzetten voor politieke doelen van (maatschappelijk) belang is voor Nederland. Ik snap dat er mensen zijn die campagne voeren ook echt leuk vinden (contact met kiezers, goede gesprekken, teamwork). Ik snap uiteraard ook het belang van een goede politieke campagne. Daar heb je vier jaar lang profijt van. Ik snap het. Sterker nog… ik vind politiek leuk en erg interessant en ik heb veel respect voor iedereen die zich er voor inzet.

Maar toch. Maar toch. Mensen die actief zijn in de politiek steken er wel héél erg veel tijd in. Vele honderdduizenden uren. Er zou in Nederland zo veel meer mogelijk zijn als een groot deel van die duizenden uren niet meer worden ingezet voor de politiek en de daarmee gepaard gaande (veelal) indirecte maatschappelijke doelen. Denk je eens in wat er mogelijk is als een (groot) deel van die uren extra wordt ingezet voor de vele concrete maatschappelijke doelen en hele urgente maatschappelijke problemen die Nederland kent…

Kan dat? Natuurlijk kan dat. Anders organiseren! Omdenken! Kantelen! Als we nu eens gewoon de interne politieke partij werkzaamheden beperken tot twee maanden per jaar. Als we nu eens het politiek campagne voeren voor elke verkiezing beperken tot twee weken per verkiezing. Maak het lekker kort en super intensief. Zullen we dat gewoon afspreken (en doen)? Zou dat iets zijn Nederland? Is dat een idee Zwolle?

Dan kunnen de Leden van de Tweede Kamer gewoon een maand (of twee) per jaar langer hun werk doen. Gewoon doorwerken in plaats van campagne voeren in elke stad, in elke provincie, voor elke verkiezing. Dan kunnen gemeenteraadsleden en statenleden zich gewoon blijven richten op moeilijke lokale/regionale dossiers. Gewoon lekker doorwerken.

Dan kunnen al die vele duizenden politiek actieven in Nederland een groot deel van de bespaarde tijd besteden aan vrijwilligerswerk, aan mantelzorg, aan concrete projecten. Aan al die zaken die keihard zitten te springen om méér inzet van méér Nederlanders. Zou dat wat zijn? Lijkt mij wel wat.

Maar ach, wat zit ik nu toch te zeuren en met mijn boodschap te leuren. Ik stop er nu mee en ga weer gewoon weer lekker verder met mijn vrijwilligerswerk in Zwolle. Want dan weet ik zeker dat wat ik doe meteen helpt, meteen iets oplevert. En jullie? Wil je blijven zeuren en leuren? Dat kan. Gewoon doen. Ik gun jullie die hobby!

Wil je lekker blijven zeuren en leuren maar ook mee(r)doen? Kan ook! Ga dan naar http://www.zwolledoet.nl en vind het vrijwilligerswerk dat bij jou past!

—————————————————–

Dit blog heb ik geschreven voor De Ondernemer, regio Zwolle. Samen met enkele andere ondernemers schrijf ik daar af en toe een blog. Onderstaand de link naar dit blog op de site van “De Ondernemer” waar je meer leuke blogs kunt lezen.

http://deondernemer.nl/regionieuws/661148/Meerdoen.html

Geef die bank een dikke vette bonus!

Overal in de wereld staan de banken onder grote druk. Wij vinden dat dit moet veranderen. Gewoon omdenken. Dus besloten wij om de bank eens een dikke vette bonus te geven.

We hebben het over een bank die het niet erg zou vinden om genationaliseerd te worden door Jeroen Dijsselbloem. Een bank die wel een dikke vette bonus kan gebruiken. De voedselbank. En dat gaat lukken.

Al een tijd zijn we in Zwolle met veel mensen bezig om kerstpakketten te kunnen geven aan Zwollenaren die afhankelijk zijn van de voedselbank. En aan andere Zwolllenaren die ook heel hard extra levensmiddelen kunnen gebruiken. De minima in Zwolle. Het doel? Een kerstpakket voor achthonderd alleenstaanden en gezinnen! Achthonderd kerstpakketten is veel. Maar vele handen maken licht werk. Ook als Rotaryclub Zwolle Noord doen we daar graag aan mee.

Gisteren hebben we de hele dag levensmiddelen ingezameld bij een Zwolse supermarkt. In zeven uur tijd gaven de klanten van deze supermarkt ons vijftig (50!) dozen met levensmiddelen. Circa 1.300 producten, met een geschatte winkelwaarde van ongeveer € 2.000. Wow! Blij dat we dit hebben we kunnen realiseren als rotaryclub. Fijn gevoel geeft dat om je zo samen in te spannen. Dat is voor mij Rotary. Je gezamenlijk inzetten voor anderen.

Ook twee van onze kids (de oudste en de jongste) hielpen flink mee gisteren. Mooi om te zien als vader dat jouw kids zich hier zo voor inspannen. Vooral de jongste van acht is er erg druk mee geweest. In totaal heeft hij wel zes uur geholpen. Met inpakken, karren en dozen regelen EN met mensen aanspreken om te vragen of ze wilden meehelpen. Hij had zelf een klein spiekbriefje gemaakt om te onthouden waar het om ging. Prachtig!

We hadden drie auto’s vol dozen met levensmiddelen. Die hebben we als Rotary aan ’t einde van de middag naar de centrale opslag bij Frostifoods gebracht.

Hier komen alle ingezamelde levensmiddelen samen. Daar mochten de kids natuurlijk ook meehelpen met de laatste loodjes. Uitladen, op pallets zetten en op de goede plaats zetten. Woensdagavond maken heel veel vrijwilligers daar samen 800 kerstpakketten klaar. Ook daar werken wij als Rotary aan mee.

Mooi gezicht. Onze 50 dozen. We zijn ontzettend blij met alle gulle bijdragen van de bezoekers van de Jumbo supermarkt in Holtenbroek, Zwolle. Holtenbroek krijgt als wijk regelmatig veel kritiek. Wij vinden Holtenbroek een prachtwijk!

En in deze centrale hal staat nog veel meer. Er staan nu al vele honderden dozen. Van andere inzamelingen door andere vrijwilligers. En de komende dagen komen er nog veel meer dozen bij. Alle in Zwolle ingezamelde financiële bijdragen worden door De Koningskerk omgezet in levensmiddelen. Datzelfde geldt voor een extra financiële bijdrage die wij als Rotary club beschikbaar stellen.

Mooi om zo met velen in Zwolle steun te kunnen geven aan de “Vrienden van de Herberg” en De Voedselbank. En daarmee aan de vele Zwollenaren die zij steun geven.

Het was een bijzondere dag gisteren. Laten we hopen op een mooie Kerst en een (veel) beter 2014 voor iedereen die het nu zo moeilijk heeft.

Doe ook mee. Nu of volgend jaar. Geef die bank een dikke vette bonus!

We verhaasten bij het leven. Durf te sudderen!

Sommige dingen gaan snel. Andere dingen hebben meer tijd nodig. Dat is zakelijk zo en ook in een gezin. Vanochtend was de sfeer wat gespannen bij ons thuis. De nodige korte lontjes bij elkaar. Actie en (snelle) reactie. Dus dat werd een paar keer flink boem!

’s Middags ging het gelukkig een stuk beter. Dat ging niet snel en niet vanzelf. Het had even tijd nodig. Maar uiteindelijk was alles weer pais en vree. Aan het eind van de middag zat iedereen knus tegen elkaar aan naar “Kruistocht in spijkerbroek” op TV te kijken.

Nou ja iedereen… Papa niet. Die stond in de keuken. In het weekend kook ik altijd (net als op vakantie) en op zondag heb ik daarvoor de meeste tijd. Dus uitgebreid koken. Heerlijk om te doen. Vandaag maakte ik ouderwets stoofvlees. Met stamppot witte kool en stoofpeertjes. Een mooie klassieke combinatie bij ons in de familie.

Stoofvlees. Dat is één van die dingen die tijd nodig hebben. Circa drie uur is daarvoor nodig. Dus lekker lang in de keuken gestaan vandaag. Goed stukje vlees, knoflook, uien, paprika, laurier, wortel, wijn, water, ketjap, peper, paprikapoeder, zout, tijd en vooral aandacht.

Het voordeel is dat je tijdens het koken tijd hebt om na te denken. Soms bewust over iets wat je bezig houdt. Maar ook onbewust gebeurt er van alles in je hoofd als je bezig bent in de keuken. Opeens komen er goede ideeën of oplossingen in je hoofd opborrelen.

Niet alleen stoofvlees heeft veel tijd nodig om te sudderen op een klein pitje. Ook veel zaken die in je hoofd zitten hebben tijd nodig. Iets waar je al langere tijd over nadenkt of mee rondloopt komt opeens tot een goed en verrassend eindresultaat.

Als we met z’n allen nou eens wat meer tijd nemen om rustiger te leven. Minder primair op alles reageren. Even laten bezinken. Ideeën laten rijpen in je achterhoofd. Geduld hebben tot ze klaar zijn om verder mee te gaan. Zou dat wat zijn? Minder haasten vliegen vallen en opstaan? Gewoon in één keer goed?

Dat moet toch kunnen. Sommige dingen hebben gewoon tijd nodig. Mischien wel meer dingen dan we denken. Als je er over nadenkt is de oplossing simpel… We hebben meer tijd nodig om te sudderen!

We verhaasten bij het leven. Durf te sudderen! Doe je mee?!

Niet gelukt en toch perfect

Mooi hoe het één leidt tot het ander.  Dat maakten wij mee deze week. Met een hink-stap-sprong op pad in Italië.

Het begon met een etentje in een kleine Italiaanse Trattoria, Le Resto’, in Sarre bij Aosta. Heerlijk gegeten en tot onze verrassing een lekkere plaatselijke wijn erbij. De wijnmaker bleek er bijna naast te zitten. Dus even gepraat met de eigenaren van het restaurant en via hen een afspraak met de wijnboer gemaakt.

Bij de wijnboer lekker geproefd, wijn gekocht en over allerlei andere zaken gepraat. Hij wees ons onder andere op een paar mooie bergwandelingen. Waaronder één naar een nieuwe berghut. Stond nog niet op kaarten of borden. Mooie kerel die Michel Vallet (“Feudo di San Maurizio” is de naam van zijn wijnen). Wijnboer met veel passie en energie in Sarre.

Klonk goed zijn verhaal. Ander plan even uitgesteld en de volgende dag dus op pad naar die nieuwe hut. Maar je hebt wandelingen die vanaf de start niet helemaal goed gaan. We bleken vanaf de verkeerde kant richting de hut te zijn gereden. Er zat een berg tussen.

Zoeken dus. Van een Italiaans echtpaar van dik in de zeventig begrepen we dat de hut wel te bereiken was. Maar ook dat het 10 kilometer lopen was (en 700 meter stijgen). Poeh. Kijken of dat nog haalbaar was…

Het was inmiddels al laat in de ochtend. Niet ideaal. Bovendien ontdekten de kids bosaardbeien. Hele lekkere. Toen wisten we het zeker. Die hut zouden we vandaag niet te zien krijgen. Flexibel zijn, kids hun gang laten gaan. Dus allemaal aardbeien zoeken, plukken en eten. Heerlijk! De eerste kilometer kroop letterlijk voorbij. De kids vermaakten zich prima. Aardbeien genoeg.

Ook stond het er vol met prachtige bloemen.  Wit,  geel, roze, paars, blauw, lila, rood, etc. Prachtig in combinatie met het uitzicht. Ook die hebben we maar eens uitgebreid bekeken. Tijdens het eten van de aardbeien kan dat makkelijk.

We bleken bovendien te wandelen in een vlinderparadijs. Ik denk dat ik zeker 40 verschillende soorten vlinders gezien heb. Een lust voor het oog. Ik heb er enkele gefotografeerd. Maar de meeste bleven niet lang genoeg zitten om goed te kunnen fotograferen.

Naast de vergezichten, de bloemen en de vlinders was er nog veel meer te zien. Zoals deze grote jongen die over het pad kroop. En zich snel tot een balletje oprolde toen ik samen met de kids te dicht bij kwam. Is het een rups of een duizendpoot? Wij weten het niet. We gokken op duizendpoot.

Uiteindelijk zijn we tot drie kilometer van de hut gekomen. Al met al zo’n vijftien kilometer gewandeld, gegeten, gefotografeerd, van de bloemen de vlinders en het uitzicht genoten. Die hut zoeken we een andere keer wel op. Die loopt niet weg.

Het (eind)doel niet gehaald. Maar er wel heel veel ander moois voor teruggekregen. De kids en wij vonden het een mooie dag (al was de middelste graag doorgelopen tot de hut…).

Dus… Niet gelukt en toch perfect!