Vrijdag was ’t geen tijd voor de vrijdagmiddagborrel. Geen tijd om iets sociaals te doen. Niet ziek, maar voelde mij niet helemaal fit. De hele dag binnen zitten is echter ook niks. Dus ’s middags lekker warme kleren aan om lang en langzaam te wandelen. Sjokkend door de uiterwaarden. Verrekijker mee. Reeën kijken, roofvogels zoeken. Zonnebad nemen op plekjes uit de wind. Energie uit de buitenlucht zuigen!
Dat lukte. Ik vond braakballen (zie filmpje) op plek in de uiterwaarden waar ik vaak een roofvogel zie zitten. Ik bewonderde de kudde reeën op de weilanden naast de IJsseldijk. Ik sjokte door drooggevallen weilanden in de uiterwaarden en verbaasde mij over de veerkracht van het gras. Drie en een half uur sjokken met tempo nul komma nul. Dat hielp enorm.
Ik zag een prachte eindemiddag zon bij de rode spoorbrug over de IJssel. Ik stond wel 3 kwartier op dit plekje te genieten. Batterij opladen. Fris hoofd halen. Genieten van rust en stilte in de natuur. Uit de wind. In de zon. Wel werd het steeds kouder. Ook best lekker. Ik nam wat selfies met m’n telefoon, als extra herinnering voor later aan deze fijne middag. Visueel geheugensteuntje. Daarna verder.
Terwijl ik vanuit de zompige uiterwaarden weer terug naar de dijk liep, was ik even via Snapchat aan ’t kletsen met m’n dochter. Die was vanuit Leiden met de trein onderweg naar Zwolle. 2 dingen tegelijk doen is lastig. Ik lette even niet goed op en gleed uit op een helling. Broek, jas, verrekijker, telefoon en hand onder de vette bruine smurrie. Plat op de bek in de modder. Ik kon er wel om lachen. Ik voelde mij inmiddels alweer hartstikke fit.
Vanaf de dijk zag ik vervolgens de bloedrode ondergaande zon boven de IJssel. Prachtig slot van de middag. Met een grote grijns om m’n gezicht liep ik behoorlijk verkleumd terug naar huis. Braakbal laten zien aan de kids (geen interesse). Natuurfoto’s laten zien: “ja mooi hoor Pap” (met nog geen half oog kijkend). Daarna: “je bent laat. Maak je zelf even wat eten? Wij gingen er vanuit dat jij geen patat hoefde”.
Zo leuk kids. Echt. Één voordeel. Ze zeggen het gewoon recht in je gezicht. Ook een soort van “plat op de bek” hè
** Henk Boshove | 25 februari 2018 | Een “Papa Blogt Op Zondag” blog | Elke zondagavond online **
Kwestie van rust opzoeken als dat kan en rustig blijven. Ik begin ’s ochtends met lekker lang buiten wandelen als ze nog slapen. Meestal plan ik 1 zakelijke afspraak per vakantiedag in (tenzij we dagje op stap gaan). Plus ik regel per dag thuis een klein klusje voor de boys. Tussendoor samen een spelletje en soms nog even een uurtje thuis werken. Vlak voor ’t eten koken ’s avonds nog even de IJsseldijk op – om lekker uit te waaien en een fris hoofd te halen. Ik probeer de dagen te versimpelen en elke dag tijd voor mezelf en de boys te regelen. Dan prima te doen. Als er vrienden komen passen we ’t schema iets aan. Plus genoeg eten in huis… óók altijd handig met pubers!
Als zo’n golf van hoog water komt, dan spoelt die over alles heen. De rest is er nog wel, maar je ziet het even niet. Of je ziet het maar half. Met drukte in je eigen leven is dat net zo. Er is opeens weinig plek meer voor iets anders. Ik merk dat in ons eigen leven. Nu alles in 2018 – na het hectische jaar 2017 – weer tot rust is gekomen in ons gezin.
Zodra de golf voorbij is komt de rest weer boven water. Langzaam aan. Stukje bij beetje. Je hebt weer tijd om vooruit te denken. Om andere onderwerpen of issues weer eens goed tegen het licht te houden. Het ene is schoon en opgefrist. Het andere zit onder de modder. Hier en daar ligt wat aangespoelde zooi. Overblijfselen van de overstroming, van de drukte. Maar nu alles weer tot rust is gekomen is dat niet erg. Gewoon rustig oppakken & aanpakken.
Net als de natuur herstellen wij mensen meestal ook weer snel van zo’n golf, van zo’n tijdelijke overstroming. Misschien hebben zowel de natuur als wij zo’n overstroming zelfs af en toe ook wel nodig. Even een reset. Even koppie onder om daarna weer met beide benen op de grond forse stappen vooruit te zetten. Dus komt er een golf aan? Lekker laten vol lopen! 
De stam was blijkbaar een ideaal huis voor vele duizenden bijen. Allemaal op een kluitje binnenin de boom. We zagen wel 5 a à 6 grote stukken raat bij de boom liggen. Zou het van een groot bijenvolk zijn geweest? Geen idee. Zag er wel indrukwekkend uit vinden wij.
Ik heb af en toe het gevoel dat het bij ons in huis druk en rumoerig is (als alle 3 de kids thuis zijn). Maar onze familie met 3 kids is natuurlijk niets in vergelijking met een koningin en haar familie van tienduizenden bijen. Wat een geluid moet dat zijn! Tienduizenden bijen die tegelijk in en uit een boomstam kruipen. Tienduizenden bijen die allemaal tegelijk in de boom hun eigen klusje doen. Bzzzzzzzz Bzzzzzzzz Bzzzzzzzz Bzzzzzzzz… 
Die raten zijn trouwens prachtig om te zien van dichtbij. Bijzonder om te zien is dat een deel van de raten nog gevuld is met dode bijen. Gestorven in het harnas als bezige bij. Wat ook bijzonder is: dat het probleem van de één (zieke holle boom), de perfecte oplossing is voor de ander (bijenvolk). Nou ja, het WAS de perfecte oplossing. Tot die stevige januari storm roet in het eten gooide.
Ik hoop dat dit bijenvolk nog leeft. Wij hebben bijen namelijk keihard nodig. Niet alleen nu, maar ook als onze kinderen straks groot zijn. Ik hoop dat deze bijen een veilige, warme plek hebben gevonden met genoeg honing om de winter te overleven. Waar dat is? Geen idee, raat maar!
Stamppot boerenkool was toen ik jong was zelfs mijn lievelingsgerecht. Ik moet daar echter wel eerlijk bij zeggen dat de keuze destijds niet enorm was. Bijna alles kwam vroeger bij ons uit eigen tuin. Stamppot boerenkool stond wekelijks op tafel. Uit eigen tuin: MITS.. MITS.. MITS.. de vorst er flink over was gegaan!
Dat had niks met “betere smaak” te maken. Mijn moeder kon gewoon niet tegen de rupsjes in de boerenkool. Daar gruwelde ze van. Zodra het flink gevroren had waren die dood. Daarvoor kwamen ze bij het wassen van de boerenkool met tientallen te voorschijn. Vond ze verschrikkelijk. Soms gilde ze het uit. Het hielp ook niet als mijn vader en ik de boerenkool gingen wassen. Er zou er immers zo maar 1 in de boerenkool kunnen achterblijven (die dan in de stampot kwam). Dat idee vond ze ook heel erg. Wij konden daar wel om lachen. Dat hielp ook niet.
Mooi zo’n oud tuintje tijdens de wandeling. Mooi zo’n golfje herinneringen. Tegenwoordig eten wij thuis geen stampot boerenkool meer. Aan boerenkool uit de supermarkt zit zo weinig smaak. Plus onze kids vinden boerenkool niet lekker. Maar wellicht moeten we het komend jaar in onze eigen moestuin verbouwen. Kijken hoe biologische boerenkool smaakt… Uiteraard nadat de vorst er flink over is geweest!
In de tweede plaats is het voor mij ook iets om door te geven. Een herinnering. Vroeger ging ik zelf ook regelmatig met mijn vader even naar ’t café. Bijvoorbeeld in de jaren ’70 op zaterdag bij Potgiesser in Hardenberg. Voor of na het wekelijkse bloemen kopen even naar binnen. Hij een jonge jenever, ik een cola. Praatje aan de bar. Soms even samen een potje biljarten. Ik heb daar fijne, warme herinneringen aan. Die komen vaak zomaar even boven. Hoop dat mijn kids er later ook zulke herinneringen aan overhouden.
[café potgiesser, foto historischeprojecten.nl/geheugen van Hardenberg]
Ik hoop dat ik zo lang ik leef (das nog lang hoop ik!) regelmatig in mooie cafe’s mag zitten …en dat ook mijn kids – als ze ouder zijn en oud zijn – het genot van een mooi café blijven kennen. Dat we soms samen nog wat drinken in een café als ik 80 of ouder ben. Dat ze – als ik er niet meer ben – nog eens terug denken en het glas op mij heffen in ’t café
In de jaren dat we hier in Zwolle naast de uiterwaarden wonen, hebben we best vaak geluk gehad. Hoog water samen met strenge vorst. Dat zorgt hier voor mooie taferelen! Dan worden de uiterwaarden één grote ijsvlakte. Dan komen de schaatsliefhebbers uit Zwolle en Hattem hier naar toe om de schaatsen onder te binden. Oude mensen, jonge kinderen, gezinnen. Soms complete families en grote schoolklassen. Prachtig!
Onze jongste kan niet wachten tot het weer zover is. Mijn vrouw is dan ook als één van de eersten op het ijs te vinden. Dochter heeft haar schaatsen laatst al laten slijpen. We zijn geen fanatieke schaatsers hier in huis.. maar een paar daagjes ijs in onze achtertuin vinden we allemaal mooi en bijzonder. Niet alleen het schaatsen, vooral ook de gemoedelijke sfeer en het vele plezier. Ik sta zelf nooit op de schaatsen, maar toch sta ik dan elke dag op het ijs. Iemand moet de ijsbaan schoon en mooi houden toch? Dat doe ik dan graag!
Voorlopig is het echter nog niet zover. Voorlopig nog even mezelf blij maken met dit soort mooie reflecties in de volgelopen uiterwaarden van de IJssel. Ook heel mooi. Word ik ook erg blij van. De kids niet. Moeten ze lekker zelf weten. Hun tijd komt nog wel.
Vandaag wilde ik het ook graag voelen. De gordijnen van takken, bezaaid met glinsterende druppels. Net alsof ze vol zitten met ontelbaar veel kleine lampjes. Lampjes die soms opeens eraf glijden en op de grond verdwijnen. Daarnaast de boomstammen. Sommigen zo groen, zo strak, zo glinsterend. Alsof het de leerachtige huid van een groot dier was. Groene olifantenpoten in het bos en kikker-achtige knobbels. Zie hieronder.
De druppeltjesgordijnen zijn een feest om naar te kijken. De natuur maakt op deze manier sfeerverlichting die mooier is dan wat nu in de meeste winkelstraten hangt. Mooier versierd en met meer “lampjes” dan de kerstverlichting van De Beijenkorf. Ik werd er blij van. Daar in mijn eentje buiten tussen de buien (en ook tijdens de buien, het is maar regen hè).
Thuis na het wandelen vandaag moe en tevreden af en toe ook even lekker geknuffeld met de kids. Alledrie in huis vandaag. Fijn! Aanraken, stoeien, knuffelen, tegen elkaar hangen, even vastpakken, een kus. Heerlijk. Dat is toch veel fijner dan alleen maar met ze appen of bellen, of ze alleen maar zien.
Ik stond onder die boom en dacht opeens: wat ben jij ontzettend mooi! Heb er een tijdje onder gestaan. Vol bewondering en ontzag naar boven gekeken. Daarna liep ik langzaam door. Al nadenkend. Ik nam mij voor de hele wandeling lang echt bewust naar dingen om mij heen te kijken. Ik zag prachtig mooie dingen – alles had ik al honderden keren gezien – maar nu zag ik ze anders. Mooier.
Ben nu bezig op deze manier de komende tijd ook vaker, scherper, meer naar de mensen om mij heen te kijken. Natuurlijk naar onze 3 kids. Maar ook naar m’n partner, familie, vrienden, zakenrelaties en mezelf. Omhoog met die mondhoeken.
Deze zaterdag, de 11e van de 11e, Sint Maarten 2017. Ze bleven thuis. Weer een fase afgesloten. Er was nog wel een beetje onderling discussie wie het snoep & de kaarsjes buiten mocht zetten. Wie de deur mocht opendoen zodra er zingende kids voor de deur stonden. Gelukkig kwamen er een stuk of 20-25 kids. Dat kon mooi verdeeld worden. Zou dat volgend jaar ook voorbij zijn? Staan wij dan weer als oudjes aan de deur met een schaal vol snoep? Want we gaan natuurlijk wel door met deze mooie traditie.
Dit jaar trouwens óók voor het eerst geen gezeur meer (door onze kids!) over ouders (wij?) die stiekem bij hun snoepvoorraad zaten. Natuurlijk zorgden moeder en vader er wel voor dat ze – ook dit jaar – op tijd bij de overgebleven Twix & Nuts waren. Voordat de eigen kids alles hadden opgesnoept. Best lekker! Want wees nou eerlijk: Daarvoor ben je als ouder nooit te oud!
henk038 