Letter voor letter. Bladzij na bladzij. Boek na boek!

Als klein jongetje bracht mijn oudste zus mij ooit in ons kleine dorpje naar de bibliotheek. Wat een cadeau! Er ging letterlijk en figuurlijk een wereld voor mij open. De bieb was maar twee middagen per week open en je mocht maar vier boeken tegelijk lenen. Ik werkte mij in sneltrein vaart door de collectie van de bibliotheek. Fantastisch! Ik was er regelmatig twee middagen per week. Ik leende acht boeken per week en las ook nog enkele boeken in de bibliotheek. Vooral de boeken die je nog niét mocht lenen natuurlijk.

Zo kon ik met 10, 11 of soms 12 boeken per week mijn leeshonger stillen. Ik heb er heel snel door leren lezen. Best wel een uitkomst later voor studie en werk. Onze oudste dochter is ook iemand die snel leest. Nooit iets aan hoeven te doen, behalve boeken geven. Onze twee jongens hebben wel moeite met lezen. In de afgelopen jaren zijn we daar zelf – en ook vanuit de school – niet scherp genoeg op geweest.

We hebben daar inmiddels veel energie ingestoken. Veel met ze gelezen. Elke dag. De jongste is inmiddels helemaal bij. Bijna een jaar lang intensief lezen, elke dag weer, heeft hem echt goed gedaan. Met de middelste doen we dat ook, maar die heeft het er nog wel moeilijk mee. Gelukkig is hij nu wel meer en meer gemotiveerd (dat heeft een hele tijd geduurd). Hij ziet dat het lezen zijn schoolkeuze kan gaan beïnvloeden en dat wil hij liever niet.

In de vakantie hebben we ook gewoon doorgelezen. Nou ja, gewoon… dat is best wel lastig om vol te houden. Maar hij boekt veel vooruitgang. We zijn trots op hem. En ook wel stiekem een beetje op onszelf. Zo hebben we samen op vakantie vier boeken uitgelezen. O.a. “Grimmie” (Pieter Filler), “Bobby en de geestenjagers” (Loes Hazelaar) en “De blauwe maansteen” (Tonke Dragt). Ook terug van vakantie lezen we stug door. Deze week lazen we “10 tegen 1” van Joep van Deudekom. Hij heeft ons zelfs verrast door laatst zelf in bed ’s avonds een boek uit te lezen.

Mooie boeken. Ik geniet er zelf ook van en wordt dan weer een beetje kind. De komende maanden gaan we gewoon door met lezen. Net als in mijn jeugd is ook nu de bibliotheek daarbij van grote hulp. We lenen daar stapels en stapels boeken. Steeds meer ook stimuleren we de kids om er zelf naar toe te gaan. Om zelf boeken uit te zoeken. We merken dat dit werkt. Boeken die ze zelf uitkiezen lezen ze met meer enthousiasme.

Jammer dat er op veel plaatsen in ons land zo hard op bibliotheken wordt bezuinigd en dat er bibliotheekvoorzieningen verdwijnen. Ik ben blij dat we in Zwolle goede bibliotheken hebben. Met veel aanbod en interessant genoeg voor kids om naar toe te gaan. Een bibliotheek die meer bezoekers trekt en die meer mensen aan het lezen krijgt. Super. Compliment voor iedereen in Zwolle die daar aan bijdraagt.

Lezen, de taal goed beheersen, teksten echt snappen. En hopen dat ze later ook nog leren om tussen de regels door te lezen… we gaan het zien! Letter voor letter. Bladzij na bladzij. Boek na boek. 

Met kids het museum onveilig maken

Gisteren met z’n tweeën even naar het Museum. Voor de vorm nog gevraagd aan de kids of ze ook mee wilden. Een museum? Neuh? Er is toch ook kermis in de stad? We zijn dit jaar toch al in een museum geweest? Allebei waar. Oké dan gaan we alleen… Maar opeens gaf de jongste van acht aan dat hij mee wilde. Kijk dat zijn leuke verrassingen!

De wolk op museum De Fundatie

Om vijf voor elf stonden we voor de deur van Museum De Fundatie. Om elf uur konden we naar binnen. Er stond al een rij voor de deur. Het museum is populair. En terecht. Mooi museum, dus kom snel voor Museum De Fundatie naar Zwolle!

Wij kwamen deze keer speciaal voor de foto’s en de film van Piet Henket in het nieuw gebouwde deel van het museum. De grote ovale uitbreiding op het dak: De Wolk.

Zoon voor foto's Pieter Henket, museum Fundatie Zwolle

We waren als eersten boven via de trappen aan de zijkant. Ondanks dat onze zoon alle zijgangen en zalen ook even moest “verkennen”. Mooie rustige start van ons museumbezoek. Er kwamen later nog meer gezinnen met kids binnen. Mooi contrast met de vele grijze koppen die ook het museum en de tentoonstellingen kwamen bewonderen.

Onze jongse vond de grote foto’s van Pieter Henket mooi. Wij ook! Maar jij vond ook de lift, de vele trappen, de gangen en zalen heel interessant. Hij ging lekker op verkenning uit. Mooi laten lopen. De ruimte met de vier grote schermen met de film “The Wait” had zijn speciale aandacht. Of beter gezegd… het scherm met Halina Reijn erop. Die zat hard te roepen dat ze hulp nodig had. Dat ze eruit wilde. Zoals je op de foto ziet probeerde hij Halina echt te redden… maar het lukte niet. Hij kon er niet bij. Sorry Halina.

Zoon probeert Halina Reijn te redden. The wait, museum De Fundatie

De speciaal voor de tentoonstelling in de Fundatie door Pieter Henket gemaakte film “The Wait” gaat over acteurs die urenlang zitten te wachten in een verhoorkamer van de politie. Heel intrigerend. Een groot deel van de tijd gebeurt er weinig. Je voelt de spanning en je blijft kijken.

Natuurlijk moest ook het uitzicht over Zwolle worden bewonderd. Daarna leidde onze zoon ons via allerlei trappen en kamers dwars door het museum. Het werd steeds drukker, maar hij was een goede gids.

Uitzicht op Zwolle vanuit De Wolk van de Fundatie

Uiteindelijk kwamen we met onze jonge gids beneden en hebben we samen nog een paar mooie schilderijen uit de vaste collectie bekeken. Schilderijen van Appel, Voerman, Mondriaan en Manet. Het schilderij van Manet vond hij van afstand wel mooi. Maar van dichtbij zag hij alleen rare klodders en vreemde kleuren. Het strand was toch niet roze? Bij Appel verbaasde hij zich over de dikke klodders verf. Die had hij wel graag even willen aanraken…

Foto van schilderij Manet in De Fundatie

Daarna was het tijd voor een lekkere cappuccino en een chocolademelk bij Villa Suikerberg (aan de achterkant naast het museum). Binnenkort nog weer even terug naar de Fundatie, speciaal voor “The Wait”.

“Bedankt dat ik meemocht” zei onze boef toen we de Fundatie uitliepen. Het was een fijn bezoek. Het “verkennen” van het museum vond hij het mooist. Zo kan het dus ook als je met kids het museum onveilig maakt!

□●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●□
NB De Fundatie heeft gratis Wifi en je kunt via hun mobile site http://mobiel.museumdefundatie.nl/?mid=3 informatie – tekst en videocomments – krijgen over de schilderijen en foto’s van de tentoonstellingen.

Tienkampers en Monty Python op het WK atletiek in Moskou

Even samen met de kids een halfuurtje TV kijken op zondagmiddag. WK atletiek in Moskou is bezig. Er is weinig te doen daar in Moskou. Eurosport probeert de uitzending krampachtig te vullen met de tienkamp en het snelwandelen.

Tsjonge. De Tienkamp. Daar kon ik vroeger (jaren ’70/’80) uren naar kijken. Tien zeer verschillende onderdelen in twee dagen. Zware sport voor prachtige allround atleten. Dailey Thompson was in die tijd de grote ster. Buiten de baan een zeer bijzonder figuur met rare uitspraken en afwijkend gedrag. Zoals die keer dat hij dit t-shirt droeg bij een persconferentie (de tekst op zijn shirt gaat over Carl Lewis):

Op de baan was Dailey Thompson echter een geweldige tienkamper die vaak goud won (EK, WK, Olympische Spelen) en steeds wereldrecords verbeterde. In harde concurrentie met Duitse tienkampers pieken op het juiste moment. In 1980 won hij zijn eerste gouden Olympische medaille, dat was ook in Moskou. In 1984 in Los Angelos herhaalde hij dit kunststukje. Lees hier zijn verhaal in 50 bijzondere Olympische momenten.

Tienkamp. Mooi. Een wereld van verschil met het snelwandelen. Daar heb ik dus helemaal niets mee. De kids ook niet. Ze zitten te lachen om de raar bewegende, zeer magere snelwandelaars. “Ongemakkelijk, debiel, belachelijk, zijn ze dronken?…”. Dat soort commentaar geven de kids. Daarmee doen ze de prestatie van die topatleten geen recht. Maar ik moet toegeven: het ziet er niet uit. Spannend om naar te kijken vinden wij het ook niet. Er gebeurt zo weinig. Ik moet ook steeds denken aan Monty Python: the Ministry of Silly Walks:

Ach.. Dailey Thompson en Monthy Python. Dat zegt mijn kids helemaal niks. Logisch ook. Dat is de Middeleeuwen voor kids van tegenwoordig. Papa wordt oud!

Tienkampers em Monty Python op het WK atletiek in Moskou…

Een nieuw jaar. Nieuwe ronde, nieuwe kansen

Vandaag gestart met werken na drie weken vakantie. Ik was hard aan vakantie toe. Bergwandelen is dan heerlijk om het hoofd leeg te maken. Heeft mij goed gedaan. Fris hoofd, klaar voor t werk dat wacht.

Wat ik gemist heb tijdens mijn vakantie is even goed spiegelen, nadenken en reflecteren. Ben te “druk” geweest met ontspannen. Eerst het hoofd leeg en fris. Dan weer langzaam vullen

Daar ga ik de komende dagen maar eens tijd voor nemen. Tussen het bijpraten, mail lezen en beantwoorden en de eerste zakelijke afspraken door. Dat gaat prima lukken. Spiegelen. Even reflecteren. Zeer prettig en nuttig van tijd tot tijd. En net zo heilzaam als bergwandelen.

Ik neem de reflectie en spiegeling in deze foto die ik vorige week maakte als voorbeeld.

Dus als jullie mij vaag zien kijken de komende dagen, met een naar binnen gerichte blik. Maak je dan geen zorgen. Dan ben ik dáár mee bezig. Nadenken over het nieuwe jaar dat voor mij ligt.

Twaalf maanden waarin veel gaat gebeuren. Veel hoofdlijnen heb ik al wel bepaald en neergezet. Flinke extra stappen zetten op weg naar ‘Happy New Henk’. Maar “the devil is in the details” zoals iedereen weet…

Nieuw jaar. Nieuwe ronde, nieuwe kansen!

Zo maak je eenvoudig met je kids zelf een Zonsverduistering

Vorige week. Het was warm. Heel erg warm. Gelukkig koelde het ’s avonds wat af. Dus lekker het eten mee en met z’n allen picknicken aan een strandje bij het Lac d’Orient in Frankrijk.

Na het eten nog even zwemmen tussen acht en negen uur. Het was nog steeds warm. Met de kids in het water, lekker duiken en gooien met een balletje. Afkoelen! Prachtig in het rustige water. De ondergaande zon maakte het plaatje compleet. 

Tijdens het gooien met het balletje zag ik opeens een mooie mogelijkheid voor een paar foto’s. Het balletje op het water in en voor de ondergaande zon. Foto’s maken terwijl je zelf ver in het water staat. Dat moest te doen zijn. Snel smartphone halen en proberen.

Het was even zoeken naar de juiste plek voor de bal. Een paar mooie foto’s gemaakt. Toen dat was gelukt gingen de kids weer balletje gooien en ik maakte nog wat andere foto’s van de ondergaande zon. Camera vlak boven het water. Niet nat laten worden.

Zo was ik nog even lekker bezig. Ver in het water foto’s maken. Ging lekker en alles bleef droog… totdat plotseling de jongste dacht dat ik ook weer meedeed met balletje gooien. Maar ik was nog aan ’t fotograferen. Splash! Alles nat en ik een beetje geïrriteerd. Maar uiteindelijk leverde het een hele mooie foto op!

Tenslotte het water uit en om kwart over negen samen naar de zonsondergang gekeken. ‘T was de eerste keer dat onze jongste dat zag. Wat gaat dat snel die laatste paar minuten, hij was he-le-maal verbaasd. Mooi is dat. Daarna uitleggen waar de zon naar toe ging en welke landen nog wel zon hadden.

Het was een mooie avond met mooie foto’s als herinnering.

Onderstaand nog een experiment met een balletje en een ondergaande zon. Konden we daar een zonsverduistering van maken? Na een paar mislukte pogingen lukte het opeens. Combinatie van een goed gooiende dochter, een snel klikkende papa en veel, heel veel geluk…

Dus je ziet het. Zo moeilijk is dat niet. Zo maak je eenvoudig met je kids zelf een zonsverduistering! maken!