Doorgedraaide lichtjeswandeling Zwolle

We zijn er nog steeds helemaal ondersteboven van! WoW! Zoveel Zwollenaren – Zoveel mooie lampjes – Zoveel grote glimlachen – Zoveel plezier. We hebben geen idee hoeveel mensen hebben meegelopen. 250? 300? Meer? Kijk op de video. Jullie waren met héél érg véél! WoW!!! 

​​Carlijn Hartlief en ik dachten spontaan even snel een lichtjeswandeling in Zwolle te organiseren. Wellicht voor circa 30/40 personen? Misschien heel ietsjes meer? Dat laatste! Het werden er dus heel erg veel ietsjes meer! Woensdag bedacht en uitgewerkt. Route uitgestippeld. Gemeente Zwolle geïnformeerd. FB event aangemaakt. Één dag mensen uitgenodigd. Één middag lampjes neergezet (en weer opgeruimd). Één avond vol plezier!

Onvoorstelbaar hoe veel mensen er mee liepen. Wat stoer dat er zoveel op de fiets kwamen in plaats van met de auto. Wat was het leuk in het bos, wat een lol onderweg. Alles verliep op rolletjes.

We draaiden vol plezier een beetje door van alle belangstelling en van de gigantische sliert mensen dwars door het Engelse Werk. Lichtjes tot zover je kon zien langs het 2,5km lange traject. Thx all! Jullie zijn geweldig! 

De jongste deelnemer was slechts een paar weken oud – die “liep” slapend mee, lekker in een draagdoek. De oudste deelnemer was waarschijnlijk in de 70 (of ouder?).. die “liep” mee in een rolstoel / scootmobiel, met mooie lampion voorop! 

We zagen hele families, vrienden, vriendinnen, echtparen & verliefde stelletjes meelopen. We zagen mensen gezellig lopend met hun (verlichte) honden. We zagen kleine kids die zelf lopend het donkere bos ontdekten of die prins(es)heerlijk om zich heen keken vanuit een buggy of vanaf de nek van pap of mam. Ge-wel-dig! 
Wat zijn Carlijn en ik blij met jullie! Zo is spontaan en snel iets organiseren in Zwolle wel HEEL ERG LEUK! Dank je wel dat jullie met zovelen genoten van deze doorgedraaide lichtjeswandeling Zwolle

Advertenties

Niets er tussenin

Ken je dat? Zo’n fase in je leven dat er iets te veel mensen in je omgeving ziek zijn of dood gaan? Vast wel. Ouders van vrienden die opeens overlijden. Mensen van dezelfde leeftijd waarbij kanker wordt geconstateerd. Jonge kids die hun vader of moeder moeten missen. Zo’n gevoel van het einde van het jaar. Zo’n gevoel dat je er klaar mee bent. Het gevoel dat je aan een nieuw jaar toe bent. Een nieuwe ronde, met hopenlijk nieuwe (betere) kansen. 

Fietsend door Zwolle dacht ik daar deze week over na… en ik werd geraakt door het zien van Aartsengel Michaël bovenop onze Grote Kerk. Relaxed uitkijkend over Zwolle, met aan zijn voeten de enorme kerstboom op de Grote Markt. Met naast de Peperbus de volle maan, die ook een oogje in ’t zicht leek te houden.
Weet niet of we op de Aartsengel Michaël kunnen vertrouwen, die hoog boven Zwolle op ons neerkijkt. Weet niet of de kerstboom of de kerstsfeer iets aan dat gevoel veranderen. Weet niet of de maan, de zon en de sterren plannetjes voor ons zitten te bekokstoven waar wij geen weet van hebben. Wellicht niet, wellicht wel. Wat ik wel weet is dat het voor de ander en voor ons zelf heel mooi –  fijn – warm en zeer welkom is als wij omzien naar elkaar, elkaar echt zien en flink om elkaar geven. 

Of je nu gezond bent of ziek (of iets er tussenin). Of je nu rijk bent of arm (of iets er tussenin). Of je nu bruin – wit – geel – zwart bent of rood (of iets er tussenin). Of je nu atheïst – christen – islamiet – hindoe bent of jood (of iets er tussenin). Of je nu homo bent of hetero (of iets er tussenin). Of je nu binnenlander bent of buitenlander (of iets er tussenin). Of je nu grootouder bent of kind (of iets er tussenin). 

Of je de ander nu heel goed kent of helemaal niet (of iets er tussenin). Wat er nodig is volgens mij? Iets heel simpels: Aandacht voor elkaar. Interesse in elkaar. Letten op elkaar. Leven met elkaar. Lief zijn voor elkaar. Niets er tussenin 

** Henk Boshove | 18 december 2016 | Een “Papa Blogt Op Zondag” blog | Elke zondagavond online **

 

[plaats hier uw opdringerige mening]

Nederland zou meer moeten exporteren volgens alle experts. Om de groei van onze economie te versterken. Misschien moeten we gaan exporteren waar we genoeg van hebben. Meningen. Opdringerige meningen. Veel mensen (ik ook wel eens helaas) denken dat je overal en altijd een mening moet hebben. Ook over zaken waar je je niet in hebt verdiept. Praten zonder goed te denken. Met je onderbuik in plaats van met je bovenkamer.

Ik ben blij dat ik met onze kids meestal nog gewoon lekker kan praten. Natuurlijk zit ook daar soms een ongenuanceerde mening, maar meestal valt het mee. In Zwolle lopen nu veel acties voor Syrische vluchtelingen. Één van de initiatieven is dat Zwollenaren af en toe vluchtelingen thuis ontvangen om samen te eten. Veel mensen hebben er meteen weer een keiharde mening over. Dat gaat dan vooral om de in simpele taal geschreven ‘handleiding’ die erbij zit. Of ze reageren niet op het idee, maar schrijven dat ze niet snappen waarom bejaarden en werklozen niet bij mensen thuis te eten krijgen. Of ze roepen dat vluchtelingen die zo stom zijn om geen varkensvlees te willen eten teruggestuurd moeten worden. De reacties liegen er niet om. Zo wordt een mooie idee lekker makkelijk afgeserveerd door velen. En waarom? Zitten mensen die wel willen ontmoeten daar op te wachten? 

 Maar ja. Aanstoot nemen en een forse mening hebben is véél makkelijker dan zelf in actie komen. Op je luie kont iets roepen/tikken is veel makkelijker dan zelf iets doen voor een ander (voor wie dan ook). Iedereen heeft recht op jouw mening. Toch? Ik vertelde thuis aan onze kids dat wij graag 3 Syrische vluchtelingen uit de noodopvang willen uitnodigen bij ons thuis. Om een avond samen te eten, te ontmoeten, om kennis te maken. Ik kreeg van onze kids een mooie vraag als reactie: “wat zullen we dan eens gaan eten papa”. Kijk… DÁÁR gaat het om. Ik ❤️ onze kids. De komende week praten we er wel verder over. 

Gelukkig zijn er honderden, duizenden, honderduizenden in Nederland die ook zo denken. Die gewoon lekker in actie komen als vrijwilliger, als mens. Niet alleen voor vluchtelingen. Als er in je omgeving iets nodig is en je kunt wat doen, dan doen ze dat. Vaak in iets meer stilte dan de schreeuwlelijkerds die de boventoon voeren met hun ‘meningen’ over & voor anderen. 

Omdat ik genoeg heb van al die meningen hier ter afronding verder geen mening. Geen verdere boodschappen. Je mag er zelf van maken wat je wilt. Reageren mag. Ook met meningen zonder argumenten. Gebaseerd op de onderbuik, met de bovenkamer op slot. Laat die meningen maar komen. De wereld zit er vast op te wachten – en dat is prima, want de export moet omhoog. Dus leef je uit!

[plaats hier uw opdringerige mening]

Het meisje van de supermercado!

We hadden ons verstopt in een klein Spaans dorp in Cantabrië, tussen Bilbao en Santander. De streek, het dorpje, het klimaat en wat er te doen was… daar hadden wij ons niet echt op voorbereid. We wilden gewoon een paar weken naar Spanje. En aangezien we niet goed tegen de warmte kunnen kwamen alleen Baskenland & Cantabrië in aanmerking. Dit gebied tussen Frankrijk en Portugal is prachtig zo hebben we ontdekt.

In ons dorpje is weinig te doen, maar wij zijn er blij mee. Mooie plek om ’s ochtends en ’s avonds te relaxen. Bovendien hebben we onze drie Spaanse helden. De mevrouw waar wij ons appartementje van huren is heldin nummer één. We hebben haar zelf niet gezien. Maar via mail en whatsapp regelt ze allerlei dingen voor ons. Super! Haar appartementje op de begane grond heeft een groot terras, staat fijn op de zon en er is een (gezamenlijk) zwembad bij. Heerlijk.

Er zijn in het dorp een paar winkeltjes, cafés en restaurants die de economische crisis hebben overleefd. Er is zelfs nog een ieniemienie klein supermarktje, gerund door twee à drie meiden. Versgebakken brood (eigen afbakoven) en verse vleeswaren stonden elke dag voor ons klaar. Steeds verzorgd door onze tweede Spaanse heldin. Elke ochtend werd ik er vrolijk begroet door deze hardwerkende Spaanse heldin. Onze favoriet. Ze werkt er zeven dagen van de week van vroeg tot laat. Tussen vleeswaren, brood en kaas door leerde ze mij glimlachend wat extra woordjes Spaans. Service met een glimlach.

Als ik iets kocht uit de streek begon ze helemaal te stralen en zei ze blij: SI! DE ACQUí! CANTABRIA! Heerlijk die trots op producten uit haar mooie eigen regio. Maar voordat we ’s ochtends bij haar in de supermercado kwamen, gingen we eerst – net als de Spanjaarden – koffie drinken in het café.

Dat deden we vanaf de eerste dag bij Restaurante Los Yugos. Daar werden we na twee dagen al enthousiast begroet als nieuwe stamgasten. Een vrolijk “Buenos Dia!” bij binnenkomst en fijne koffie. Desgewenst serveren ze ook lekkere pinchos (tapas). Je kunt er ’s middags ook prima eten in het restaurant. De mannen van Yugos zijn samen onze derde Spaanse held.

Terwijl de kids nog op bed lagen dronken wij er elke ochtend een cortado, espresso of café con Leche. Mooi begin van de dag. Desgevraagd kregen we er tips over leuke activiteiten of info over bus en trein. Iedereen in het café denkt en praat dan mee. Te grappig.  Ik had eerlijk gezegd nog nooit over Cantabrië als vakantieregio gehoord. Maar wat is het er mooi. Prachtige stranden, kliffen, alles heuvelachtig en groen, bergen op de achtergrond, veel mooie (beschermde) natuurgebieden, idyllische baaien, kilometers lange eb en vloed gebieden die ver het binnenland ingaan. Fantastisch!

En in alle dorpjes en stadjes kun je lekkere verse vis eten. Overal vriendelijke mensen. Ze spreken meestal geen woord Engels. Ons Spaans is net zo beroerd als hun Engels, dus het praten ging meestal met handen en voeten. Maar als je dat combineert met een grote glimlach kom je heel erg ver. Je hebt dan de grappigste gesprekken, mooie ontmoetingen en bovendien regelmatig een grote verrassing op je bord (“aha, dus dàt heb ik besteld!”)  We zijn in korte tijd een beetje verliefd geworden op deze streek. Een beetje veel verliefd zelfs. We lieten na twee weken Cantabrië achter ons. Naar we zeggen “Hasta la Vista! We’ll be back!” tegen Cantabrië en onze Spaanse helden. Tegen onze airbnb mevrouw, de mannen van Yugos en het meisje van de Supermercado!

Weer heerlijk bedrogen

We zijn deze week weer lekker nieuwe indrukken aan ’t verzamelen. Daarvoor hebben we altijd plek. Maar soms moet je daarbij even schakelen. Schakelen tussen wat je gewend bent en wat je verwacht. Tussen wat je denkt te zien en wat je ziet. Dan pas zie je wat het echt is. Je moet het even tijd gunnen.

We kwamen aan vandaag in een klein dorpje. Links, rechts, voor en achter stonden woningen te koop. Best wat winkels en horeca voor altijd gesloten. De resterende horeca zag er niet fris uit. Achter ons lag een verlaten pleintje met wat oude speelveldjes. Aan de overkant een groot stuk halfdroge grond. Niet bepaald een eerste indruk waar je meteen vrolijk van wordt.  Maar ach.. Na een half dagje veranderde er van alles. Het troosteloze pleintje werd ’s avonds een plek waar voetbal en basketbal werd gespeeld. Onze twee jongste kids gingen lekker meedoen. Het troosteloze stuk grasveld stroomde onder met zeewater toen het eb werd. Achter een paar huizen had je mooi uitzicht op het getijden landschap tot aan zee.  We ontdekten een dorpskroeg met veel bier en gelach. Een oudere mevrouw zag ons zoeken naar iets te eten en sprak ons aan. Ze bracht ons iets verderop naar een troosteloos café/restaurant. Tsja… Kale stenen en TL buizen. Moest dit het zijn dachten we verwonderd? Maar daarachter zat een mooi terras, een restaurant binnen en buiten (onder de kap) en een feestzaal van tentdoek. Helaas die avond gesloten, maar de tapas smaakten goed en ze hadden zelfs WiFi (kids blij). Deze week maar eens uitgebreid eten in dat restaurant.  De eerste blikken vol vraagtekens van ons allemaal en de uitroep van onze oudste dat het “een dooie club” was draaide zo toch om in een glimlach. 

Morgen gaan we verder kijken. Nieuwe indrukken verzamelen. We zijn er klaar voor. Vol verwondering en met een open mind. Kijken of we de indrukken dan beter inschatten of dat we weer heerlijk worden bedrogen.

Arabische zoektocht door Zwolle

Op 21 november wandelde ik door Zwolle. Dat doe ik vaker. Maar deze keer wandelde ik met vreemden. Zij spraken geen Nederlands. Ik sprak hun taal niet. Wij wandelden die dag met een groepje Syrische mannen uit de Zwolse noodopvang. Gelukkig kon één van de mannen (Hassan) Engels en Arabisch. Wij lieten de stad zien, gaven uitleg geven over het leven in Zwolle/Nederland en dronken samen koffie. Praten met handen, voeten en via Hassan.

Een aangename ontmoeting en wandeling. Verwondering over en weer. Zij kwamen uit Aleppo. Net als Zwolle een mooie, oude stad. Althans, voor de oorlog. Inmiddels is er helaas veel verwoest. Al wandelend spraken wij ook over de noodopvang. Wat doe je de hele dag? Vervelen. Ondanks de vele mooie activiteiten die Zwollenaren voor hen organiseren (en waar ze blij mee zijn) duren de dagen lang. Één van de mannen – Sulejman – wilde graag Arabische boeken lezen. Als echte boekenliefhebber kan ik mij dat goed voorstellen.

Wij gingen dus langs de Zwolse bibliotheek. Die had helaas geen Arabische boeken. Wel was het mogelijk (voor leden) om boeken te bestellen. Enkele dagen later zijn ze dan in Zwolle. Best mooi systeem, maar niet handig als je in de noodopvang zit en binnen één dag verplaatst kunt worden naar een andere opvang. Bovendien waren de vluchtelingen geen lid van de bieb.

Een paar boeken in het Arabisch moeten wel te vinden zijn in (regio) Zwolle dacht ik. Nou, dat viel zwaar tegen. Bij boekhandels en tweedehands boekverkopers geweest. Contact gehad met Zwollenaren uit Irak, Irak & Turkije. Géén Arabische boeken. Social media ingezet binnen en buiten Zwolle. Veel retweets en ideeën. Wel de Koran en andere godsdienstige boeken. Geen gewone leesboeken.

Uiteindelijk zelfs contact opgenomen met VluchtelingenWerk Nederland en het COA. Helaas. Ook géén Arabische boeken. Je zou denken dat zij daar vaker zo’n vraag hebben gehad. Niet dus. Langzamerhand begon ik te vrezen dat het niet zou lukken. Gelukkig ben ik nogal slecht in de moed opgeven. Het leek mij zo mooi om die Syrische man te verrassen met boeken. Ik bleef er dus over praten en ik bleef mensen vragen om mee te denken.

Uiteindelijk – weken later – was het Annemarie die uitkomst bood. Annemarie is kunstenares en daarnaast barista bij Coffee United in Zwolle. Dat is mijn favoriete cappuccino place-to-be. Annemarie hoorde mij erover praten. Haar vader (Hugo) ging op reis naar een Arabisch land. Zou hij wellicht kunnen helpen? Natuurlijk! Ik dacht aan tweedehands boeken of contact leggen met een Arabische uitgeverij. Maar uiteindelijk stond er vlak voor Kerst een grote tas met splinternieuwe Arabische boeken voor mij klaar. Geweldig geregeld!

Gekocht door Hugo in het buitenland en in het vliegtuig meegenomen naar Nederland. Super! Maar ja. Inmiddels waren de Syrische mannen (eerder dan voorzien) allemaal vertrokken uit de Zwolse noodopvang. Naar opvangcentra zoals Ter Apel, Duinrell en Budel. Waar zou hij zijn? Ik had verder geen informatie over hem. Samen met Bert (die de wandeltocht organiseerde) en het COA toch maar proberen te achterhalen waar hij nu verblijft. Duizenden Syriërs in Nederland. Dat is flink zoeken.

Ik hoop dat we hem kunnen traceren EN via het COA de boeken aan hem kunnen geven. Lukt dat niet, dan stuur ik de boeken met een mooi briefje erbij (warme groeten uit Zwolle) naar de drie grote opvangcentra. Zodat het daar (lees)plezier en tijdverdrijf biedt aan meerdere Arabisch sprekende & lezende vluchtelingen. De boeken komen dus sowieso goed terecht!
Deze week kwam er opeens toch nog goed nieuws. Ik vond nog een foto gemaakt tijdens de wandeling. Hij staat daar van achteren op – zie hieronder. Aan de hand daarvan wisten ze bij het COA toch te achterhalen wie het is. Prachtig nieuws! Dus snel dit blogje aangepast. Vorige alinea doorstrepen. Nieuwe alinea erin!

Ik geloof erin dat er vrijwel altijd een oplossing komt als je maar volhoudt, creatief bent en anderen weet te enthousiasmeren om mee te denken. Mooi dat het ook nu weer heeft gewerkt. Er hebben zoveel mensen aan meegeholpen. Thanks all!

Hoe het idee om iets kleins te doen voor een man uit Syrië je wekenlang kan bezighouden. Maar kleine dingen zijn belangrijk in onze bizarre wereld. Een wereld met oorlogen, aanslagen en slachtpartijen. Mensen die elkaar en elkaars standpunten niet (willen) begrijpen. Terwijl de overeenkomsten vaak groter zijn dan de verschillen. Als je het maar wilt zien. Betrokken zijn in plaats van afstand houden.

Ik zag in Sulejman (hij heet anders, zo weet ik inmiddels) een liefhebber van boeken. Dat ben ik ook. Binnenkort wordt hij blij verrast met een grote stapel boeken. Zo komt dan toch nog een happy end aan de Arabische zoektocht door Zwolle!