Onze kids zijn een beetje blind. De twee boys dan. Niet echt blind gelukkig. Maar lezen is af en toe best wel moeilijk in de praktijk. De oudste (dochter) leest als een trein. Razendsnel, net als ik. Maar de beide boys hebben wat extra aanmoediging en oefening nodig.
We lezen elke dag een leuk boek met ze. Dat scheelt een stuk. Maar daarnaast ben ik sinds een aantal maanden ook met ze aan het puzzelen. In de zaterdagkrant staan elke week diverse puzzels. De middelste zoon vindt dat leuk. Dochter ook. Zitten we met z’n drieën op zaterdag en zondag af en toe even te puzzelen.
De Quizwoordzoeker is favoriet. Als je de antwoorden niet weet kun je altijd nog woorden zoeken en kijken welke vraag erbij hoort. Daarna komen de Quizfilippine en Zweeds. De doorloper wordt al wat moeilijker en bij het cryptogram haken we af.
Op deze terloopse manier leest de middelste toch weer wat extra en is ie op een speelse manier met taal bezig. De oudste doet ook lekker mee en vergroot haar kennis. De jongste wil niet meedoen. Puzzelen is saai. Prima joh!
Het is vanzelf ontstaan dit samen puzzelen met de kids. We beginnen soms al aan de ontbijttafel. Geen idee hoe lang we dit blijven doen. Kan ook zo afgelopen zijn. Genieten dus van dit soort kleine dingen samen zo lang het duurt. Leuk, gezellig en leerzaam. En een moment van rust in ons huis… ook altijd welkom!
Het brengt ook mooie herinneringen en gedachten naar boven. Herinneringen aan samen puzzelen met mijn moeder, héél lang geleden. Samen puzzelen (cryptogrammen maken) met oma… Nòg langer geleden. Wat zou het leuk zijn om nog een keertje te puzzelen samen met m’n al lang overleden moeder. Kop koffie erbij. Tussendoor bijpraten. Grapje maken over bepaalde woorden of elkaar even vasthouden of aanraken.
Mooi hoe zo’n puzzel verleden en toekomst bij elkaar brengt. Al puzzelend (gedachten) lezen…
Op het schoolplein hebben ’s ochtends best wel veel mensen haast. Haast om op tijd met de kids op de basisschool te komen. Haast om direct na het wegbrengen van de kids op tijd op ’t werk te komen. Meteen in de auto. Hup. Snel. Gas & go! Schoolstress. Voor de ouders, maar ook voor de kids van die ouders.
Deze week was er het paasontbijt op school. In elke klas een mooie volle tafel vol lekkere hapjes. Kids aan versierde tafels. De ouders bleven even kijken en kletsen. Heel andere sfeer meteen. Hieronder een foto van het paasontbijt bij één van mijn kids in de klas.
Er is ook een andere groep ouders. Ouders die bijna altijd iets meer tijd nemen voor het naar school brengen van de kids. Zodra de kids in de klas zitten gaan ze soms zelfs nog even praten op het schoolplein met andere ouders. Dat kan gaan over school gaan, over de buurt, over werk of vrijwilligerswerk, over netwerken, over een gezamenlijk project, een actie in de stad waar support voor nodig is, over de kids, etc. Of je steekt even snel de koppen bij elkaar om een afspraak op een later moment te maken.
Ook ’s middags staan er veel ouders en grootouders best wel lang op het schoolplein. Het plein vult zich al meer dan een kwartier voor de schoolbel gaat. De laatsten vertrekken een half uur nadat de eerste kids naar buiten kwamen. Allemaal mensen die staan te wachten tot de kids naar buiten komen, te wachten tot de kids alle spullen hebben, te wachten tot de kids hun fietssleutel hebben, te wachten tot de speelafsprakjes gemaakts zijn.
Wat ik me wel eens afvraag… hoeveel fun en toegevoegde waarde zou het hebben als er iets van horeca op school zou zijn? Horeca op de basischool! Gewoon een kleine coffeecorner met thee en écht goede koffie. Om daar te drinken of om mee te nemen (ook aan de ouders met veel haast wordt zo gedacht). Als het kan (wishfull thinking) ook verse sapjes, kleine broodjes en croussants, ranja, wat lekkere koekjes, beetje fruit. Zien jullie het al voor je?
Zou er geen ondernemer zijn die dáár brood in ziet? Iemand die twee keer per dag even langskomt en een uurtje de coffeecorner open doet. Het zijn dan niet de toptijden in zijn/haar eigen bedrijf. Je neemt gewoon je eigen spullen mee (kan met de auto of de bakfiets). Wat zou je voor omzet draaien in relatie tot de kosten? Je zou zo’n coffeecorner ook nog verder kunnen uitbreiden. Bijvoorbeeld door het te combineren met
– haal en breng depot voor stomerij
– afhaalpunt voor pakjetjes van post.nl, sandd
– etc
Of als een coffeecorner een stap te ver is … wat te denken van een mobiele espresso & cappuccinobar die alle dagen of desnoods op een aantal vaste dagen per week (op dagen dat de omzet het hoogst is) op het schoolplein van de basisschool staat. Dat soort mobiele units zijn er al lang (in Zwolle oa Kaldi), dus dat is het probleem niet.
…In plaats van een wachtplek maak je zo van de school en het schoolplein een ontmoetingsplek. Even wat drinken als je toch staat te wachten. Een lekkere koffie om mee te nemen in de auto of op de fiets. Even een koffie of thee erbij als je op het schoolplein staat te praten. ’s Middags als de kids na schooltijd nog aan het spelen zijn op het schoolplein een glaasje ranja en een koekje voor ze regelen. Netwerken op het schoolplein MET een cappucino erbij!
…Je biedt de lokale espressobar ondernemer de mogelijkheid wat extra geld te verdienen EN de mogelijkgeid nieuw publiek aan te boren dat later ook naar zijn/haar espressobar in de stad komt.
…Ook de school zou er wat geld mee kunnen verdienen om wat extra’s te doen in de klassen. Plus de kids zouden wellicht af en toe klein beetje mee kunnen helpen als schoolproject (leren ondernemen, hoe werkt een bedrijf, wat komt er allemaal bij kijken).
Zo maar een klein ideetje… Horeca op de basisschool!
Houtbewerken. Dan denk je meestal aan meubels maken. Kasten, stoelen, tafels. Een bed. Zoiets. Of een houten beeld. Of een vogelhuisje. Of een molen op schaal. Maar het kan ook anders. Gewoon… in de natuur!
Je kunt ook gewoon gaan zagen in bomen. Boomkunstenaar Edward Otten heeft in het park hij de Potgietersingel in Zwolle van een aantal grote bomen voorwerpen gemaakt. Een paar grote bomen moesten helaas omgezaagd worden. Sommige delen zijn vervolgens door Otten omgebouwd tot zitbank. Van een grote boomstronk heeft hij een hele hoge stoel met rugleuning gemaakt. Een soort troon, die uitkijkt over de stadsgracht.
De meeste mensen zien het niet. Lopen en fietsen er langs zonder te kijken. Af en toe klimt er een kind op. Die van mij vinden dat klimmen wel leuk. Naar zo’n troon kijken of er een foto van maken vinden ze niks [Papa… niet wéér foto’s maken!!].
Als troon of stoel (voorzijde) vind ik ‘m niet zo bijzonder. Van de achterzijde vind ik het echter wel een mooi object. De grote vierkante gaten in de rugleuning van de voormalige boom geven een mooi doorkijkje op de wolken, op bomen en zelfs op het mooie dak aan de overkant.
Hoe langer je gaat kijken, des te minder wordt het een boom met een gat erin. Het wordt iets anders.
Het wordt een soort grote kijkdoos. Maar dan anders. Eentje zonder doos. Alleen maar een gat dat je ziet. Als een groot frame. Om vanuit ander perspectief naar de natuur te kijken. Om te focussen en te verwonderen over wat je ziet (voorbijkomen) als je er omheen loopt of als je naar de wolken kijkt.
Zo krijgen dode bomen een tweede “leven”. Kijk er eens goed naar. Na even kijken zie je een mooi doorkijkje, een mooie omlijsting. Je ziet het gat in de boom niet meer…
♧Bekijk hieronder de foto’s van de boom troon in groot formaat ♣
[Foto’s zijn door mij gemaakt. Ze mogen alleen na overleg met mij worden gebruikt on-/offline]
Onze drie kids mogen graag sporten. Zijn we blij mee. Gezond en actief. Elke week gaan er minimaal 15 sporttassen het huis uit. Gedurende de week komen ze meestal ook weer terug (soms is er één blijven liggen). Schoon eruit, vol vieze spullen weer terug!
In vergelijking met “vroeger” moeten we echter niet klagen. Doordat er zoveel kunstgrasvelden zijn komen er emmers minder modder het huis in. Daarnaast staan wasmaschine en droger paraat om de grote hoeveelheden sportkleren te verwerken.
Toch staan er bij onze achterdeur altijd wel sporttassen. Met zo’n lekker zoetzuur sporttassen aroma… Hmmmmmmm! Ze worden namelijk bij binnenkomst meestal niet meteen uitgepakt. De kids vallen eerst aan op koelkast, broodtrommel, ranja, fruitschaal. De tas verdwijnt dan even uit hun gezichtsveld. Maar helaas niet uit onze geurcirkel.
Het heeft echter ook wel wat, die tassen bij de achterdeur. Als teken dat er flink zweet gevloeid is. Dat de spieren weer flink overuren gedraaid hebben. Dat ze even wat minder energie hebben. Even rust in huis. Heerlijk!
Daarna weer samen flink wassen en opruimen. Zien dat we ’t weer even kwijtraken… die zoetzure geur van volle sporttassen!
We zijn niet zo van het TV kijken hier in huis. Nou ja, de kids wel. Wij (als ouders) niet. We hebben dan ook maar één TV in huis. Geen abonnementen om op PC, laptop, tablet of smartphone tegelijk TV te kijken. Wat een onzin (vinden wij).
We proberen de kids onderling te laten overleggen wat er op die ene TV komt. Als ze TV mogen kijken dan hè. Dat is alleen op bepaalde tijdstippen, niet de halve dag. Maar als ‘ie aan mag dan moeten ze er zelf uit zien te komen. Aangezien de kids 13, 11 en 7 zijn liggen de voorkeuren soms wat uiteen. Maar meestal lukt dat wel. Soms niet.
Behalve op zaterdagavond. Op zaterdagavond willen vader en moeder af en toe ook wel eens TV te kijken. Zeker als er leuke muziekprogramma’s op zijn zoals de laatste tijd. Dan nemen wij de TV over. Niet elke week. Wel regelmatig.
Gisteravond bijvoorbeeld. Toen had de VPRO een leuke documentaire op NL 3 over Elbow. Dat vind ik lekkere muziek en dat wilden we eigenlijk wel kijken. De kids waren het daar niet mee eens. De oudste twee dan. De jongste lag toen al lekker te slapen.
[Elbow – One Day Like This (Live At V Festival, 2009)]
De kids vonden Elbow maar zeikmuziek. Met zo’n viool erbij en zo. Elbow. Dat was toch he-le-maal niks. Al helemaal niet in vergelijking met One Direction of een fantastische hit als Thrift Shop.
Zij keken veel liever naar de “bagger” programma’s op de commerciële omroepen. Eén of andere vage “weet ik veel” quiz, een he-le er-ge show met vader EN zoon Brandsteder (OMG) en een slechte improvisatieshow. Dat was wat er bij hun al zappend voorbij kwam. Maar die pulp wilden wij ab-so-luut niet zien. Dat die programma’s echt helemaal niks waren hadden ze overigens zelf ook vrij snel door. Gelukkig maar.
Maar goed… we hadden dus sinds tijden weer eens een discussie over de afstandsbediening. Ellebogenwerk bij Elbow. Wel toepasselijk. Uiteindelijk van Elbow wel wat gezien maar weinig gehoord. Dat wordt dus uitzending gemist opzoeken.
Vanochtend vroeg op youtube nog maar eens lekker wat video’s van Elbow gekeken en geluisterd. Deze keer zonder “elbow” work van onze “lippy kids”.
[Macklemore & Ryan Lewis – Thrift Shop feat. Wanz]
Overigens, ik vind dat hitje Thrift Shop zelf ook wel geinig. Gelukkig maar, want die komt nogal vaak voorbij hier in huis. Kids… U gotta love ‘m! Voor wie Thrift Shop van Macklemore niet kent, hier het youtube filmpje.
Ga ik ondertussen mijn ellebogen even een beetje aanscherpen. Ben ik de volgende keer nog beter voorbereid op ouderwets ellebogenwerk op zaterdagavond!
Kinderen. Meestal willen ze alles snel en hard (en snel). Stuiterend de roltrap op en neer (het liefst TEGEN de stroom in). Hard rennen, ook als het druk is op straat. Lekker wild dwars door het bos, bladeren schoppen. Springen in huis alsof het een gymzaal is. TV keihard aan en er nog dwars doorheen praten. Bij een film lekker snel de saaie stukken doorspoelen. Op schaatsen als Erben Wennemars in zijn wildste dagen over de ijsbaan.
Veel drukte en lawaai, weinig rust. Never a dull moment. Het leven met kids geeft je regelmatig het gevoel dat je in een Olympische achtbaan zit. Harder, hoger, sneller! Nooit eens een keer relaxed en rustig met een slakkegangetje…
Meestal keihard en op volle snelheid. Tot ze moe zijn en omvallen in hun bed. Of achterin de auto in slaap vallen, meestal als je bijna thuis bent. Maar anders… Anders niet!
Maar nu heeft één van mijn kids, de jongste, opeens wel de behoefte om het kalmer aan te doen. Ik weet niet wat mij overkomt. Hij wil in de auto relaxen. Wel met de luidsprekers op max, dat dan weer wel. Maar dan wel rustig rijden. Hij heeft namelijk ontdekt dat als je langzaam rijdt, dat je dan meer leuke muziek kunt luisteren in de auto. Met meneer zelf aan de knoppen, op zoek naar lekkere muziek!
Dus nu is het steeds “niet zo hard papa” “kun je rustiger rijden papa”. Sterker nog, het is zelfs zo erg dat we (als we er al zijn) niet zo maar de motor af kunnen zetten en uit kunnen stappen. Eerst moet zijn favoriete liedje nog even één keer helemaal gedraaid worden!
En wat is zijn favoriete liedje dan? Dat is in de auto al een tijdje Broodje Bakpao van The Opposites. Met Sef en die slome Gers Pardoel. Maakt hem niet uit. Wisselend tempo (lekker met volume spelen), Nederlandstalig (kan ‘ie verstaan), lekkere beat (headbangen) en – vooral – een paar lelijke woorden erin (hard om lachen).
Met de boxen op 100 rollen we door de straat. Kill we komen HARD! Fasten your seatbelts!
Hier de songtekst. Kunnen jullie net als mijn zoon lekker hard meegillen:
Kill we komen hard, je kan het niet ontkennen
Die pannenkoeken moeten aan deze nieuwe stroop wennen
Van het noorden naar het zuiden, van A-Town to roffa
Brengen we je kruiden, concurreren met je shoppa
We hangen in je buurt, net als schoenen aan je lantarenpaal
Dit is voor de gek, maar soms ben ik zo dus doe normaal
Kill we brengen herrie, de buurt z’n nachtmerrie
Deze kerel komt wederom in de game, vraag het lerrie
Plus ik ben je juice, net als de eerste film van pak mij brou bitch
Me broekriem zit losjes, maar m’n flows zitten strak
En die gasten willen lullen, maar ik hou het zelf bij poenie
Je doet een hoop commotie, maar je neppen flows doen niet
En die gasten willen lachen, maar we lachen naar de bank
Dus zijn ze niet meer dankbaar, dan worden ze bedankt
Dus thanks voor je geintjes, en thanks voor je zijn
Want niemand is een topper zoals ik met die rijms
Broodje warm vlees, broodje bakpao
Broodje warm vlees, broodje bakpao
Broodje warm vlees, broodje bakpao
Rol door de stad op me Vespa, ciao
Broodje warm vlees, broodje bakpao
Rollen door de stad op m’n Vespa, ciao
Broodje warm vlees, broodje bakpao
Verekste mongol, wat kijk je nou?
Wie noem je new kid in de sience? Stylo is te clean.
Door de jaren heen verwesterd, maar geboren in de lean.
Daar in het diepe zuiden waar ze leunen op m’n tracks
In een groene Opel Manta met een matje in hun nek
En een broodje warm vlees, of een broodje bakpao
Daar bij de snackbar op de hoek pompen ze daily die sound
Geen album in de winkel maar de bars worden groter
Ben geen hype rapper maar bewust van de mode
Een paar nieuwe Oasics of Clarks in het beige
Steeds meer fans, steeds meer om te matchen
Splinter nieuwe jeans, met wat gaten op de knie
Nieuwe tatoo op de arm, laat me vader hier niet zien
Zolang ik knaken maar verdien, met wat ik doe en wil
Want wat ik doe met skills word met never niet te veel
Ze willen dat ik fout doe, willen dat ik grouw doe
Willen dat ik helemaal crazy word, maar zeg ze houdoe
Broodje warm vlees, broodje bakpao
Broodje warm vlees, broodje bakpao
Broodje warm vlees, broodje bakpao
Rol door de stad op me Vespa, ciao
Broodje warm vlees, broodje bakpao
Rollen door de stad op m’n Vespa, ciao
Broodje warm vlees, broodje bakpao
Verekste mongol, wat kijk je nou?
Welkom op mijn blog site. Ik blog sowieso elke zondag avond. Soms schrijf ik een extra blog tussendoor. Het kan over van alles gaan. Ik verwonder mij graag om wat ik zie of meemaak. Grote zaken maak ik kleiner, behapbaar. Kleine zaken plaats ik in een groter perspectief. Leuk dat ... Lees verder →
henk038 