Mooie loopbaan

Vrijdag was ik in Amsterdam. Een afspraak op de Zuid-As. Lekker met de trein er naar toe. Na een bespreking van een paar uur het pand uit, buitenlucht in. Ik had zin in goede koffie en ik googlede even naar fijne espressobars. Wat bleek: het Belgische Coffènation uit Antwerpen heeft inmiddels ook een espressobar in Amsterdam! 

Het was wel een eindje lopen (5km) maar dat mocht de pret niet deren. Lekker door Oud-Zuid en Zuid er naar toe. Onderweg zie je op straat in Amsterdam altijd wel leuke dingen. Paar voorbeelden? Een gat in de stoep voor peuken & kauwgom (the droppit). Een spandoek op een kerk dat hun God ook homo’s trouwt. Een boeken-deel-kast op de stoep met boeken om te lenen/ruilen. Een tandarts met een anti-snurk kliniek. Dat en meer. I love it. 

Na klein uurtje op m’n gemak in m’n eentje door Amsterdam lopen kwam ik bij Coffènation. De koffie is er inderdaad erg lekker. Beste Cortado ooit dronk ik daar! De sfeer binnen was heel relaxed en het plekje buiten in de zon was fijn. Daarna nog een stuk verder gelopen (door oud-West en West) naar de volgende afspraak. Mooi om te zien hoe het ritme en het straatbeeld veranderen als je door Amsterdam wandelt. Heerlijk gelopen. 

Vandaag liep ik 3 uur op de hei. Met een groep Zwollenaren samen. Training voor tocht naar top Kilimanjaro. We liepen om/op de Lemelerberg en Archemerberg. De sallandse heuvelrug is Prachtig! 3 uurtjes in een lekker tempo gewandeld. Net als vrijdag heerlijk in het zonnetje. Mooi om te zien hoe elk deel van het traject weer een ander uitzicht heeft met nieuwe doorkijkjes. Van dicht bos tot broeierige hei, daarna weer uitzicht tot aan de verre horizon. Heerlijk gelopen. 

Onze kids zien wandelen min of meer als een soort noodzakelijk kwaad in hun leven. Ik zie zelf wandelen als een noodzakelijke voorwaarde in mijn leven. 

Elke dag wandelen. Ik hoop dat ik dat nog tientallen jaren kan blijven doen! Met steeds een nieuwe omgeving, veranderende uitzichten, veel mooie verrassingen en wisselend gezelschap. Lijkt mij een mooie loopbaan

Geen woorden

Normaliter verschijnt hier elke zondag avond een “papa blogt op zondag blog”. Maar deze week gaat het anders. Deze papa is samen met de mama even een paar dagen zonder de kids in Parijs. WOW!

Parijs is genieten. Volle dagen lang. Gewoon met ons tweeën. Even niet als vader en moeder. Gewoon samen. Samen herinneringen ophalen aan Parijs van vóór de kinderen en van Parijs mét de kinderen. Vooral ook samen veel mooie nieuwe herinneringen maken. Wij kunnen dat. Bloemetjes buiten zetten. Hard werken hoor! 😎

Deze beauties in Jardin des Plantes staan gelukkig al buiten.

Dus géén “papa blogt op zondag” vandaag. Te druk met de vele fantastische musea, de vele fantastische restaurants. Te druk met het onverbiddelijk zoeken (en vrijwel nooit kunnen vinden) van de broodnodige goede cappuccino. Te druk met schrikken van de vele politie en militairen overal op straat en de extra controles. Te druk met kijken naar deze bijzondere stad en te genieten van (grote en kleine) ontdekkingen.

Volgende week weer een gewoon blog. Nu even niet. Nu even géén woorden

New York, New York Mensen!

Ik ben er nog nooit geweest. Ooit zal het er van komen: New York! Een stad die bijzonder is. Zeggen ze. Ik geloof het graag. Elke grote stad is namelijk bijzonder en mooi/leuk/interessant om te ontdekken. Zeker een stad met zoveel mensen uit alle delen van de wereld als New York. 

Op Facebook lees ik regelmatig de berichten van “Humans of New York”. Het zijn vaak mooie, interessante, schrijnende, pijnlijke, bijzondere berichten en foto’s. Maar de man hierachter – Brandon Stanton – is ook de maker van heel veel fantastische foto’s van de mensen in de straten van New York. 

Drie weken geleden was ik een dag in Utrecht met onze oudste. Mooie  dochter & vader dag: treinen-kletsen-shoppen-lunchen, fijn om samen te doen! Tijdens het shoppen zag ik bij Urban Outfitters  toevallig het boek “Humans of New York”. Ik bladerde door het boek met prachtige foto’s en aangrijpende verhalen. Brok in m’n keel, traan in m’n oog. 

Toen we later die dag in Utrecht uitgebreid samen de prachtige boekhandel Broese bezochten, kocht ik daar het boek. Althans, dat dacht ik. Thuis aangekomen bleek dat ik het verkeerde boek [met alleen foto’s] had gekocht! Hij heeft – zo bleek achteraf – twee vrijwel identiek uitziende boeken: Humans of New York & Humans of New York Stories. 

Aan de ene kant een kleine domper. Juist de verhalen zijn zo aangrijpend. Aan de andere kant: ook het fotoboek is een lust voor het oog en geweldig om in te bladeren. Brandon Stanton zoekt mensen op straat, spreekt ze aan, vraagt naar hun verhaal. Mooie ontmoetingen. Mooie foto’s en verhalen. Scherp oog en een open mind. Mooie combinatie.

Vorige week was onze dochter een weekje in Londen vanuit school. En wat nam ze voor mij mee? Juist! Het andere boek van Brandon Stanton: Humans of New York Stories. Prachtig. De beide boeken liggen nu mooi naast elkaar hier bij ons in huis. Ik ben er erg blij mee!

Doorbladeren, lezen, kijken, genieten, lachen, brok wegslikken, traan weghalen, verwonderen. Soms alles tegelijk. Genieten met een hoofdletter G. Maar je vraagt je ook af waarom hij wél die ontmoetingen opzoekt en wij dat (meestal) níet doen. Zo maar contact zoeken met een vreemde. Tijd, interesse, aandacht geven. Waarom toch niet? Het zet mij aan het denken.

Maar goed, als jullie mij zoeken: ik zit met voorlopig even met mijn neus in beide boeken. Eye candy & food for thought. New York, New York mensen! 

** Henk Boshove | 11 september 2016 | Een “Papa Blogt Op Zondag” blog | Elke zondagavond online **

Fijn dat ik even van jullie was verlost!

Vroeger begon een schooljaar nog wel eens relaxed. Kids naar school, rust in huis. Relaxen voor de ouders. Maar dat was vroeger. Nu gaat dat totaal anders. Je verwacht dat er na 6 á 7 (8) weken zomervakantie meteen weer wat structuur en rust in komt? Vergeet het maar!

De één moest opeens weekje stage lopen en gaat komende week naar ’t buitenland met haar klas. De tweede heeft de eerste 2 weken zoveel uitval van lessen dat ‘ie meer thuis is dan op school. De jongste ging meteen op kamp. 

Verstopt in ’t bos: Spooktocht kamp groep 8 jongste

 Het was haasten-vliegen-rennen-tassen inpakken-wassen-koken-borden volstapelen voor hongerige kids-rotzooi opruimen. Hotel “pap en mam” met in- en uitvliegende kids en geen dag met ons vijfen aan tafel. Aan de ene kant druk, aan de andere kant rustig omdat de jongste er een paar dagen niet was. 

Onze jongste zit in groep 8 en dat is een jaar vol mooie activiteiten. Één daarvan is schoolkamp. Wat heeft ‘ie ontzettend veel plezier gehad en leuke dingen gedaan. Flink eind fietsen, zwemmen, survivallen, vlotten bouwen, varen, disco, ijs eten, speurtocht etc. Met als extraatje een spooktocht in een heel donker bos. Dat organiseren de vaders (we hadden geweldig veel voorpret) in overleg met de juffen/meesters. Bos vol enge activiteiten. Er werd flink gelachen (door ons) en hard gegild (door kids). Mooie traditie! 

Toen onze jongste vrijdag vol verhalen en een tas vol vieze kleren thuis kwam was hij best wel moe. Hij had een topweek gehad! Na het douchen zat ‘ie lekker tegen mij aan. Samen onder een dekentje knuffelen & kletsen. Ook al had hij het erg naar zijn zin gehad, thuis zijn is ook weer fijn. 

Kamp was echt, echt, echt heel erg super zo vertelde hij met schorre stem. De hele dag met z’n vrienden alleen maar toffe dingen doen. Elke minuut van de dag genieten. Geen vervelende klusjes. Elke avond laat naar bed. Kamp is geweldig als je 11 bent. Terwijl hij zat na te genieten keek hij mij lachend aan.. “Het was fijn dat ik even van jullie was verlost”.

Dan weet je je plek weer! Kids, You’ve got to love them 😂 

** Henk Boshove | 4 september 2016 | Een “Papa Blogt Op Zondag” blog | Elke zondagavond online **