Johan Cruijff moet met zijn handen van de juf afblijven

Johan Cruijff heeft weer iets nieuws bedacht. Aan ideeën geen gebrek bij hem. Mooi. Het is ook nu weer een mooi idee. Ook aan de concrete uitvoering is gedacht en een pilot gaat lopen. Een actie die wel aan zal slaan denk ik. Alleen zo jammer dat het over de rug van de juf moet gaan.

Het idee van de Johan Cruijff Foundation is echt goed. De actie “Schoolplein 14” om kinderen meer mogelijkheden te geven leuker en vaker op schoolpleinen te spelen ook. Maar iemand heeft er een advertentie bij bedacht die mij in het verkeerde keelgat schiet. Die richt zich volgens mij op de verkeerde doelgroep.

Je moet niet de school aanspreken en kids daar willen leren wat buiten spelen is. Het probleem zit ‘m volgens mij bij de drukke, luie, onwetende, gemakzuchtige ouders. Streep door wat niet van toepassing is en vul nog maar wat extra kwalificaties aan die spontaan in je hoofd opkomen.

Ouders staan toe (en geven er aan toe) dat kids vanaf het moment dat ze uit de kinderwagen komen vrijwel onbeperkt met gameboy, DS, Ipad, WII en andere electronica mogen spelen (lekker makkelijk, lekker rustig).
Ouders staan toe dat kids urenlang TV kijken, gamen, computeren.
Ouders staan toe dat kids urenlang op bank of bed liggen te spelen met hun smartphones.

Er zijn genoeg sportcomplexen die delen van dagen niet of nauwelijks gebruikt worden. Ik zie ’s ochtends, ’s middags, ’s avonds en in het weekend meer dan genoeg lege pleinen, straten en vooral ook parken waarin niet gespeeld wordt. Omdat kids en ouders liever binnen zitten. Gisteren was het heel mooi weer. We hebben met de kids lekker een eind gefietst. Ik zag veel volwassenen fietsen, maar nauwelijks ouders met kinderen. Over dat soort zaken verwonder ik mij vaak.

Laat dus wat mij betreft die school er buiten. Niet “Buiten spelen” als extra vak op school. Johan Cruijff moet wat mij betreft met zijn handen van de juf afblijven. Laat Johan Cruijff die luie gemakzuchtige ouders eens een flinke schop onder hun kont geven. Laten we allemaal meeschoppen, duwen en stimuleren.

“Schop je ouders de deur uit en ga samen buiten spelen” …zet dat eens op een poster of in een advertentie.

De enige plekken die voor zover ik weet/hoor wel bijna altijd vol zitten met kids (en ouders) zijn de overdekte speelhallen. De oude hallen en panden in steden en dorpen vol trampolines, klimtoestellen, glijbanen etc. Daar spelen de kids urenlang en gebruiken ouders massaal de aanwezige wifi om online werken of lekker op social media te kunnen ronddolen. De smerige koffie, de frituurlucht en de ongelooflijke herrie nemen ze graag voor lief.

Ik vind het prima om te proberen schoolpleinen op te knappen. Al helpt het ook maar een klein beetje dan is het al mooi meegenomen. Doen dus. Het zal niet DE sleutel tot verandering zijn. Misschien wel als we de schoolpleinen half overdekken en er gratis wifi bij aanbieden? Ben ik nu weer te veel aan het door- en omdenken? En daarbij ook een beetje te cynisch?

Hier de info over het plan van de Johan Cruijff Foundation dat ik van harte steun (met uitzondering van de advertentie) http://www.cruyff-foundation.org/smartsite.net?id=2431

Gastbloggen – is dat vreemdgaan of thuiskomen? Of allebei?

Vandaag blog ik eens een keer niet hier op mijn eigen blogpagina. Ik ga vreemd op de site van Rosalie. Hoe dat zit en zo gekomen is? Lees verder.

Elke maandagavond wordt er op twitter een uurtje over bloggen gesproken door tweeps die dat interessant vinden. Blogpraat heet dat. Tijdens één van die sessies ging het over bloggen met meerdere bloggers op één site en gastblogs. Van het één kwam het ander en enkelen hebben hun ideeen daarover in de praktijk gebracht. That’s the spirit. Gewoon doen!

Vandaag heeft Rosalie op http://thesmellofacrayon.wordpress.com/  een 24 uurs gastblog marathon. Elk uur wordt er een nieuwe blog gepost. Uiteindelijk dus op 1 dag 24 zeer uiteenlopende blogs van allerlei bloggers. Ik doe er zelf ook aan mee. Niet lang over nadenken. er zijn altijd wel redenen te bedenken om iets niet te doen. Ik mag graag kijken waarom je het wel zou doen. Leuk idee. Leuk experiment. Gewoon doen dus.

Toch wel raar. Jouw blog op de blogsite van iemand anders. En dan ook nog tussen 23 andere blogs. Is dat nu vreemdgaan? Een blogje schrijven en die niet posten op je eigen blogpagina. Of is dat juist thuiskomen? Jouw blog tussen 23 andere blogs. Net een mooie verzameling bloemen. Allemaal anders maar samen een mooi boeket. Verschillende bloggers die op hun eigen manier hun blog en hun leven inkleuren.

Het leek mij leuk om mee te doen. Maar als je gaat zitten schrijven dan ga je toch nadenken. Waarover bloggen? Hou je het oppervlakkig of grappig? Laat je  zien wie je bent en waarover je blogt?  Schrijf je een blog net zoals de blogs die je op je eigen blogpagina schrijft of pas je ‘m toch aan op de omstandigheden? Dat soort vragen.

Besloten gewoon een blogje te schrijven zoals ik ze vaak schrijf. Met personal touch. Over iets dat op het moment dat ik het schrijf in mijn hoofd zit. Deze keer dus een terugblik op de week van Koninggedag/5 mei. Een week die ik dit jaar heel anders ga beleven dan de afgelopen 10 – 15 jaar. Heel anders.

Geïnteresseerd in mijn blog en de 23 andere blogs die geplaatst zijn of geplaatst worden? Ga eens kijken op de site van Rosalie. Elk uur wordt er een blog toegevoegd.

Hier de link naar mijn blog LANDGENOTEN! http://thesmellofacrayon.wordpress.com/2012/04/29/landgenoten/

Have fun met al die blogs!

Lekker met Bertolf, Fink en De Staat de stad in. Op de fiets!

Vorige week was ik bij het optreden van Fink in Zwolle, in Hedon. Het was een top concert met erg mooie muziek. Genieten van het eerste tot het laatste nummer. De zaal was muisstil en dat is heerlijk om mee te maken.

[foto Michel Berse]

Vanavond naar het optreden van Bertolf. Weer in Hedon. Ik heb er nu al ontzettend veel zin in. Over twee weken ook nog naar De Staat. Ook in Hedon. Dat word een concert waarbij een beetje geluid in de zaal absoluut niet zal opvallen. Actie op het podium en in de zaal.

Wat een luxe toch om zo op fietsafstand van een poppodium te wonen waar zoveel goede artiesten komen optreden. Lekker met Bertolf, Fink en De Staat de stad in. Op de fiets! Nu ik de laatste jaren weer regelmatig naar live optredens ga voel ik pas hoe erg ik dat de jaren ervoor heb gemist.

Relaxed achter in de zaal, bij de bar van Hedon. Twee meter achter het mengpaneel van de geluidstechnicus. Zo’n beetje mijn vaste plek als ik in Hedon bij een concert ben. Goed zicht en goed geluid. Volgens Bertolf (zie stukje in de krant) ruikt het zelfs lekker in Hedon!

Het mooie van Hedon is ook dat je altijd wel bekenden tegenkomt. Even gezellig praten met een biertje erbij. Dat kan prima als je op de fiets bent. Relaxte sfeer. Van heel jong tot best wel oud zie je er rondlopen. Altijd weer leuk om te zien.

Hedon heeft plannen om flink uit te gaan breiden. Om goede bands te kunnen blijven programmeren zal dat nodig zijn. En als ik zie hoe vol de meeste concerten zijn dan is er ook wel ruimte om nog meer publiek te trekken.

Aan de andere kant is de manier waarop je nu een optreden in Hedon beleeft wel erg bijzonder. Een relatief kleine zaal. Altijd lekker druk maar nooit gezeur, geduw of getrek. Goed geluid. Je kunt de mensen op het podium zowat letterlijk aanraken. Het heeft de intimiteit van een huiskamerconcert, maar dan in een mooie professionele setting.

Ik kom na elk optreden weer met een grote smile op mijn gezicht de deur uit. Hoop niet dat we dat kwijtraken als de uitbreidingsplannen doorgaan.

We zullen het zien. Maar vanavond gaan we eerst nog even lekker genieten van onze eigen Zwolse Bertolf. Mooie gitaarsongs op een mooi podium. Met naar verwachting veel mensen die ik ken in de zaal.

Wordt weer een mooie avond in de stad. De fiets staat al klaar!

Van de REGEN in de DRUP? Of gewoon SINGING in the RAIN!

Van nature ben ik een optimist. Soms tot in het irritante. Cliché over omstandigheden en hoe je er mee omgaat. Je kent het wel.

Mag graag een beetje relativeren. Vanaf een afstandje fris naar mezelf blijven kijken. Altijd wat restjes zelfspot achter de hand hebben om mee te hobbyen helpt ook altijd. Soms ook gewoon het omgekeerde doen van wat je normaal zou doen. Even een andere mindset. Of gewoon omdat het goed voelt. Of allebei.

Waarom je laten beïnvloeden door wat er gebeurt? Waarom doen als anderen? Kom eens lekker uit je vaste patronen. Denk en doe vanuit nieuw perspectief. Verras jezelf of anderen.

Mag af en toe graag denken aan “Singing in the rain”. Of je nu chagrijnig bent of vrolijk… Als het hard regent wordt je hoe dan ook nat. Tot en met je ondergoed en tot in je schoenen. Dan kun je dus maar beter vrolijk de regen op je hoofd laten kletteren. En er lekker bij zingen of fluiten. Heeft ook nog eens een positief effect op anderen, zo blijkt keer op keer als ik het doe. Dus wat let je. Gewoon doen!

Onderstaand het mooie filmpje met Gene Kelly:

Dus de volgende keer dat je een halve zool (glim)lachend en zingend door de regen ziet fietsen of wandelen… It could be ME! Zwaai dan even vrolijk en zing of fluit even met me mee. Kost dat teveel moeite… Lach dan even flink om mij!

“Come on with the rain, I have a smile on my face”

“What a glorious feeling and I’m happy again”

“Singing and dancing in the rain!”

Kom maar op! Verkiezingen! Geef ons als volk brood en spelen!

Ik ben een verwoed kiezer. Niet verwarren met moede of woedende kiezer. Verwoed! Als ik kan kiezen dan kies ik. Stemmen! Met potlood of computer. Weer of geen weer. Gemeente, Provincie, Tweede Kamer, Europa.. Maakt niet uit. Ik stem. Kom maar op!

Ik behoor tot het uitstervende ras van altijd stemmers.

Zelfs nu we in deze eeuw lang en heftig zijn geteisterd door Jan Peter Balkenende. De premier die geen mogelijkheid voorbij liet gaan om een nieuw kabinet te kunnen laten kiezen. Zelfs nu Mark Rutte er net als Jan Peter niet in slaagt zijn ploeg gewoon bij elkaar te houden. Een vervelende en trieste traditie. Maar ik blijf stemmen. Mij krijgen ze niet gek. Kom maar op!

Mijn ouders hebben dat er vroeger bij mij ingeramd. Nog nooit niet gestemd. Dat blijft ook zo. Kom maar op!

Dus kom maar op Haagse politici. Kom maar op met jullie mooie woorden. Met jullie loze beloften en onhaalbare standpunten. De lange slagen om beide armen. De verkeerde verkiezingsleuzen. Met partijnamen die de lading niet dekken. Met jullie plotselinge extra social media aandacht. De vastgeplakte glimlach. Jullie spindokters. Zelfs met het oneindige gebruik van “Henk en Ingrid”. Kom maar op!

Geef ons als volk jullie ‘brood en spelen’. Speel de hoofdrol maar in je eigen theater. Met de Brutus of Judas uit je eigen partij die al staat te loeren in de coulissen. Kijken naar jullie gedraai in de spotlights. Kom maar op!

Kom maar op met die verkiezingen. De zoveelste keer in 15 jaar. Mij krijg je niet gek. Kom maar op! Maar doe het wel snel…

MOET DIT SPEKTAKEL ECHT TOT 12 SEPTEMBER GAAN DUREN?

Mag dat wel op basis van de Universele Rechten Van De Mens?

Is er niet een artikel in de grondwet die ons daartegen kan beschermen?

Zijn er geen medicijnen met of zonder eigen bijdrage verkrijgbaar om het een beeeeeetje draaglijk te maken?

Kan HANS KLOK de tijd niet even snel vooruit zetten?

Zo niet… Kunnen jullie dan samen afspreken de komende maanden enkel op doordeweekse werkdagen en alleen tussen 9-12u en 13-17u irritant en onvermijdelijk aanwezig te zijn in de media?

Hartelijk dank!

Uw verwoede kiezer

Neem je burn-out eens lekker mee naar buiten… Vindt ‘ie fijn!

Iets meer dan een half jaar geleden lag ik hier. Niet op de bank bij de psychiater of op de onderzoekstafel van de arts. Ik lag languit op deze picknicktafel. Mooie omgeving. Maar ik had er absoluut geen oog voor.

Mijn lichaam zat mij zo in de weg dat ik onderweg op de fiets moest stoppen om even tot rust te komen.

Een simpele groene picknicktafel. In een mooie groene omgeving: gras, weilanden, heggen en bomen. Een meter naast een rustig fietspad. Met een lichaam dat niet deed wat ik zo graag wilde. Met een slecht humeur.

Nadenkend over Past Present Future. Op mijn rug op de tafel lag ik daar. Kijkend naar de strak blauwe lucht.

Gewoon even liggen. Met een slecht gevoel in mijn hele lichaam. Al maandenlang. Geen idee wat er aan de hand was. Ziekenhuis in en uit voor onderzoeken. Onzekerheid over aandoeningen en gevolgen. Bah.

Niet weten wat je wel of niet kunt die dag of de volgende dag. Proberen om zo goed mogelijk toch datgene te doen thuis en op je werk wat er moest gebeuren. De ene keer lukte dat wel. Veel andere keren lukte dat niet.

Na 4 maanden van zeer vervelende lichamelijke kwalen en de nodige onderzoeken werd in november duidelijkheid dat het waarschijnlijk geen ernstige ziekte was. Hart, longen, maag, darmen, bloed oké. Opluchting.

Een burn-out bleek de oorzaak van mijn op hol geslagen lichaam te zijn. Daarna pas kwam er een diepe vermoeidheid. Ik moest er blijkbaar eerst aan toegeven. Handig, zo’n eigenwijs hoofd dat gewoon niet luistert naar het lichaam. Ik ben nu  zo’n 5 maanden bezig die twee weer bij elkaar te brengen. De onderhandelingen over de fusie lopen nog.

Je gaat door ups and downs in zo’n periode. Als je te ver gaat dan knal je meteen weer diep in het rood. Ik heb dat nu een paar keer meegemaakt. Learning the hard way. Zo’n burn-out is leerzaam, maar geen fijn gezelschap. Maar dat was ik ook niet altijd de afgelopen periode.

De afgelopen maanden heb ik een bijzondere relatie met mijn burn-out opgebouwd. Ik heb vanaf het moment dat ik stopte met werken bewust ervoor gekozen om elke dag mensen te blijven ontmoeten, actief mensen op te zoeken. Weer of geen weer in mijn hoofd en lichaam. Ik ben ook elke dag buiten actief  geweest. Weer of geen weer buiten.

Ik neem mijn burn-out vaak mee naar buiten. Om te wandelen. Dat vindt ‘ie fijn. Ik ook. Soms nadenken over Past Present Future. Meestal gewoon om de spanning in nek en schouders te verminderen en het hoofd leeg en fris te krijgen.

Vrijdag fietste ik weer even langs de picknicktafel. De lucht was weer strak blauw. Ik ben nog even weer op de tafel gaan liggen. Dat voelde best hard aan!

De afgelopen weken zit ik duidelijk in een opgaande lijn. De duim zit echter nog lang niet 100% omhoog. Ik voel gelukkig wel dat het die kant opgaat. Ben ondertussen lekker bezig om Past Present Future goed met elkaar te verbinden. Op weg naar “Happy New Henk”

Thumbs up please!

50 KELEN en 100 KUITEN verzamelen in 5 dagen! DAT KAN WEL!

Begin februari een naam. In februari uitwerking van de naam, de gedachte, de inhoud. Vrienden en bekenden over het idee vertellen en zien dat er meteen veel enthousiasme voor is. In maart beetje bij beetje werken aan het realiseren van het idee, de gedachte, de invulling, de fun. Voelen dat het gaat leven. In april toewerken naar de “Big Bang”. Het tot leven wekken. Mensen laten voelen wat het is. Energie en creativiteit verzamelen en samen brainstormen over de beste manier om het van start te laten gaan. Met een grote KNAL!

Zwolsketiers: Daar hebben we het over. Over dat idee. Dat initiatief. Die beweging die we het liefst laten doordringen tot in de haarvaten van onze stad: Zwolle. Inhoud, passie, fun. Samen met zo veel mogelijk  Zwollenaren gaan we Zwolle nog mooier en krachtiger maken. Eén voor allen, allen voor één. Samen voor Zwolle!

Verbinding tussen Zwollenaren. Iedereen telt mee. Iedereen doet mee. Iedereen draagt een steentje bij.  En als je dat steentje zelf blauw verft (zie foto) dan krijg je ook nog eens mooie “blauwvingers”.  Het blauwe steentje gaat een rol spelen in de activiteiten van Zwolsketiers.  We gaan stevig inzetten op het delen van kennis en ervaring. Als eerste actie werken we nu aan de “weggeef workshops”. Gratis workshops gegeven door Zwollenaren aan Zwollenaren. Met maar één voorwaarde. Als je mee doet aan een workshop beloof je ook zelf een workshop te gaan geven aan Zwollenaren. Inmiddels staan er circa 45 workshops klaar voor bijna 500 Zwollenaren. Elke week komen er nieuwe workshops bij. Op de website www.zwolsketiers.nl (daar wordt nu aan gebouwd) komen straks al deze workshops te staan. in dit blog heb ik al wat voorbeelden van workshops genoemd: https://henk038.wordpress.com/2012/04/04/we-gaan-in-de-aanval-welke-guerillas-denken-mee/

Toeval bestaat niet. Er zijn elke dag 100.000 kansen, mogelijkheden. Je moet ze zien en je moet er in durven te springen. Niet altijd maar nadenken. Gewoon Doen! Twee woorden die al heel lang als een rode draad door mijn leven lopen. Het het College van Burgemeester en Wethouders (B&W) heeft Zwolle enkele weken geleden gevraagd om projecten aan te dragen die passen bij het thema ‘verbinding’. Projecten die ze als B&W persoonlijk kunnen promoten, kunnen steunen tijdens de “week van de Verbinding” in Zwolle van 17-20 april. Op het laatste moment heb ik  “Zwolsketiers” hiervoor nog aangemeld. Met resultaat!

Het College van B&W gaan zich samen met andere Zwollenaren inzetten voor Zwolsketiers. als je dingen belangrijk vindt en wilt steunen moet je leiderschap laten zien. Practice what you preach. Niet praten maar actie. Dat gaan we doen. Vanaf 18 april gaat Zwolle dat beleven. Na een avond brainstormen met het College van B&W en een groep Zwollenaren hebben we besloten dat de burgemeester Henk-Jan Meijer en de wethouders Nelleke Vedelaar en Filip van As op 18 april zelf workshops gaan organiseren. Voor de grote start van Zwolsketiers en de “weggeef workshops”.

Donderdagavond brainstorm. Vrijdagochtend het idee verder uitgewerkt en vrijdagmiddag er mee naar buiten. Onderstaand het persbericht van Gemeente Zwolle: http://weekvandeverbinding.nl/nieuws1/item/oproep Het nieuws kon ook nog net mee in het artikel in De Stentor van vandaag over de Stadspicknick!

De workshop van Henk-Jan Meijer is al opgezet. Henk-Jan is voetbal liefhebber en met hem als burgemeester is FC Zwolle Kampioen van de Jupiler League geworden. Zijn voetbalkennis gaat hij inzetten tijdens zijn “weggeef workshop” voor Zwolsketiers. Hij gaat op 18 april in Park Eekhout voetballen met zwerfjongeren van Byou. Een nieuwe Zwolse toptrainer is geboren.

Nelleke is niet alleen wethouder. Ze zingt ook in een band. Dit gaat ze inzetten voor haar “weggeef workshop” voor Zwolsketiers. Nelleke gaat de uitdaging aan om op woensdag 18 april in 2 uur tijd (van 10.30 – 12.30u) op 18 april aan minimaal 50 Zwollenaren te zoeken die graag zangles van haar willen krijgen. Ze gaat zorgen dat de 50 Zwollenaren samen een lied instuderen. Dat lied gaan ze 18 april tijdens de  Stadspicknick in Park Eekhout ook samen zingen! Dus GEZOCHT: 50 paar KELEN!

Filip heeft zich als nieuwe inwoner van Zwolle de stad snel eigen gemaakt. Hij is fanatiek fietser en kent volgens velen Zwolle en omgeving al beter dan veel Zwollenaren.  Dit gaat hij inzetten tijdens zijn “weggeef workshop” voor Zwolsketiers. Hij gaat de uitdaging aan 50 Zwollenaren te vinden die het leuk vinden om nu eens door zijn ogen Zwolle te bekijken tijdens een fietstocht van 1,5 a 2 uur door de stad. Dit vindt ’s middags plaats, direct na de stadspicknick. Dus GEZOCHT: 100 paar KUITEN!

Er staan al 45 fantastische workshops klaar. Opgezet door enthousiaste Zwollenaren die net als het College van B&W meewerken aan het laten slagen van Zwolsketiers. Iedereen die meedoet is meteen ook Zwolsketier. Samen gooien we een prachtige blauwe steen in het Zwolse water. We hopen dat de cirkels hiervan zich gaan verspreiden door de vijvers van Zwolle. Door de stadsgracht. Door het Zwarte water, de Vecht en de IJssel. Wie weet hoe ver de cirkels uiteindelijk komen. Wie weet hoe ver de Zwolsketiers en de “weggeef workshops” zich gaan verspreiden door Zwolle.

Nu is 100 mensen verzamelen die willen zingen of fietsen op zich niet zo’n probleem. Zeker niet in Zwolle. Maar de fun en de essentie van de “weggeef workshops” van Zwolsketiers is dat deze deelnemers ook bereid moeten zijn zelf hun kennis/ervaring weer aan andere Zwollenaren door te geven in een ‘workshop’ (dat moet je breed zien, elke vorm is mogelijk!).

Het College van B&W gaat de uitdaging aan om op 18 april drie fantastische “weggeef workshops” neer te zetten. een prachtige start! We zijn gisteren begonnen. Met vandaag erbij hebben we 5 dagen om 50 kelen en 100 kuiten te vinden. 50 kelen en 100 kuiten die ook enthousiast worden van het idee en de beleving van Zwolsketiers. 50 kelen en 100 kuiten die bereid zijn om ook hun kennis, ervaring, passie en fun door te geven aan Zwolle. 50 kelen en kuiten die het mooi vinden om aan een weggeef workshop mee te doen EN er ook zelf één te geven.

50 KELEN en 100 KUITEN verzamelen in 5 dagen! DAT KAN WEL!

Zeker met jullie hulp! Hoe?

• help mee met het verspreiden van de boodschap in deze BLOG (via twitter, facebook, google+, hyves, email, uitprinten en doorgeven.. whatever)
• doe ZELF mee aan de workshops op 18 april
• doe ZELF mee met de workshops EN neem iemand mee die dat ook leuk vindt
• vraag je partner, vader/moeder, kinderen, buren, vrienden, familie, collega’s of ze mee willen doen
• maak het bekend op je werk, op school, op de sportclub, etc en vraag gericht of mensen mee willen doen
• wees zelf creatief en bedenk een NOG VEEL BETERE MANIER om deelnemers te krijgen voor de workshops! 

Mail naar zwolsketiers@gmail.com voor info, aanmeldingen, etc.

Mag ook via twitter:
-> @henk038 / @Zwolsketiers
-> of via de gemeente -> @nellekevedelaar / @verbinding

Mag ook via Facebook:  Zwolske  Tiers

IRL er met mij over praten/ vragen stellen/ aanmelden mag natuurlijk ook 🙂

Onzichtbaar gekladder. Onzichtbare “kunst” – voor WIE doen ze het?

Soms is het goed om de “gebaande paden” te verlaten. Figuurlijk of letterlijk. Even iets nieuws ontdekken. Figuurlijk ben ik daar al tijdje mee bezig.

Ik liep gisteren letterlijk van het pad af. Ook dicht bij huis kan dat. Gewoon doen. Door de weilanden. Over een sloot en over hekken van prikkeldraad. Ik wilde zo aan de IJssel komen, bij de oude IJsselbrug van Zwolle naar Hattem. Maar onder de brug was het ook mooi.

Die brug staat op de nodige betonnen steunen. Ik zag dat elk van die steunen flink onder de graffity zat. Vanaf de weg zie je dat niet. Vanaf de zijkanten of de overkant ook niet. Alleen als je eronder staat.

De graffiti varieert van groot geschreven namen, teksten, tot grotere en kleine afbeeldingen. De één mooier dan de ander.

Maar alle steunpilaren zitten vol. Mensen zijn hier onder de brug behoorlijk bezig geweest. Hebben zich lekker uitgeleefd.

In de stad zie je ook op voor de hand liggende en de gekste plekken graffiti. Maar dat ZIEN mensen. HIER onder de brug komt vrijwel nooit iemand volgens mij.

Graffiti onder de brug. Zo zie je nog eens wat als je van het pad afdwaalt.

Naast grote tags, teksten en grote afbeeldingen ook dit kleinere plaatje van de imker, gemaakt met een sjabloon.

Je gaat je toch afvragen. Verwonderen. Voor wie maken ze het, hier op deze plek? Komen er toch meer mensen kijken dan ik denk? Is het een plek om te oefenen? Doen ze het hier omdat het hier blijft zitten, het hier niet verwijderd wordt. Of is het om foto’s van te maken en het online te laten zien? Who knows…

Onzichtbaar gekladder. Onzichtbare “kunst”. Afhankelijk van hoe je over graffiti denkt. Voor WIE maken ze het?

Waarom zit ik daar eigenlijk zo over na te denken. Het is er. Even omschakelen. Omdenken. Misschien maak je zoiets wel gewoon lekker voor jezelf. Gewoon omdat je het kunt. Omdat het “moet”.

Niet alles hoeft een (groter/hoger) doel of functie te hebben. Het is er. En ik was er. En nu staat het hier.

Leuk zo even van het gebaande pad.

Ladies and Gentlemen, we’ve got ‘m! 25 jaar en 50 meter. In 236 stappen.

Ik liep vanmiddag door de stad. Het was wisselvallig weer, maar de lucht was grotendeels blauw. Ik liep in gedachten door de straten. Niets meer op de agenda die middag. Even uitrusten na een paar gesprekken. Plotseling zag ik hem. Hoog boven mij. Yes! Dacht ik. Vandaag is het zover. Snel liep ik door. De Ossenmarkt over en naar de voet van de toren. Naar de deur. Balen. Open tot 15.30 en het was 15.45. Weer te laat. Zoals zo vaak.

Ook was ik vaak wel op tijd…  maar dan net op een dag dat de deuren niet geopend waren. Wegens een bijzondere gebeurtenis of bijzondere dag. Zo was er iedere keer wel wat geweest de afgelopen jaren. Zo’n 25 jaar woon ik in Zwolle en nog nooit bovenop de Peperbus. Al vaak voor de deur gestaan. Maar steeds zonder het gewenste resultaat.

Maar vandaag had ik toch geluk. Het bleek dat de Peperbus (de toren van de Basiliek van Onze-Vrouwe-ten-Hemelopneming, de grote Rooms Katholieke kerk in hartje Zwolle) TOCH open was! Geluk moet je hebben. Ooit!

Ik was nog net op tijd om naar boven te mogen. Snel een kaartje gekocht en de toren in. 236 treden. 50 meter tot de eerste omloop. De top van de Peperbus op 75 meter is helaas niet geopend voor het publiek.

De trap is best smal en draait zonder pauze of tussenstuk omhoog. Niet te snel beginnen dus en niet draaierig worden.

Boven aangekomen hoor en zie je het carillon goed. Het blijkt helaas snel minder mooi weer te worden. De eerste foto’s zijn nog redelijk helder. Daarna wordt het snel minder. Recht tegenover de Peperbus staat de Grote Kerk, met daarnaast het stadhuis. Mooi plaatje vanaf deze hoogte. Ik was helemaal alleen boven en had dus alle tijd om alles rustig te bekijken.

Dan even draaien naar de zijkant. Daar een heel ander panorama. De toren van de Abn Amro (inmiddels het hoogste punt van Zwolle) als een wachter op de grens tussen Zwolle (Overijssel) en Gelderland.

Mooi gezicht die toren zo tegen de wolkenlucht.

Vanaf de Peperbus zie je duidelijk de bouwwerkzaamheden in de stad. Bijvoorbeeld de sloop van de fabriek van Schaepman, achter het 17e eeuwse Hopmanshuis. Mooi dat dit deel van Zwolle nu wordt aangepakt. De slopers zijn bijna klaar.

Aan de andere kant wordt nog druk gebouwd aan het nieuwe Isala Ziekenhuis. Een breed en opvallend bouwwerk aan de rand van Zwolle. Het groen in het gebouw komt prachtig overeen met het dak van de oude watertoren aan de Turfmarkt. Moet toeval zijn… toch?

Mooi om zo rondlopend en rondkijkend vanaf de Peperbus te zien waar je al die jaren hebt gelopen, gefietst, gestudeerd, gewoond, gewerkt, gesport. Waar je kinderen zijn geboren en opgroeien. Sweet memories. Zo’n rondje bovenop de Peperbus is daar goed voor. Overigens ook goed om te zien hoe de lijnen in de stad lopen. Toch net weer anders dan beneden op straat.

Tenslotte vanaf de Peperbus nog even gekeken naar Kampen aan de horizon (13 km afstand). Je ziet de kerk van Kampen als een klein stipje in de verte. Ook vandaag nog net zichtbaar, ondanks dat het niet helemaal helder weer was.

Na een half uurtje rondkijken terug naar beneden. Binnenkort nog maar eens naar boven, niet weer zo lang wachten. Veel te leuk om te doen. Beneden aangekomen kreeg ik mijn bewijs van beklimming van de Peperbus. Yes! Woensdag 11 april 2012. Bijna 30 jaar nadat ik voor het eerst in Zwolle kwam voor studie. Zo’n 25 jaar nadat ik hier in Zwolle ging werken en wonen. Nu toch echt 100%  een ZWOLLENAAR!

Ladies and gentlemen, we’ve got ‘m! 25 jaar en 50 meter. In 236 stappen.

Meer van DIT en minder van DAT. Maar nu is het genoeg! Actie!

Vandaag regent het steeds. Ik heb mijn wandel poging al een paar keer uitgesteld vandaag.

Vanochtend was het…

Meer van DAT:

Dan van DIT:

Maar nu is het genoeg. Ik ga nu gewoon naar buiten. Geen zin om mij door het weer of door mezelf tegen te laten houden! Weer of geen weer. Gewoon doen wat je in je hoofd als voornemen hebt. Altijd fijn.

Als je wacht tot alle voorwaarden perfect zijn komt er nooit iets van terecht. Er is altijd wel een excuus om iets niet te doen. Kijk liever waarom je het wel zou moeten doen.

Dus. Naar buiten! En nu we toch bezig zijn… Ik ga lekker zonder paraplu. Als ik fris fluitend buiten loop blijft het vast droog. Toch? En als het toch gaat regenen dan gaat het maar regenen. So be it. Nat wandelen is ook wandelen. Kom op, actie!

En ALS het gaat regenen… Dan fluit en zing ik gewoon DIT. Doen jullie mee?