Snappie het?

Volgens mijn zoon doe ik het helemaal fout. Ik niet alleen trouwens. Ook al mijn volwassen online vrienden doen het fout. We maken het veel te moeilijk. Kids kijken daar vol verwondering naar.

“Jullie maken veel te veel lange filmpjes”… “Jullie spreken allemaal verhalen in”… “Er staat veel te veel tekst op jullie foto’s”… “Zoals jullie Snapchat gebruiken… Dan kun je toch net zo goed gaan Whatsappen of Skype’en?”…  “Je moet gewoon snel rare foto’s naar elkaar sturen. Meer niet!”.

Hij kijkt verwondert naar ons volwassen geklungel op Snapchat. Snapchatters die minutenlang achter elkaar doorpraten op steeds nieuwe Snapchat filmpjes? “Dat is geen Snapchat.. Dat is gewoon vloggen”. Er wordt een beetje neergekeken op deze papa die op Snapchat zit en daar best veel lol aan beleefd…

Tsja.. Wij oudjes schijnen Snapchat niet goed te gebruiken. Volgens de jeugd dan hè. Ik probeerde nog uit te leggen dat zoals “wij oudjes” het gebruiken voor ons prettiger is en dat zij lekker hun eigen gang moeten gaan. Hij was niet echt geïnteresseerd. Ach ja, ik snap op mijn beurt ook niet wat die kids allemaal op Snapchat uitspoken. Mooi toch!

Grappig hoe zoiets simpels als Snapchat compleet anders wordt gebruikt door verschillende gebruikers groepen. Je moet maar net weten hoe ’t werkt. Deze papa heeft er duidelijk te weinig kaas van gegeten volgens zoon.

Dus vooruit. Omdat zoon het zo nadrukkelijk eist. Deze keer alleen wat rare snapchat foto’s erbij.Dat zegt alles. Toch? Snappie het? 

Heb je interesse: Op snapchat vind je mij als  👉henkboshove  of scan<< >< gg strong>** Henk Boshove | 28 februari 2016 | Een “Papa Blogt Op Zondag” blog | Elke zondagavond online **

Lekker plassen!

Ik was dat gevoel al een tijdje kwijt. Gewoon onbekommerd lekker je gang gaan. Niet nadenken over de gevolgen. Gewoon doen wat je als kind altijd deed. Niet moeilijk doen. Keep it simple: Lekker, plassen!

Sinds kort heb ik mijn oude, niet meer waterdichte wandelschoenen ingeruild voor nieuwe stappers. Het zijn waterdichte Meindl schoenen. Die kunnen prima tegen een stootje EN tegen water.

Vorig week heb ik er al lekker mee door de (natte) sneeuw gebanjerd. Vandaag waren ze goed voor een paar rondjes door de regen. Door de modder en vooral ook door de plassen. Om plassen heenlopen is onnatuurlijk aangeleerd gedrag.

Gewoon lekker rechtstreeks dwars door die plassen lopen en je er niks aantrekken. Die broek? Ach, die droogt wel weer op of die gaat in de was. En m’n voeten? Die blijven lekker droog. Dat is fijn als je veel wandelt.

Dus al was het vandaag nogal slecht weer met urenlang regen en een steeds harder wordende wind… Ik heb toch lekker gewandeld. Zoals ik elke dag doe.

Doe het ook eens. Net als kleine kids met hun laarsjes in de regen. Spatten. Springen. Deze papa ging vandaag als een blij kind dwars door alles heen. Lekker plassen!

** Henk Boshove | 21 februari 2016 | Een “Papa Blogt Op Zondag” blog | Elke zondagavond online **

Zingende voeten

Vandaag was er sneeuw. Vanochtend om 7 uur al en vanavond om 7 uur nog steeds. Het sneeuwde hier de hele dag. Er bleef weinig liggen en het liep niet fijn. Maar er wàs sneeuw en ik hèb er anderhalf uur in gewandeld.

Toen ik vanochtend in de (natte) sneeuw liep zong ik opeens “walking in a winter wonderland”. Dat had ik al lang niet meer gezongen. Sleigh bells ring, are you listening. In the lane, snow is glistening. A beautiful sight, we’re happy tonight. Walking in a winter wonderland.

Zingen tijdens het wandelen. Dat doe ik eigenlijk best vaak. Soms hardop, soms in mijn hoofd. Ik zing het vaakst “It’s A Beautiful Day” van Queen: It’s a beautiful day. The sun is shining. I feel good. And no-one’s gonna stop me now.

Waarom? Niet omdat ik dat de allermooiste song vind. Wel omdat ik vaak een enorm goed gevoel heb als ik lekker buiten ben. Ik zing ook vaak stukken van Led Zeppelin’s “Stairway to Heaven”. Vooral als ik ergens gewoon zonder plan loop. Yes there are two paths you can go by, but in the long run. There’s still time to change the road you’re on. 

En als het regent? Tsja, dan zing ik iets wat daarop betrekking heeft. Vaak is dat Gene Kelly’s “Singing in the rain”. Let the stormy clouds chase. Everyone from the place. Come on with the rain, I’ve a smile on my face. I walk down the lane. With a happy refrain. Just singin’, singin’ in the rain. Dancin’ in the rain… I’m happy again… I’m singin’ and dancin’ in the rain…

Ach ja – liedjes die ergens in je hoofd zitten en die er spontaan uit komen als je wandelt. Dat zijn overigens niet alleen oude liedjes. Er sluipen ook nieuwe songs in.

Zo zitten via de muziek van onze kids bij deze papa ook regelmatig songs als “Stitches” van Shawn Mendes en “Seven years” van Lukas Graham in mijn hoofd. Bij die laatste moet ik dan altijd even aan vroeger denken. Once I was seven years old, my momma told me, Go make yourself some friends or you’ll be lonely.

Wandelen, neuriën, zingen. Hardop of in mijn hoofd. Soms zomaar een song. Meestal – nu ik er zo over nadenk – vaak onbewust een song die aansluit op wat ik zie of voel. Grappig is dat. Ik had dat laatste nooit zo in de gaten.

Ik ga er de komende tijd toch eens beter op letten wat ik zing als m’n voeten wandelen. Letten op m’n Zingende voeten 

** Henk Boshove | 14 februari 2016 | Een “Papa Blogt Op Zondag” blog | Elke zondagavond online **

Terugblik vol schrik

Deze week was ik in mijn geboortedorp. Ik stond voor gebouwen waar ik heel veel jaren heb gewerkt. Als kind, als puber, als tiener. Veel lange dagen en nachten heb ik er doorgebracht.

Tegenwoordig zou dat niet meer mogen. Als jochie werken met gevaarlijke machines in een brood- en banketbakkerij. Ik werkte er van m’n 8e tot circa 19e jaar. In het begin hielp ik als jochie met schoonmaken. Ik hielp met dozen vouwen. Ik hielp met krentenwegge snijden en inpakken. Ik hielp met koekjes bakken. Ik sleepte met meel en krenten & rozijnen.

Later leerde ik er taarten bakken. Ik maakte honderden liters slagroom. Ik smeerde gelei tussen honderden taarten en spoot met de slagroomspuit even zoveel taarten vol. Ik versierde gebakjes en taarten met chocolaatjes en vruchtjes uit blik. Ik zat in de diepvries om er taarten in en uit te rijden. Toen ik ouder was hielp ik bij het bakken en inpakken van kruidkoek en cake. Dat rook zo lekker. Ik zat tot over mijn oren in het spijs bij het maken van feeststollen. Ik werkte bij de bollenmachine en de rijskasten. Ik spoot broodblikken in met olie. Aan het eind stond ik nachtenlang achter de grote oven om te zorgen dat er genoeg blikken in liepen of om er brood uit te halen. Zwaar en erg warm werk.

Het was waarschijnlijk niet verantwoord dat ik dat deed op basis van de normen van nu. Soms urenlang alleen met die machines. Maar in die tijd was dat vrij normaal. Het was lang en hard werken. Het verdiende heel goed. Vooral als je 6 dagen in de nachtdienst werkte. Je begon dan al op zondagavond en pas op zaterdagochtend was je na het schoonmaken vrij. Dan liep je ’s ochtends langs de directeur voor een bruine envelop met geld.

Deze week was ik er en ik zag hoe verlaten en troosteloos de oude bakkerij erbij ligt. Al jaren niet meer in bedrijf. Wachtend op de sloper. Wat een triestheid. Terwijl het vroeger zo’n mooi bedrijf was. Ik heb daar veel plezier gehad en er ook ontzettend veel geleerd. Van m’n eigen werk en wat ik daar allemaal zag en hoorde.Ik moest aan vroeger denken. Maar ik dacht er ook aan omdat onze dochter (16) is aangenomen voor haar eerste echte baantje. Ze heeft al wel hier en daar gewerkt, maar nu wordt het echter. Een baantje bij Dinoland, dat komende week wordt geopend in Zwolle.

Ze heeft een oproepcontract. Voor een paar euro per uur. We zullen zien of ze daar regelmatig aan de slag kan. Ik hoop het. Van werken wordt je groot. Er is in 35-40 jaar heel wat veranderd. Maar dat is nog steeds zo.

Tsja. Zo moest deze Papa even terugdenken aan vroeger. Terugblikken in mijn hoofd was fijn. De oude gebouwen terugzien deed pijn. Terugblik vol schrik

** Henk Boshove | 7 februari 2016 | Een “Papa Blogt Op Zondag” blog | Elke zondagavond online **