Afgelopen tijd bewust niet geblogd op zondag. Heb heel bewust extra tijd besteed aan stil zijn. Mijn wereld kleiner gemaakt in plaats van groot. Anders focussen. Op een andere manier kijken. Anders bewegen ook. Voor een ander resultaat. Werd ik blij van. Ben ik blij mee. Verwonderen & genieten. Heerlijk.
Niet wandelen. Slenteren. Steeds 2 à 3 meter voor en opzij kijken. Vaak stilstaan. Op een andere manier de natuur beleven. Stilte om je heen en in alle rust kijken waar al die insecten toch zo ontiegelijk druk mee zijn [die doen maar 2 dingen: eten & voortplanten]. Hoe drukker de insecten doen, des te rustiger wordt je zelf. Moet ook wel als je ze wilt fotograferen met camera of telefoon. Als je niet stil bent zijn ze meteen weer weg.
Staan. Kijken. Focus. Af en toe klik: een foto. Mislukt (vaak) of gelukt (soms). Relax & weer door. Dwars door de natuur. Met lange broek aan… want op insecten als de teek ben ik niet dol. Andere insecten zie ik graag. Namen weet ik meestal niet. Dat maakt het genieten niet minder. Door anders te bewegen & anders te kijken zie je ook andere insecten. Zoals de blauwachtige wants op 1 van de foto’s hieronder.
De laatste weken een paar keer wat uurtjes op deze manier de natuur in geweest. Lekker in mijn eentje. Stilte. Focus. Klik. Relax. 1e keer genieten. Daarna natuurlijk af en toe nog even voor de 2e keer (na)genieten bij ’t bekijken van de foto’s. Dat voelt dan ook meteen alsof ik voor de 2e keer buiten ben. Doe ik in mijn hoofd weer: Stilte. Focus. Klik. Relax
Hierboven en hieronder wat foto’s van insecten van laatste 2 weken. Sommige met camera, andere met telefoon geschoten. Relaxte plaatjes om even van te genieten. Hoop dat jullie de foto’s ook mooi vinden
Ik zag een prachte eindemiddag zon bij de rode spoorbrug over de IJssel. Ik stond wel 3 kwartier op dit plekje te genieten. Batterij opladen. Fris hoofd halen. Genieten van rust en stilte in de natuur. Uit de wind. In de zon. Wel werd het steeds kouder. Ook best lekker. Ik nam wat selfies met m’n telefoon, als extra herinnering voor later aan deze fijne middag. Visueel geheugensteuntje. Daarna verder.
Terwijl ik vanuit de zompige uiterwaarden weer terug naar de dijk liep, was ik even via Snapchat aan ’t kletsen met m’n dochter. Die was vanuit Leiden met de trein onderweg naar Zwolle. 2 dingen tegelijk doen is lastig. Ik lette even niet goed op en gleed uit op een helling. Broek, jas, verrekijker, telefoon en hand onder de vette bruine smurrie. Plat op de bek in de modder. Ik kon er wel om lachen. Ik voelde mij inmiddels alweer hartstikke fit.
Vanaf de dijk zag ik vervolgens de bloedrode ondergaande zon boven de IJssel. Prachtig slot van de middag. Met een grote grijns om m’n gezicht liep ik behoorlijk verkleumd terug naar huis. Braakbal laten zien aan de kids (geen interesse). Natuurfoto’s laten zien: “ja mooi hoor Pap” (met nog geen half oog kijkend). Daarna: “je bent laat. Maak je zelf even wat eten? Wij gingen er vanuit dat jij geen patat hoefde”.
Als zo’n golf van hoog water komt, dan spoelt die over alles heen. De rest is er nog wel, maar je ziet het even niet. Of je ziet het maar half. Met drukte in je eigen leven is dat net zo. Er is opeens weinig plek meer voor iets anders. Ik merk dat in ons eigen leven. Nu alles in 2018 – na het hectische jaar 2017 – weer tot rust is gekomen in ons gezin.
Zodra de golf voorbij is komt de rest weer boven water. Langzaam aan. Stukje bij beetje. Je hebt weer tijd om vooruit te denken. Om andere onderwerpen of issues weer eens goed tegen het licht te houden. Het ene is schoon en opgefrist. Het andere zit onder de modder. Hier en daar ligt wat aangespoelde zooi. Overblijfselen van de overstroming, van de drukte. Maar nu alles weer tot rust is gekomen is dat niet erg. Gewoon rustig oppakken & aanpakken.
Net als de natuur herstellen wij mensen meestal ook weer snel van zo’n golf, van zo’n tijdelijke overstroming. Misschien hebben zowel de natuur als wij zo’n overstroming zelfs af en toe ook wel nodig. Even een reset. Even koppie onder om daarna weer met beide benen op de grond forse stappen vooruit te zetten. Dus komt er een golf aan? Lekker laten vol lopen! 
De stam was blijkbaar een ideaal huis voor vele duizenden bijen. Allemaal op een kluitje binnenin de boom. We zagen wel 5 a à 6 grote stukken raat bij de boom liggen. Zou het van een groot bijenvolk zijn geweest? Geen idee. Zag er wel indrukwekkend uit vinden wij.
Ik heb af en toe het gevoel dat het bij ons in huis druk en rumoerig is (als alle 3 de kids thuis zijn). Maar onze familie met 3 kids is natuurlijk niets in vergelijking met een koningin en haar familie van tienduizenden bijen. Wat een geluid moet dat zijn! Tienduizenden bijen die tegelijk in en uit een boomstam kruipen. Tienduizenden bijen die allemaal tegelijk in de boom hun eigen klusje doen. Bzzzzzzzz Bzzzzzzzz Bzzzzzzzz Bzzzzzzzz… 
Die raten zijn trouwens prachtig om te zien van dichtbij. Bijzonder om te zien is dat een deel van de raten nog gevuld is met dode bijen. Gestorven in het harnas als bezige bij. Wat ook bijzonder is: dat het probleem van de één (zieke holle boom), de perfecte oplossing is voor de ander (bijenvolk). Nou ja, het WAS de perfecte oplossing. Tot die stevige januari storm roet in het eten gooide.
Ik hoop dat dit bijenvolk nog leeft. Wij hebben bijen namelijk keihard nodig. Niet alleen nu, maar ook als onze kinderen straks groot zijn. Ik hoop dat deze bijen een veilige, warme plek hebben gevonden met genoeg honing om de winter te overleven. Waar dat is? Geen idee, raat maar!
Onze tocht naar de Kilimanjaro was een hele expeditie. Paar weken ver van huis zonder partner & kids. Dagenlang geen contact (zijn we niet meer gewend). Een tocht waarbij je jezelf een paar keer tegenkomt op weg naar de top. Maar ook een tocht waarbij je als groep elkaar veel support geeft en samen een geweldige tijd hebt (zie blog 
In de eerste plaats: een unieke tocht zoals de beklimming van de Kilimanjaro wordt 100x extra mooi als je het warm & sociaal als groep onderneemt. Twee: het fysieke aspect (dagenlang lopen naar top van berg terwijl je last hebt van hoogteziekte) is veel minder belangrijk dan het mentale aspect. Drie: lopen op zo’n berg is extra fantastisch omdat je 100% in het “nu” bent. Dat komt niet vaak voor. Er is niks anders belangrijk dan de ene voet voor de andere, ademhalen en zo vaak mogelijk water drinken. Hoofd 100% leeg. Op naar de top. Een mooie, onvergetelijke ervaring!
Vandaag liepen we samen een rondje. Niet in Tanzania, Afrika. Niet op de Kilimanjaro. Gewoon tussen de oude huizen en machtige bomen van Dalfsen. Wereld van verschil. Toch waren 2 dingen exact hetzelfde: precies 1 jaar later was ’t weer een super mooie dag: zon en blauwe lucht. Daarnaast hartstikke fijn gezelschap. Dan kan er dus gewoon niks misgaan. Waar je ook bent… Afrikaanse pieken of Dal(fs)en 
In de jaren dat we hier in Zwolle naast de uiterwaarden wonen, hebben we best vaak geluk gehad. Hoog water samen met strenge vorst. Dat zorgt hier voor mooie taferelen! Dan worden de uiterwaarden één grote ijsvlakte. Dan komen de schaatsliefhebbers uit Zwolle en Hattem hier naar toe om de schaatsen onder te binden. Oude mensen, jonge kinderen, gezinnen. Soms complete families en grote schoolklassen. Prachtig!
Onze jongste kan niet wachten tot het weer zover is. Mijn vrouw is dan ook als één van de eersten op het ijs te vinden. Dochter heeft haar schaatsen laatst al laten slijpen. We zijn geen fanatieke schaatsers hier in huis.. maar een paar daagjes ijs in onze achtertuin vinden we allemaal mooi en bijzonder. Niet alleen het schaatsen, vooral ook de gemoedelijke sfeer en het vele plezier. Ik sta zelf nooit op de schaatsen, maar toch sta ik dan elke dag op het ijs. Iemand moet de ijsbaan schoon en mooi houden toch? Dat doe ik dan graag!
Voorlopig is het echter nog niet zover. Voorlopig nog even mezelf blij maken met dit soort mooie reflecties in de volgelopen uiterwaarden van de IJssel. Ook heel mooi. Word ik ook erg blij van. De kids niet. Moeten ze lekker zelf weten. Hun tijd komt nog wel.
Vandaag wilde ik het ook graag voelen. De gordijnen van takken, bezaaid met glinsterende druppels. Net alsof ze vol zitten met ontelbaar veel kleine lampjes. Lampjes die soms opeens eraf glijden en op de grond verdwijnen. Daarnaast de boomstammen. Sommigen zo groen, zo strak, zo glinsterend. Alsof het de leerachtige huid van een groot dier was. Groene olifantenpoten in het bos en kikker-achtige knobbels. Zie hieronder.
De druppeltjesgordijnen zijn een feest om naar te kijken. De natuur maakt op deze manier sfeerverlichting die mooier is dan wat nu in de meeste winkelstraten hangt. Mooier versierd en met meer “lampjes” dan de kerstverlichting van De Beijenkorf. Ik werd er blij van. Daar in mijn eentje buiten tussen de buien (en ook tijdens de buien, het is maar regen hè).
Thuis na het wandelen vandaag moe en tevreden af en toe ook even lekker geknuffeld met de kids. Alledrie in huis vandaag. Fijn! Aanraken, stoeien, knuffelen, tegen elkaar hangen, even vastpakken, een kus. Heerlijk. Dat is toch veel fijner dan alleen maar met ze appen of bellen, of ze alleen maar zien.
Ik stond onder die boom en dacht opeens: wat ben jij ontzettend mooi! Heb er een tijdje onder gestaan. Vol bewondering en ontzag naar boven gekeken. Daarna liep ik langzaam door. Al nadenkend. Ik nam mij voor de hele wandeling lang echt bewust naar dingen om mij heen te kijken. Ik zag prachtig mooie dingen – alles had ik al honderden keren gezien – maar nu zag ik ze anders. Mooier.
Ben nu bezig op deze manier de komende tijd ook vaker, scherper, meer naar de mensen om mij heen te kijken. Natuurlijk naar onze 3 kids. Maar ook naar m’n partner, familie, vrienden, zakenrelaties en mezelf. Omhoog met die mondhoeken.
Ik moest daar aan denken met de herfst storm deze week en de verhuizing van onze dochter naar Leiden. Dat laatste is bijna zover. We zijn de kamer daar aan het klaarmaken. Leiden is een mooie stad. Het grappige is: als Zwollenaar zie je af en toe mooie overeenkomsten tussen Zwolle en Leiden als je daar in het centrum van rondloopt.
Toen ik 18 was ging ik van het platteland naar Zwolle om te studeren. Die overgang was aan de ene kant best groot. Maar ik kon prima aarden in Zwolle. Sterker nog… dat aarden lukte zo goed dat ik er nog steeds woon. Met heel veel plezier. De klik was er meteen. Toen ik later in Amsterdam ging studeren en (weer later) vaak in Utrecht aan het werk was had ik dat niet. Mooie steden, maar niet mijn stad. Geen gevoel bij.
Dat zag ik deze week hier in Zwolle in park Het Engelse Werk. Sommige bomen doorstonden fluitend de storm. Andere, monumentale bomen, werden opeens uit de grond gerukt en vielen om. Zoals deze kanjer van (schat ik) meer dan 100 jaar oud. Meters omtrek. Torenhoog. Dikke stam. Geen rot van binnen. Toch waren de wortels niet sterk genoeg om de (aantrekkings)kracht van de wind te weerstaan.
Het is herfst. Het is oktober. Kortom: het is paddestoelenweer. Overal zie je ze inmiddels staan. Bruin, wit, geel, rood. Klein, middelgroot, groot. Plat, bol, dik, dun. In kleine groepjes, samen op een grote hoop of helemaal alleen. Het zijn net mensen. Paddestoelen: ik mag er graag naar kijken.
Vandaag zag ik 2 dingen die ik nog niet eerder zag. Bij 2 bomen stonden wel 20-30 rood-met-witte paddestoelen bij elkaar. Platte en ronde. Samen met onze jongste zoon even op ons gemak bij staan kijken. Die had er ook nog nooit zoveel tegelijk gezien. Best mooi, al die paddestoelen bij elkaar. Gelukkig hadden er nog geen jolige “grappenmakers” tegenaan geschopt. Hoop dat ze er nog lang staan.
Maar ik zag ook nog iets anders toen ik vanochtend een rondje wandelde. Ook bijzonder (vond ik). Had ik nog nooit gezien. Een paddestoel in een boom. Niet zomaar onderaan op de grond of op een afgebroken stam. Nee! Een paddestoel hoog in een boom op een tak. Een buitenbeentje dat gewoon zijn/haar/het eigen gang gaat. Wát nou op de grond?! Ik ga lekker hoog staan jongûh!
Grappig. Een eenzame (dappere, trotse, eigenwijze?) paddestoel. Helemaal in z’n uppie lekker bovenop een tak. Prachtig. Ik zag er toevallig ééntje.. maar ja nu loop ik dus verwonderd rond met de vraag of er niet veel meer paddestoelen hoog & droog in de bomen staan. Ga je toch over nadenken hè. Ik keek namelijk nooit naar boven voor paddestoelen. Loop altijd naar beneden kijkend te zoeken. Zou ik veel gemist hebben al die jaren?
Nu ik het weet ga ik er natuurlijk extra op letten. Zo heb ik ook ooit ontdekt dat eenden graag in bomen zitten, dat reigers boven in hele hoge bomen nesten bouwen (en flink naar beneden schijten) en dat ook eekhoorns flinke nesten hebben in bomen. Als je ‘t weet ga je er op letten. Als je erop gaat letten ga je het zien. Zo werkt dat. Jammer dat de kids het niet zo interessant vinden. Nou ja.. kunnen ze het later gewoon lekker allemaal zelf ontdekken.
henk038 